| Robert popatrzył na trzech kumpli i towarzyszącą im dziewczynę. Udało im się znaleźć profesora, co okazało się łatwiejsze niż z początku myślał. Jeżeli Paradise Gate ze swoich czasów uważał za dziurę, to w latach 60 można było nazwać to miejscem, w którym bociany mają pętlę.
Byli tutaj, co do tego, że odnaleźli profesora, nie mogło być żadnych wątpliwości. Jednak O'Malley'a naszły pewne wątpliwości, ten plan wydawał się dużo lepszy, za nim znaleźli się tutaj. Patrząc przez okno, na młodszą wersję nauczyciela do fizyki naszło go sporo wątpliwości. Nie mieli jednak żadnego wyboru. Jeżeli chcieli wrócić do swoich czasów to ten rozmawiający przez to dziwne urządzenie mężczyzna był ich jedyną deską ratunku.
Popatrzył na swoich towarzyszy
-Jeżeli nie macie nic przeciwko, to pójdę z nim porozmawiać, może jeszcze ktoś wybierze się ze mną? Chociaż przydałoby się, żebyśmy nie poszli wszyscy, w końcu nasz "przyjaciel" nie spodziewał się tylu gości- Nie czekając na odpowiedź odsunął się od okna
- Jak to mówią raz kozie śmierć - powiedział chłopak i ruszył w stronę drzwi. Gdy tylko znalazł się przed nimi zapukał głośno, tak żeby nawet znajdujący się w swoim świecie Smith go usłyszał. Teraz zastanawiał się co powinien powiedzieć ... właściwie to jak powinien zacząć rozmowę. Mogło to być trudne ... chyba najlepiej będzie powiedzieć, że musimy mu powiedzieć coś ważnego, a jak znajdzie się w środku ... miejmy nadzieję poza zasięgiem uszu Emilly powiedzieć, że przybył z przyszłości w jego wehikule czasu ... mógł oczywiście próbować dawkować mu te informacje, ale czy był tego sens? Miał nadzieję, że profesor mu uwierzy ... cóż "kości zostały rzucone" jak powiedział kiedyś Cezar.
__________________
We have done the impossible, and that makes us mighty |