Bocian jeszcze zakołował,
Potem trochę się opuścił
I na ścieżce wylądował
Wcześniej borsuka wypuścił

(Może nawet zbyt pospiesznie
bo łapami ten zamachał
I wywalił się prześmiesznie.)
Bocian obu im pomachał.

Pożyczył dzionka dobrego
Że da znać im przyobiecał,
Jak zobaczy coś nowego.
Machnął skrzydłem i odleciał .

Nasi dzielni tropiciele
Rozejrzeli się po dróżce.
Nie było tu ludzi wiele,
Ani pół śladu po nóżce

Stary las, doły zdradliwe,
Smukłe drzewa, kwiaty wonne,
Rzec by można urokliwe,
Choć okrutnie monotonne.

Tą harmonię wpół uśpioną
Zburzyło czyjeś nadejście
Bo pod kłodą obaloną.
Ktoś wykopał sobie wejście.

Ziemia na bok odskoczyła,
Kopiec, wnet uformowała,
Z niego postać wyskoczyła
Śmieszna, czarna kulka mała.

Krecik już się wyprostował
Obwąchał lewo i prawo,
Aż przemowę wystosował.
Cedząc słowa bardzo żwawo.

-Nie musicie tam tak tupać!,
Nie dość, że ziemia wilgotna
To się będzie na łeb sypać.
Dla mnie praca wielokrotna.