| "Więc Denethor, władca najpotężniejszego aktualnie królestwa ludzi, dał się zwieść ułudzie, że zdoła zapanować nad mocą ukrytą w klejnocie i pokona Saurona. Biedny głupiec, nawet nie wie kim i czym jest Czarny Nieprzyjaciel. Nawet z Pierścieniem nie miałby szans w starciu z Nim." pomyślał smutno Galdor, słuchając już spokojnie dyskusji przy stole i szalonego pomysłu, żeby użyć Pierścienia, jako oręża.
Teraz widział to aż nadto wyraźnie, jak działał ten kawałek złota, który leżał przed nimi w drewnianej szkatule na stole. Dawał złudzenie potęgi, zwielokrotniał lęki i podsuwał ułudę, że z jego pomocą wszystko da się rozwiązać. Zaiste przewrotność jego była wielka ...
... A ty, Rainrirze, syn Rendrira, będziesz powiernikiem Jedynego Pierścienia ... słowa te wypowiedziane przez Mithrandira wyrwały Elfa z rozmyślań.
"Ten człowiek ma być Powiernikiem Pierścienia? Przecież jego władca przed chwilą chciał zagarnąć go dla siebie i zostać Władcą Pierścieni."
Noldor wstał energicznie ze swojego miejsca i zwrócił się do zebranych:
- Jasnym jest, że Pierścień należy zniszczyć. Czy mógłbyś jednak, szlachetny Mithrandirze, wyjaśnić swój wybór osoby na Powiernika Pierścienia? Jest to bardzo ciężkie i niebezpieczne brzemię. Sam nie podejąłbym się go dźwigać, chyba, że taka będzie wola zebranych. - Galdor ukłonił się lekko - Jednak słyszeliśmy przed chwilą, jakie jest zdanie Denethora, namiestnika Gondoru. Zaś Rainrir jest Gondorczykiem, prawda? Czyż nie jest winien posłuszeństwo swojemu władcy? Jeśli tak, to naturalnym jest, że wypełni wolę Denethora i zaniesie Pierścień do Minas Tirith.
Galdor rozejrzał się po zebranych i w końcu zatrzymał wzrok na Gandalfie, czekając na wyjaśnienia. |