| Michaś
Chłopiec skurczył się na wózku, gdy ze Złym Wilkiem zaczęło dziać się coś okropnego. Potężna bestia kłóciła się sama ze sobą rzucając się po polance i wtedy niespodziewanie wilkołak został zmasakrowany przez ostrza. Tym razem nie była to sprawka dzieci tylko kogoś złego, bardzo złego.
- Uważaj Misiu … na Zgniłego Króla… to szaleniec… raz chciał, bym was pożarł, raz… bym… tylko postraszył. Uciekajcie przed… nim… Każdy się go bał… nawet ja… Jako chyba jedyny … umie czarować … w Krainie… poza wami… poza wami … moja dobra Misiu
Zgniły Król?
Co to za jeden? Czego on od nas chce?
Michaś chciał zasypać umierającego wilka pytaniami, ale nie mógł wydobyć z siebie ani słowa. Pierwszy raz zrobiło mu się smutno z powodu basiora, to w końcu nie była jego wina, że chciał ich zjeść a jednak…chłopiec nie uronił choćby łezki. – „Mamy tylko siebie.”
- Musimy się mieć na baczności, ten Zgniły Król czy jak go tam zwiecie, jeśli ma takich pomocników to nie możemy już ufać obcym. Każdy może się okazać przyjacielem, każdy może się okazać wrogiem – powiedział do Kuby i Jasia po czym popatrzył temu pierwszemu głęboko w oczy. – Nie możemy dłużej tu zostać, ten cały Król wie, że tu jesteśmy, więc najlepiej jak ruszymy natychmiast.
Podjechał bliżej do Alusi, bał się, że mała już na stałe przekreśliła go, jednak przezwyciężając strach w końcu cicho powiedział – Alu musimy już iść, przykro mi z powodu Wilka, ale musimy uciekać jak najszybciej z tego miejsca.
Dopiero, gdy reszta opuściła miejsce tragedii Michaś westchnął i raz jeszcze spojrzał na całą „zagrodę” świnek. Czarne myśli nie dawały mu spokoju…myśli, że mogą podzielić los wilka. Spuścił zasmucony głowę i ruszył za pozostałymi. |