| Artysta... Rany.. Wilczka siedziala pod wrazeniem malowidla. Nie wierzyla, ze tak wyglada mimo iz nieraz spogladala przeciez w tafle jeziora. Jednak dziewczyna jaka namalowal byla... Sliczna.
- Jesteś godna pędzla największych malarzy. Botticelli byłby tobą zachwycony...
Slyszac zachwycone slowa mezczyzny zarumienila sie spuszczajac wzrok na nagie stopy.
- Ja.. To znaczy.. Ja nie jestem taka... Wlasciwie..
Jakajac sie szukala jakiegos stalego gruntu na ktorym mogla by przystanac. Nie byla dziewica, ani tez zbytnio niewinna, lecz jego slowa. Nikt tak sie jeszcze do niej nie zwracal. Inni mezczyzni wiedzieli czego chca, czego ona chce i zwyczajnie obdarowywali sie tym nawzajem bez zbednych slow. Teraz... Nie miala zielonego pojecia co powinna powiedziec.. Czy on chce isc z nia do lozka? Moze chce aby poszla z tym.. Botticelli? Moze oboje, ale.. Nie to chyba nie o to mu chodzi. Zmieszana przestepowala z nogi na noge by wreszcie wybuchnac.
- Nie rozumiem... Dlaczego mowisz te wszystkie slowa? ... Przeciez jezeli chcesz sie ze mna polozyc to wystarczy zapytac. Czy w twoim swiecie trzeba tyle mowic, zeby kobieta sie zgodzila? Czy sa tam jakies ograniczenia co do tego? Ja... Wlasciwie nie znam swiata poza lasem, a tutaj wszystko jest takie.. proste, piekne. Ja...
Wydawalo sie jej, ze zabrnela nieco za daloeko, alebo zupelnie sie wyglupila.
- Ja.... zdziczalam..
Ni to ze smutkiem, ni ze zloscia wyszeptala poczym odwrocila sie na piecie i ruszyla w strone drzew. Nie wiedziala dlaczego, ale po jej policzkach splynely lzy odbijajac radosne promienie slonca.
__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B] |