| Nikogo. Nigdzie nikogo nie mogli znaleźć! Alessandro zachodził w głowę, o co może w tym wszystkim chodzić. Czemu wampiry zostawiły ich zabierając tylko ich towarzyszy? Co to miało znaczyć? Myśli bezładnym tabunem przebiegały przez umysł kupca, pozostawiając po sobie niepewność i zwątpienie. Gniew już z niego uszedł, teraz pozostała tylko desperacja maskowana skutecznie chłodnym wyrazem twarzy. Nagle rozległ się kwik koni i śmiech kobiety.
„Więc jeszcze nie odeszły, bawią się z nami. Do diaska, one się nami bawią niczym lalkami! Z tą różnicą, ze te lalki myślą i są żywe. Na Boga, czemu istnieją stwory tak okrutne i pełne zła? Czemu ludzie po prostu nie mogą żyć w spokoju, czemu Bóg nie stworzył świata innym?”
Odgłos kroków wytrącił go zamyślenia, kupiec mocniej chwycił za rękojeść rapiera gotów bronić się do ostatniej kropli krwi. Mężczyzna, który wszedł do pomieszczenia, na wampira jednak nie wyglądał. To, że jest człowiekiem, potwierdzałby znak krzyża uczyniony przez niego w powietrzu i słowa, które powiedział, ale czy aby na pewno nie mógłby uczynić tego i wampir? Alessandro nadal nie opuszczał broni niepewny, czy można zaufać nowo przybyłemu.
„Taki z niego artysta, jak i ze mnie. Coś ukrywa, to jasne, ale nie ma czasu dochodzić, co i dlaczego. Trzeba się spieszyć.”
- Wiesz coś, czy nie, nie czas na to teraz. Mam złe przeczucie, ze to nie wszystko co nas czeka dzisiejszej nocy. Z twoich słów wnioskuję, że nasze wierzchowce już są martwe, cóż o wampirach wiedzieliśmy, ale nie sądziliśmy, że tak łatwo wpadną na nasz trop. W każdym bądź razie, przydałoby się udać się gdzieś, gdzie jest bezpiecznie, o ile w tej okolicy można powiedzieć tak o jakimkolwiek miejscu. - |