Zakon Rubinowego Grala - Strona 11

Durendal · 01-03-2008, 18:01

Carlos spał wpatrując się w ciało nieprzytomnej elfki. Było ciemno ale jego oczy bez najmniejszego problemu przebijały nawet najgłębszy mrok. Uśmiechnął się szeroko odsłaniając oślepiająco białe, długie kły. On człowiek nocy stał się teraz jej panem, stworzeniem utkanym z czystego mroku, wolnym i sinym. Przypomniał sobie wydarzenia które jeszcze nie dawno rozegrały się w jego pokoiku w małej leśnej chatce. Ból kiedy kły zatopiły sie w jego szyi a potem coraz silniejsze uczucie przyjemności zagłuszające stopniowo ból aż do jego całkowitego ustąpienia. A potem lot i to niesamowite wrażenie lekkości i szybkości gdy jego ciało przemienione w mgłę sunęło przez noc do zamku. I teraz ta komnata, miejsce ze snu który tylko wydawał sie być koszmarem. A w niej nagroda, królewski pokarm dla duszy i ciała. Przysunął się bliżej sycąc oczy widokiem. Czuł krew krążącą w jej żyłach i wtedy po raz pierwszy poczuł pragnienie. Przysiadł na krawędzi łoża i dotknął skóry elfki ciesząc dotyk jej aksamitem. Przesunął palcami po jej ręce i ramieniu by zatrzymać się na szyi. Wyczuł pulsowanie i aż zadrżał tak silne stało sie jego pragnienie. Z uśmiechem schylił się powoli ku jej szyi wplatając palce w rozsypane po pościeli włosy, świadomie przedłużał te chwilę drażniąc nozdrza zapachem ciepłego ciała. Wreszcie rozwarł szczęki i powoli zatopił kły w łabędziej szyi. Jego usta wypełniły się metalicznym, słodkawym smakiem krwi i aż zadrżał z rozkoszy czując jak ten smak rozpływa się po całym jego ciele. Pił powolutku by nie zmarnować ani kropli. Po dłuższej chwili wielkim wysiłkiem woli powstrzymał się i oderwał usta od szyi Lialam. Nie chciał przecież jej zabić, jeszcze nie... Instynktownie oblizał ranę po ukąszeniu która natychmiast przestała krwawić. Przesunął językiem po wargach. Odrzucił głowę i zaśmiał się cicho. Czuł ciepło krwi rozpływające się po całym ciele i podążającą za nim siłę. Z rozbawieniem pomyślał o włoskim najemniku. Zapewne teraz śpiewa jakąś patetyczną aż do zemdlenia pieśń o utraconej ukochanej. Roześmiał sie ponownie szczerze ubawiony tym obrazem. Wiedział że znalazł wreszcie swoją drogę i swoje przeznaczenie. Był szczęśliwy półleżąc obok pięknej elfki, czując wciąż smak jej krwi w ustach i śmiejąc się z jej kochanka płaczącego pewnie z rozpaczy. Wciąż chichocząc przyciągnął kobietę do siebie pokrywając jej szyję i ramiona pocałunkami. Była teraz jego własnością więc zamierzał to wykorzystać do końca.

Dalakar · 01-03-2008, 19:55

Michał przez chwilę trwał w bezruchu. Mimo iż spodziewał się czyjejś obecności sparaliżował go strach. Na chwilę, ale jednak. Przypomniał sobie wszystkie swoje cierpienia. Nagle uświadomił sobie że jego towarzysze są w niebezpieczeństwie. Śpią, więc są bezbronni. Miecznik odruchowo spojrzał za siebie, chociaż wiedział że gdyby ktoś tam był już dawno by go ogłuszył, po czym gromko zakrzyknął, aby ich obudzić:
-Alarm! Wampiry tu są!

Nim krzyk przebrzmiał otworzył drzwi przez które przeniknęła wampirzyca i wyszedł na zewnątrz. Miał nadzieję złapać ją i czegoś się dowiedzieć. Nie wiedział jak to zrobi. Wiedział tylko że to zrobi. Liczył się z tym że krwiopijców może być więcej, ale się tym nie przejmował. Przestał się bać. Nie myślał o strachu. Chciał tylko ją złapać. Nie zastanawiał się co zrobi dalej. Wolał też nie myśleć co się stanie jeżeli znów wpadnie w jej ręce.

Na dworze panowała noc. Powietrze było rześkie, a po niebie wędrował rozświetlający mrok księżyc. Jednak nigdzie nie było widać śladów niewiasty. Polak nie wiedząc co robić ruszył na obchód budynku. Idąc przy ścianie, ciągle gotowy do obrony bacznie obserwował okolicę. W skupieniu łowił szelest liści spowodowany nocną bryzą, oraz obserwował najmniejszy ruch latających nad łąką świetlików. Od czasu do czasu dało się słyszeć pohukiwanie sowy. Wtem zauważył iż na ziemi coś leży. Przybliżył się do znaleziska. To było szkło. Ale skąd się tu wzięło? Młodzieniec spojrzał w górę. Okno nad nim było rozbite. Dopiero teraz przypomniał sobie o dźwięku tłuczonego szkła. Nie tracąc czasu na rozmyślania pogonił do pokoju z wybitym oknem. Jak sobie przypominał spał tam Carlos.

Jak wicher wpadł do pomieszczenia, lecz nikogo tam nie było. Nie licząc rozbitej szyby nie zauważył żadnego śladu obecności towarzysza.
„Porwali go” - pomyślał - „I to moja wina” - po czym krzyknął:
- Wampiry porwały Carlosa!

John5 · 04-03-2008, 21:10

Alessandro leżał pogrążony w niespokojnym śnie. To co ostatnio się przydarzyło teraz nie dawało mu odpocząć w spokoju. Przewracając się z boku na bok i jęcząc cicho śnił swój koszmar, w którym ginęli jego towarzysze, rozrywani przez wampiry i hordy ich sług. A on nic nie mógł zrobić.! Zupełnie nic. Jego ciało było jak z ołowiu, nie mógł ruszyć choćby palcem, zdolny był tylko przypatrywać się okrucieństwom. Po chwili z przerażeniem zdał sobie sprawę, że teraz jego kolej. Szeroko otwartymi oczyma patrzył, jak gnijące twarze o zamglonych śmiercią oczach odwracają się w jego stronę. Monstra ruszyły w jego stronę, potwornie powolnym krokiem zbliżała się do niego śmierć. Kiedy dotknęła go pierwsza dłoń jednego ze stworów, nie wytrzymał. Krzyknął… i otworzył oczy. Ciężko łapiąc oddech wpatrywał się tępo w ścianę. Czoło obficie zroszone miał potem, który starł po chwili szybkim i nerwowym zarazem ruchem ręki. Spojrzał na swoje dłonie jakby niedowierzając, ze jest bezpieczny. To sen. " To tylko sen,. Głupi koszmar, całkowicie nieszkodliwy. Uspokój się durniu! Swoimi krzykami zapewne obudziłeś innych! " Roześmiał się w myślach. Drżenie rąk powoli ustępowało. Ale coś zdawało się być nie tak jak powinno. Wtedy usłyszał okrzyk, chyba Polaka, który ostrzegał przed wampirami.
Alessandro otworzył szeroko oczy i płochliwie rozejrzał się dookoła. Zaraz jednak na jego twarzy pojawiła się determinacja i zawziętość. Strach zastąpiony został gniewem. Tak, jak mysz zagnana do kąta przez kota kupiec postanowił walczyć o swe życie, nawet jeśli przeciwnik jest potężniejszy i z pozoru niepokonany.
Zerwał się na równe nogi i chwycił za rękojeść rapiera odsłaniając błyszczące srebrzyście w świetle gwiazd ostrze. Z ponurością wymalowaną na twarzy, ruszył w kierunku, z którego dochodziły hałasy. Jego krok był szybki, a w jego postawie nie było w nim nawet odrobiny niepewności.

„Mam dość już tej ciągłej ucieczki z miejsca na miejsce. Miarka się przebrała. Zabiję tylu, ilu zdołam, o ile rzecz jasna jakiegokolwiek zdołam choćby trafić. ” uniósł lewy kącik ust rozbawiony ironią własnego stwierdzenia „ Tak czy inaczej, nie poddam się bez walki. Po dobroci mnie nie wezmą. Tym razem się nie cofnę. ”

Wszedł do pomieszczenia, które za sypialnię wybrał sobie Carlos. Jedynym, kogo zastał był Michał. Polak wydawał się być zdezorientowany i jakby zdziwiony sytuacją.

-Uspokój się! Gdzie reszta? Słyszysz? Gdzie Lialam i Marco? Cholera! Już pierwszej nocy. Już teraz zaatakowali. Niech ich piekło pochłonie! Masz jakąś broń? Chodźmy razem tak łatwo nas nie wezmą. Szybciej, musimy znaleźć innych. –

Kupiec stanął w drzwiach rozglądając się po korytarzu i czekając na Michała. Wiedział, że stracił nad sobą panowanie, ale tym razem nie starał się okiełznać wściekłości, która płonęła w nim lodowatym ogniem. Teraz liczyła się tylko zemsta. Nie czekał dłużej wyszedł z pokoju, licząc na to, ze Polak pójdzie za nim.

„Muszę znaleźć Marca i Lialam. Muszę! Oby tylko nic im się nie stało. Oby.”

Midnight · 05-03-2008, 19:44

Zamek

Jeszcze przez chwile spogladala w miejsce, w ktorym stal. Po bladym policzku spynela srebrzysta lza do ktorej po chwili dolaczyla nastepna. Czula sie zle. Ubytek energi potrzebnej do wywolania tego czaru mial jedynie niewielki na to wplyw. Oto bowiem oddala sie dobrowolnie na... smierc? Nie, watpila aby taka wlasnie przyszlosc ja czekala. Nagle poczula czyjes dlonie na swych nagich ramionach. Wampir stanowczo odwrocil ja ku sobie unoszac wyzej jej twarz.

- Zapomnij o nim. Od teraz nalezysz do nas.

Jego glos przyciagal. Wiedziala co robi, lecz nie miala sily przeciwstawic sie. Poslusznie zlozyla glowe na jego piersi by po chwili zanurzyc sie w mroku.

Budzila sie powoli. Pierwszym wrazeniem jakie dotarlo do jej wciaz zamglonego umyslu byl czyjs dotyk. Ktos, nie byla pewna kto delikatnie wodzil palcami po jej rece by wreszcie zatrzymac sie na szyji. Nie byla w stanie powstrzymac dreszczu. Najgorsza jednak wydawala sie niemoznosc wykonania najmniejszego ruchu, wydobycia chociazby krotkiego slowa. Nie mogla niczego uczynic nawet w chwili gdy poczula dlon w swych wlosach i bolesne uklucie na szyji. A wiec to mial byc jej koniec. Samotna wsrod wrogow, drazaca z zimna i strachu, zdana na laske i nielaske potwora, ktory spijal jej krew. Czula ze slabnie. Wszystkie dzwieki, wrazenia dochodzily jakby z oddali. Marco... Wspomnienie jego ust zblaklo. Czy kiedykolwiek tak naprawde czula je na swych wargach. Czy ma to teraz znaczenie. Usmiechnela sie lekko widzac delikatna biel tuz pred soba, dokladnie na wyciagniecie reki. Cos jednak nie pozwalalo jej tam pojsc. Cos wstrzymywalo, ciagnelo z powrotem do swiata zywych. Zdala sobie sprawe, ze wampir przestal sie pozywiac. Nie zabil jej, choc niewiele brakowalo. Dlaczego? .. Slyszala jego smiech, cos jej przypominal. Jego silne dlonie przygarnely jej oslabione cialo blizej. Calowal jej cialo z wprawa doswiadczonego kochanka.
Marco, gdzie jestes... Dlaczego nie przybywasz? Przeciez musialo minac juz troche czasu. Dlaczego?...
Niechetnie przywitala pierwsze oznaki wlasnego rozbudzenia. Byla elfem, istota ktora kocha radosc, szczescie i zycie, a jednak pobudzaly ja pieszczoty tego wampira. Dlaczego? .. Pytania przytlaczaly, tamowaly myslenie. Z chwila gdy jego usta odnalazly jej pelne piersi z ust dziewczyny wyrwalo sie krotkie westchnienie. Otworzyla oczy. Czar ktory wiezil jej cialo ulecial, lecz na jego miejsce przyszedl kolejny, znacznie bardziej potezny. Dlonie powedrowaly ku glowie nowego kochanka z namietnoscia wbijajac palce w miekkosc jego wlosow. Wygieta w luk napawala sie pieszczotami calkeim zapominajac o wszystkim co ja otacza. Teraz istnialo tylko jej cialo, jego usta, dlonie, ktore swobodnie wedrowaly po nim. Nie wzbraniala sie gdy odkrywal najsekretniejsze miejca, ani tez gdy zaglebil sie w niej, pocalunkiem tlumiac okrzyk rozkoszy. Poddala sie temu, jak wiele razy wczesniej. Czerpala moc, potrzebna jej do zycia. Niektorzy potrzebuja do tego krwi, ona milosci.. fizycznej.. duchowej.. coz za roznica. Wazne iz czula ja w sobie. Energia rozprzestrzeniala sie w niej swa moca tlumiac wszelkie wyrzuty sumienia odnosnie slodkiego Marco.
Oddychajac przerywanie spojzala na tego, ktory ze zwyciezkim usmiechem gladzil jej cialo.

- Carlos?....

Szok, zdziwienie, niepewnosc. wszystkie te uczucia w jednej chwili odmalowaly sie na jej obliczu. Szarpnela sie chcac uciec, chcac uwolnic sie od wiezow jego oczu.

- Nie...

Domek.

Michał, Alessandro.

Szukaliscie ich wszedzie. Na darmo. Nigdzie nie bylo ani sladu obu mezczyzn czy elfki. Dom stal cichy, pograzony w mroku, byl wrecz przytlaczajacy.
W koncu uswiadamiajac sobie, ze dalsze poszukiwania nie maja wiekszego sensu przystaneliscie w glownej izbie. To tu nie tak dawno jedliscie razem kolacje. Teraz zostaliscie tylko wy.
Wtem zza okna dobiegl was kwik przerazonych koni oraz ich glosny galop, ktoremu towarzyszyl radosny smiech kobiecy, ktory nastepnie przemienil sie w skrzek i.. ucichl. Spojzeliscie po sobie niepewni. Cos mowilo wam, ze to jeszcze nie koniec, lecz teraz wazniejszy zdal sie odglos krokow dobiegajacych z korytarza.

**Kerm** · 06-03-2008, 16:50

Drzwi uchyliły się powoli.
Do progu zbliżył się dość wysoki, szczupły mężczyzna, opierający na pozór niedbale dłoń na rękojeści rapiera. Na jego gładkiej, śniadej twarzy, typowej dla mieszkańców południa, nie malowały się żadne uczucia. Tylko w głębi czarnych oczy błyszczał niepokojący płomień.
Na widok dwóch mężczyzn wpatrzonych w siebie zatrzymał się w progu.
- Pan z wami - powiedział i uczynił w powietrzu znak krzyża.
Przy tym geście ciemny płaszcz nowoprzybyłego rozchylił się i w świetle księżyca zalśnił srebrny krzyż.
Tajemniczy gość obejrzał obu mężczyzn od stóp do głów. Nie znajdując widać nic niepokojącego powiedział:
- To były wasze konie?
Głos był wprost wyprany z jakichkolwiek emocji, ale jasno sugerował, że wspomniane wierzchowce należą już do przeszłości.
Nie czekając na odpowiedź kontynuował:
- Nie mogliście ich pilnować? Nie wiecie, że w okolicy są wampiry?
W pytaniu zabrzmiał cień zdziwienia.
Następne zdanie nie zawierało już ani grama uczucia:
- W każdym razie w tym momencie jeden, a raczej jedna, mniej.
Ukłonił się uprzejmie, a gest ten zdradzał wielopokoleniowe doświadczenie.
- Giuseppe della Torra. Rzeźbiarz, złotnik, pisarz. W drodze z Paryża do Benevento.

Dalakar · 07-03-2008, 00:14

Michał stał obok Alessandra opierając się o stół. Spenetrowali wszystkie pokoje. Bez rezultatu. Nie znaleźli żadnych śladów zaginionych. Wampiry również się ulotniły. Wydawało się że są na straconej pozycji. Czy któryś z nich z nich wiedział co teraz robić? Gdzie iść? Zostało im tylko wrócić do elfów, aby dostarczyć tą smutną wieść o tragicznym losie Lialam, Carlosa i Marca. Tylko czy zostaną tam wpuszczeni? Przecież już podczas ostatniej wizyty nie byli mile widziani. A teraz gdy pójdą obwieścić tą nowinę, książę mógłby wpaść w gniew, a to zapewne skończyłoby się niezbyt dobrze. Tak, byli na straconej pozycji. Szczególnie że polowały na nich wampiry. Kupiec wyglądał na bardziej rozsądnego i rozgarniętego. Może on wiedział co zrobić?

Miecznik miał go o to zapytać, gdy usłyszał strwożony ryk koni. Po nim jednak dało się słyszeć śmiech. Był on o tyle bardziej przeraźliwy że znajomy. To była ta krwiopijczyni. Dreszcz przeszedł mu po plecach. Już nie miał zamiaru jej ścigać. Wiedział że to byłoby jedynie stratą czasu i sił. Został tym bardziej że za drzwiami rozległ się miarowy odgłos kroków.

Gdy nieznajomy wszedł Polak przyjrzał mu się. „Chyba człowiek” - pomyślał, lecz na wszelki wypadek zbliżył rękę do miecza. Wznak krzyża nakreślony w powietrzu uspokoił się. Plugawy wampir nie mógłby go uczynić. Tak mu się przynajmniej zdawało. Tak go uczyli. Ale pewności nie było. W końcu tamten świat stał się w pewnym sensie przeszłością. Jednak zjawiła się nadzieja. Słaba, ale krzepięca, więc mimo wątpliwości mrok i niepewność nad jego duszą rozwiały się.
-I z duchem twoim. - odpowiedział na przywitanie przybysza

Ten mężczyzna, Giuseppe, był jakiś dziwny, nienaturalny. I na pewno nie był ani rzeźbiarzem, ani złotnikiem, ani pisarzem. Przynajmniej nie w pierwszej kolejności. Wyglądał na inkwizytora, albo kogoś kto się zajmuje podobnymi rzeczami. No cóż, należało się czegoś dowiedzieć. Może będzie potrafił im pomóc? Mógł być ostatnią deską ratunku.
- Ja nazywam się Michał. Jestem z rodu Mieczników. Przybywam z dalekiego kraju zwanego Polską. - młodzieniec przedstawił się i po chwili przeszedł do sedna sprawy – Wydaje mi sie że masz jakieś doświadczenie w walce z wampirami i nie jesteś zwykłym człowiekiem. Może nam o tym trochę opowiesz, jeśli łaska?

Durendal · 08-03-2008, 18:34

Carlos patrzył elfce w oczy, głęboko, nieprzerwanie. Jego lewa dłoń delikatnie gładziła jej wystające spod kołdry biodro, druga nieustannie przeczesywała jej długie włosy... Uśmiech spełnienia i zwycięstwa plątał sie po jego wargach... Była jego własnością jak do tej pory tylko fizycznie ale na resztę potrzeba było tylko czasu. Czuł to i uśmiechał się nie tylko twarzą ale i duszą. Kiedy szarpnęła się w odruchu ucieczki delikatnie przyciągnął ją do siebie i przytulił do piersi. Chciał złagodzić szok jaki musiała przeżyć, czuł że tak powinien zrobić by zdobyć ją naprawdę i do końca. Po chwili odezwał się.
-Nie bój się. Nie skrzywdzę Cię. Tak stałem się wampirem ale to nie znaczy że jestem krwiożerczą bestią w której nie ma już człowieka. Nie skrzywdzę Cię i nie pozwolę skrzywdzić innym.
Rozluźniając lekko uścisk ramion uniósł w górę jej głowę zaglądając jej w oczy. Hipnotyzując i omamiając wampirzym spojrzeniem. Lialam zapadła w te czarne oczy, głębokie jak otchłań bez dna. Czas jakby zatrzymał swój bieg, istniały tylko te dwa spojone spojrzenia. Wampir zaczął mówić cichym ale sięgającym każdego zakamarka duszy szeptem.
-Ale musisz coś zrobić. Musisz napić się mojej krwi. Wtedy będziesz moja wedle starożytnego prawa i żaden iny wampir nie odważy się Cię tknąć choćby palcem. Wystarczy tylko kilka kropel...
Mówiąc sięgnął po sztylet i lekko naciął skórę na swoim lewym przegubie delikatnie zbliżając krwawiąca ranę do jej ust.
-Tylko kilka kropel...
Powtórzył nie przerywając kontaktu wzrokowego. Elfka z wahaniem przyłożyła usta do naciętego przedramienia. Błysk triumfu pojawił sie w oczach Carlosa. Z zadowoleniem patrzył jak kobieta zlizuje krew. Bez zaniepokojenia patrzył jak powolutku traci przytomność. Wiedza która jakby znikąd pojawiła się w jego głowie mówiła mu, że ten sen potrwa jakieś dwie godziny. W sam raz by załatwić inną sprawę. Ten głupiec marko i reszta kompanii pewnie właśnie ruszają z odsieczą, trzeba ich trochę spowolnić. Musi mieć więcej czasu by do reszty omotać elfią księżniczkę. Wstał i nałożył rozłożony na krześle czarny strój. Wyszedł zamykając starannie drzwi. Prawie nie błądząc i zapamiętując pokonaną drogę dotarł na dziedziniec. Uniósł głowę patrząc na srebrną tarczę księżyca. Powolutku zaczął opadać na czworaka, jego sylwetka zamazała się. Kiedy jego dłonie dotknęły ziemi zamiast człowieka pojawił się wielki płowy wilk który usiadł, uniósł trójkątny pysk do góry i zawył. Długo, przejmująco i było w tym wyciu naglące wezwanie. Po chwili na dziedziniec zaczęły wbiegać psy, zastając już nie wilka a człowieka w czarnych szatach. Carlos jeszcze raz przeciągnął ostrzem po zaschniętym już nacięciu i zaczął po kolei pozwalać każdemu psu zlizać kilka kropel krwi. Po chwili kilkanaście różnej wielkości psów łasiło sie do niego i próbowało lizać jego dłonie. Carlos zaśmiał się cicho.
-Idźcie! Znajdźcie ich i zagryźcie! Naprzód!
Powiedział głośno. Patrząc jak sfora wybiega przez bramę śmiał się długo myśląc o tym jak miła niespodziankę zgotował swoim dawnym towarzyszom.

John5 · 09-03-2008, 17:16

Nikogo. Nigdzie nikogo nie mogli znaleźć! Alessandro zachodził w głowę, o co może w tym wszystkim chodzić. Czemu wampiry zostawiły ich zabierając tylko ich towarzyszy? Co to miało znaczyć? Myśli bezładnym tabunem przebiegały przez umysł kupca, pozostawiając po sobie niepewność i zwątpienie. Gniew już z niego uszedł, teraz pozostała tylko desperacja maskowana skutecznie chłodnym wyrazem twarzy. Nagle rozległ się kwik koni i śmiech kobiety.

„Więc jeszcze nie odeszły, bawią się z nami. Do diaska, one się nami bawią niczym lalkami! Z tą różnicą, ze te lalki myślą i są żywe. Na Boga, czemu istnieją stwory tak okrutne i pełne zła? Czemu ludzie po prostu nie mogą żyć w spokoju, czemu Bóg nie stworzył świata innym?”

Odgłos kroków wytrącił go zamyślenia, kupiec mocniej chwycił za rękojeść rapiera gotów bronić się do ostatniej kropli krwi. Mężczyzna, który wszedł do pomieszczenia, na wampira jednak nie wyglądał. To, że jest człowiekiem, potwierdzałby znak krzyża uczyniony przez niego w powietrzu i słowa, które powiedział, ale czy aby na pewno nie mógłby uczynić tego i wampir? Alessandro nadal nie opuszczał broni niepewny, czy można zaufać nowo przybyłemu.

„Taki z niego artysta, jak i ze mnie. Coś ukrywa, to jasne, ale nie ma czasu dochodzić, co i dlaczego. Trzeba się spieszyć.”

- Wiesz coś, czy nie, nie czas na to teraz. Mam złe przeczucie, ze to nie wszystko co nas czeka dzisiejszej nocy. Z twoich słów wnioskuję, że nasze wierzchowce już są martwe, cóż o wampirach wiedzieliśmy, ale nie sądziliśmy, że tak łatwo wpadną na nasz trop. W każdym bądź razie, przydałoby się udać się gdzieś, gdzie jest bezpiecznie, o ile w tej okolicy można powiedzieć tak o jakimkolwiek miejscu. -

**Kerm** · 09-03-2008, 19:30

"Polska" - pomyślał. - "Kawałek stąd..."
Poznał w Paryżu kilku Polaków. Byli świetnymi kompanami - i do bitki, i do wypitki, i do kobiet.
Jeden z nich już go wyprzedził w drodze do lepszego świata.
Z trudem powstrzymał skrzywienie się, gdy ponure słowa przepowiedni wypłynęły z głębi pamięci. Ile mu jeszcze zostało? Rok? Dwa? Ale tych dwóch mężczyzn nie powinno to obchodzić...
- Znałem parę osób z twego kraju - powiedział, nie udzielając jeszcze odpowiedzi na postawione mu pytanie. - zawsze byli dobrymi towarzyszami...
Obrócił się w stronę człowieka, który nie podał swego imienia.
Wątpliwości na twarzy tego mężczyzny były widoczne mimo nikłego oświetlenia, jakie dawał wpadający przez okno księżyc.
Brak wiary w to, co mówił nie poruszyło Giuseppe'a.
- Na piechotę przed wampirami nie uciekniemy.
Nie wspomniał o swoim koniu, stojącym niedaleko chaty. Na trzech to było za mało.
- Nie znajdziemy też lepszego miejsca, niż to, chyba że znasz jakiś kościół w pobliżu. W czterech ścianach jesteśmy bezpieczniejsi, niż na otwartym terenie. Ale proponowałbym przenieść się na piętro i rozpalić ogień. Większość wampirów tego nie lubi. Podobnie jak uciętej głowy i osikowego kołka w sercu.
Nie powiedział, że trzeba być odpowiednio szybkim. I mieć ciut szczęścia...
Spojrzał na Michała.
- Pytasz o moje doświadczenie? Chodzi ci o wiedźmy, wampiry, boginki wodne, czyli wasze rusałki, wilkołaki i inne zwierzoczłeki, mutanty?
Z trudem opanował uśmiech.
- Większość z tego to wymysły ciemnego plebsu. Każde dziwne zdarzenie przypisują ciemnym mocom. Polezie głupiec na bagna, a już hyr idzie, że błędne ogniki go pociągnęły w topiel. Krowa mleka da mniej, to od razu zielarkę pławić zaczną. Pijany chłop utopi się w stawie, to już są winne nimfy. A nawet gdyby mu się i pokazała jakaś, to po co za gołą babą lata, skoro w chałupie ma własną...
Już znacznie poważniej kontynuował:
- Z pewnością są prawdziwe czarownice, ale jeszcze nigdy takowej nie widziałem. Wilkołaki ze trzy spotkałem. I kotołaka.
Odruchowo potarł lewe ramię, na którym po spotkaniu z kotołakiem, a raczej kotołaczką, zostały długie szramy. Całe szczęście, że zioła Petra pomogły. Ale było ich coraz mniej... Wody też trochę ubyło...
- A wampiry? Ten był szósty...
Zdanie zostało wypowiedziane całkowicie beznamiętnie. Dopiero w następnym zabrzmiało uczucie:
- Bóg mi dopomógł - powiedział Giuseppe, czyniąc równocześnie znak krzyża.
Sięgnął za próg i podniósł poprzednio niewidoczny plecak, którego wystawało kilka długich przedmiotów.
- Proponowałbym zmienić lokal.
Wskazał schody i ruszył w ich stronę.

Dalakar · 10-03-2008, 16:03

„Sześć wampirów” - pomyślał Michał. - „I mówi to z takim spokojem. Albo wampiry to dla niego drobnostka, albo za dużo przeszedł.”

Polakowi nie mieściło się to w głowie. Zresztą z kilkoma innymi rzeczami, które ostatnio przeżył miał podobny problem. Pozostawało jedynie przyjąć do wiadomości, że istnieją tacy ludzie, jak ten który przed nim stał. Osoby, które nie boją się diabelskich sługusów.
Po tym co przeszedł ten brak strachu, czy jakiejkolwiek innej emocji na twarzy Gioseppa zdawał mu się najdziwniejszy. Chociaż nigdy nie wiadomo co kryje się za tą maską. Może zwykły, ludzki lęk? Albo oblicze krwiopijcy, chociaż tą opcję należało odrzucić. Tylko dlaczego? Bo wykonał znak krzyża? To nie było wystarczającym dowodem. Jednak jak uzyskać pewną odpowiedz? Kościół... Tam jest woda święcona. Chyba nie zaszkodziłoby nią pokropić nowego towarzysza, a przy okazji i siebie. To mogłoby być nawet pomocne. Tylko gdzie jest kościół? Może Alessandro wie. Chociaż i on zapewnie nie zna tych okolic.

Gdy wychodzili z izby Michał zatrzymał Ambrosiniego.
-Co o nim myślisz? - zapytał szeptem

01-03-2008, 18:01	#101
Durendal Reputacja: 1	Carlos spał wpatrując się w ciało nieprzytomnej elfki. Było ciemno ale jego oczy bez najmniejszego problemu przebijały nawet najgłębszy mrok. Uśmiechnął się szeroko odsłaniając oślepiająco białe, długie kły. On człowiek nocy stał się teraz jej panem, stworzeniem utkanym z czystego mroku, wolnym i sinym. Przypomniał sobie wydarzenia które jeszcze nie dawno rozegrały się w jego pokoiku w małej leśnej chatce. Ból kiedy kły zatopiły sie w jego szyi a potem coraz silniejsze uczucie przyjemności zagłuszające stopniowo ból aż do jego całkowitego ustąpienia. A potem lot i to niesamowite wrażenie lekkości i szybkości gdy jego ciało przemienione w mgłę sunęło przez noc do zamku. I teraz ta komnata, miejsce ze snu który tylko wydawał sie być koszmarem. A w niej nagroda, królewski pokarm dla duszy i ciała. Przysunął się bliżej sycąc oczy widokiem. Czuł krew krążącą w jej żyłach i wtedy po raz pierwszy poczuł pragnienie. Przysiadł na krawędzi łoża i dotknął skóry elfki ciesząc dotyk jej aksamitem. Przesunął palcami po jej ręce i ramieniu by zatrzymać się na szyi. Wyczuł pulsowanie i aż zadrżał tak silne stało sie jego pragnienie. Z uśmiechem schylił się powoli ku jej szyi wplatając palce w rozsypane po pościeli włosy, świadomie przedłużał te chwilę drażniąc nozdrza zapachem ciepłego ciała. Wreszcie rozwarł szczęki i powoli zatopił kły w łabędziej szyi. Jego usta wypełniły się metalicznym, słodkawym smakiem krwi i aż zadrżał z rozkoszy czując jak ten smak rozpływa się po całym jego ciele. Pił powolutku by nie zmarnować ani kropli. Po dłuższej chwili wielkim wysiłkiem woli powstrzymał się i oderwał usta od szyi Lialam. Nie chciał przecież jej zabić, jeszcze nie... Instynktownie oblizał ranę po ukąszeniu która natychmiast przestała krwawić. Przesunął językiem po wargach. Odrzucił głowę i zaśmiał się cicho. Czuł ciepło krwi rozpływające się po całym ciele i podążającą za nim siłę. Z rozbawieniem pomyślał o włoskim najemniku. Zapewne teraz śpiewa jakąś patetyczną aż do zemdlenia pieśń o utraconej ukochanej. Roześmiał sie ponownie szczerze ubawiony tym obrazem. Wiedział że znalazł wreszcie swoją drogę i swoje przeznaczenie. Był szczęśliwy półleżąc obok pięknej elfki, czując wciąż smak jej krwi w ustach i śmiejąc się z jej kochanka płaczącego pewnie z rozpaczy. Wciąż chichocząc przyciągnął kobietę do siebie pokrywając jej szyję i ramiona pocałunkami. Była teraz jego własnością więc zamierzał to wykorzystać do końca. __________________ Oj Toto to już chyba nie jest Kansas... "Ideologia zawsze wynika z przyczyn osobistych, ja nie podaję wrogowi ręki chyba, że chcę mu połamać palce"

04-03-2008, 21:10	#103
John5 Reputacja: 1	Alessandro leżał pogrążony w niespokojnym śnie. To co ostatnio się przydarzyło teraz nie dawało mu odpocząć w spokoju. Przewracając się z boku na bok i jęcząc cicho śnił swój koszmar, w którym ginęli jego towarzysze, rozrywani przez wampiry i hordy ich sług. A on nic nie mógł zrobić.! Zupełnie nic. Jego ciało było jak z ołowiu, nie mógł ruszyć choćby palcem, zdolny był tylko przypatrywać się okrucieństwom. Po chwili z przerażeniem zdał sobie sprawę, że teraz jego kolej. Szeroko otwartymi oczyma patrzył, jak gnijące twarze o zamglonych śmiercią oczach odwracają się w jego stronę. Monstra ruszyły w jego stronę, potwornie powolnym krokiem zbliżała się do niego śmierć. Kiedy dotknęła go pierwsza dłoń jednego ze stworów, nie wytrzymał. Krzyknął… i otworzył oczy. Ciężko łapiąc oddech wpatrywał się tępo w ścianę. Czoło obficie zroszone miał potem, który starł po chwili szybkim i nerwowym zarazem ruchem ręki. Spojrzał na swoje dłonie jakby niedowierzając, ze jest bezpieczny. To sen. " To tylko sen,. Głupi koszmar, całkowicie nieszkodliwy. Uspokój się durniu! Swoimi krzykami zapewne obudziłeś innych! " Roześmiał się w myślach. Drżenie rąk powoli ustępowało. Ale coś zdawało się być nie tak jak powinno. Wtedy usłyszał okrzyk, chyba Polaka, który ostrzegał przed wampirami. Alessandro otworzył szeroko oczy i płochliwie rozejrzał się dookoła. Zaraz jednak na jego twarzy pojawiła się determinacja i zawziętość. Strach zastąpiony został gniewem. Tak, jak mysz zagnana do kąta przez kota kupiec postanowił walczyć o swe życie, nawet jeśli przeciwnik jest potężniejszy i z pozoru niepokonany. Zerwał się na równe nogi i chwycił za rękojeść rapiera odsłaniając błyszczące srebrzyście w świetle gwiazd ostrze. Z ponurością wymalowaną na twarzy, ruszył w kierunku, z którego dochodziły hałasy. Jego krok był szybki, a w jego postawie nie było w nim nawet odrobiny niepewności. „Mam dość już tej ciągłej ucieczki z miejsca na miejsce. Miarka się przebrała. Zabiję tylu, ilu zdołam, o ile rzecz jasna jakiegokolwiek zdołam choćby trafić. ” uniósł lewy kącik ust rozbawiony ironią własnego stwierdzenia „ Tak czy inaczej, nie poddam się bez walki. Po dobroci mnie nie wezmą. Tym razem się nie cofnę. ” Wszedł do pomieszczenia, które za sypialnię wybrał sobie Carlos. Jedynym, kogo zastał był Michał. Polak wydawał się być zdezorientowany i jakby zdziwiony sytuacją. -Uspokój się! Gdzie reszta? Słyszysz? Gdzie Lialam i Marco? Cholera! Już pierwszej nocy. Już teraz zaatakowali. Niech ich piekło pochłonie! Masz jakąś broń? Chodźmy razem tak łatwo nas nie wezmą. Szybciej, musimy znaleźć innych. – Kupiec stanął w drzwiach rozglądając się po korytarzu i czekając na Michała. Wiedział, że stracił nad sobą panowanie, ale tym razem nie starał się okiełznać wściekłości, która płonęła w nim lodowatym ogniem. Teraz liczyła się tylko zemsta. Nie czekał dłużej wyszedł z pokoju, licząc na to, ze Polak pójdzie za nim. „Muszę znaleźć Marca i Lialam. Muszę! Oby tylko nic im się nie stało. Oby.” __________________ Jeśli masz zamiar wznieść miecz, upewnij się, że czynisz to w słusznej sprawie. Armia Republiki Rzymskiej

05-03-2008, 19:44	#104
Midnight Konto usunięte Reputacja: 1	Zamek Jeszcze przez chwile spogladala w miejsce, w ktorym stal. Po bladym policzku spynela srebrzysta lza do ktorej po chwili dolaczyla nastepna. Czula sie zle. Ubytek energi potrzebnej do wywolania tego czaru mial jedynie niewielki na to wplyw. Oto bowiem oddala sie dobrowolnie na... smierc? Nie, watpila aby taka wlasnie przyszlosc ja czekala. Nagle poczula czyjes dlonie na swych nagich ramionach. Wampir stanowczo odwrocil ja ku sobie unoszac wyzej jej twarz. - Zapomnij o nim. Od teraz nalezysz do nas. Jego glos przyciagal. Wiedziala co robi, lecz nie miala sily przeciwstawic sie. Poslusznie zlozyla glowe na jego piersi by po chwili zanurzyc sie w mroku. Budzila sie powoli. Pierwszym wrazeniem jakie dotarlo do jej wciaz zamglonego umyslu byl czyjs dotyk. Ktos, nie byla pewna kto delikatnie wodzil palcami po jej rece by wreszcie zatrzymac sie na szyji. Nie byla w stanie powstrzymac dreszczu. Najgorsza jednak wydawala sie niemoznosc wykonania najmniejszego ruchu, wydobycia chociazby krotkiego slowa. Nie mogla niczego uczynic nawet w chwili gdy poczula dlon w swych wlosach i bolesne uklucie na szyji. A wiec to mial byc jej koniec. Samotna wsrod wrogow, drazaca z zimna i strachu, zdana na laske i nielaske potwora, ktory spijal jej krew. Czula ze slabnie. Wszystkie dzwieki, wrazenia dochodzily jakby z oddali. Marco... Wspomnienie jego ust zblaklo. Czy kiedykolwiek tak naprawde czula je na swych wargach. Czy ma to teraz znaczenie. Usmiechnela sie lekko widzac delikatna biel tuz pred soba, dokladnie na wyciagniecie reki. Cos jednak nie pozwalalo jej tam pojsc. Cos wstrzymywalo, ciagnelo z powrotem do swiata zywych. Zdala sobie sprawe, ze wampir przestal sie pozywiac. Nie zabil jej, choc niewiele brakowalo. Dlaczego? .. Slyszala jego smiech, cos jej przypominal. Jego silne dlonie przygarnely jej oslabione cialo blizej. Calowal jej cialo z wprawa doswiadczonego kochanka. Marco, gdzie jestes... Dlaczego nie przybywasz? Przeciez musialo minac juz troche czasu. Dlaczego?... Niechetnie przywitala pierwsze oznaki wlasnego rozbudzenia. Byla elfem, istota ktora kocha radosc, szczescie i zycie, a jednak pobudzaly ja pieszczoty tego wampira. Dlaczego? .. Pytania przytlaczaly, tamowaly myslenie. Z chwila gdy jego usta odnalazly jej pelne piersi z ust dziewczyny wyrwalo sie krotkie westchnienie. Otworzyla oczy. Czar ktory wiezil jej cialo ulecial, lecz na jego miejsce przyszedl kolejny, znacznie bardziej potezny. Dlonie powedrowaly ku glowie nowego kochanka z namietnoscia wbijajac palce w miekkosc jego wlosow. Wygieta w luk napawala sie pieszczotami calkeim zapominajac o wszystkim co ja otacza. Teraz istnialo tylko jej cialo, jego usta, dlonie, ktore swobodnie wedrowaly po nim. Nie wzbraniala sie gdy odkrywal najsekretniejsze miejca, ani tez gdy zaglebil sie w niej, pocalunkiem tlumiac okrzyk rozkoszy. Poddala sie temu, jak wiele razy wczesniej. Czerpala moc, potrzebna jej do zycia. Niektorzy potrzebuja do tego krwi, ona milosci.. fizycznej.. duchowej.. coz za roznica. Wazne iz czula ja w sobie. Energia rozprzestrzeniala sie w niej swa moca tlumiac wszelkie wyrzuty sumienia odnosnie slodkiego Marco. Oddychajac przerywanie spojzala na tego, ktory ze zwyciezkim usmiechem gladzil jej cialo. - Carlos?.... Szok, zdziwienie, niepewnosc. wszystkie te uczucia w jednej chwili odmalowaly sie na jej obliczu. Szarpnela sie chcac uciec, chcac uwolnic sie od wiezow jego oczu. - Nie... Domek. Michał, Alessandro. Szukaliscie ich wszedzie. Na darmo. Nigdzie nie bylo ani sladu obu mezczyzn czy elfki. Dom stal cichy, pograzony w mroku, byl wrecz przytlaczajacy. W koncu uswiadamiajac sobie, ze dalsze poszukiwania nie maja wiekszego sensu przystaneliscie w glownej izbie. To tu nie tak dawno jedliscie razem kolacje. Teraz zostaliscie tylko wy. Wtem zza okna dobiegl was kwik przerazonych koni oraz ich glosny galop, ktoremu towarzyszyl radosny smiech kobiecy, ktory nastepnie przemienil sie w skrzek i.. ucichl. Spojzeliscie po sobie niepewni. Cos mowilo wam, ze to jeszcze nie koniec, lecz teraz wazniejszy zdal sie odglos krokow dobiegajacych z korytarza. __________________ [B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B]

08-03-2008, 18:34	#107
Durendal Reputacja: 1	Carlos patrzył elfce w oczy, głęboko, nieprzerwanie. Jego lewa dłoń delikatnie gładziła jej wystające spod kołdry biodro, druga nieustannie przeczesywała jej długie włosy... Uśmiech spełnienia i zwycięstwa plątał sie po jego wargach... Była jego własnością jak do tej pory tylko fizycznie ale na resztę potrzeba było tylko czasu. Czuł to i uśmiechał się nie tylko twarzą ale i duszą. Kiedy szarpnęła się w odruchu ucieczki delikatnie przyciągnął ją do siebie i przytulił do piersi. Chciał złagodzić szok jaki musiała przeżyć, czuł że tak powinien zrobić by zdobyć ją naprawdę i do końca. Po chwili odezwał się. -Nie bój się. Nie skrzywdzę Cię. Tak stałem się wampirem ale to nie znaczy że jestem krwiożerczą bestią w której nie ma już człowieka. Nie skrzywdzę Cię i nie pozwolę skrzywdzić innym. Rozluźniając lekko uścisk ramion uniósł w górę jej głowę zaglądając jej w oczy. Hipnotyzując i omamiając wampirzym spojrzeniem. Lialam zapadła w te czarne oczy, głębokie jak otchłań bez dna. Czas jakby zatrzymał swój bieg, istniały tylko te dwa spojone spojrzenia. Wampir zaczął mówić cichym ale sięgającym każdego zakamarka duszy szeptem. -Ale musisz coś zrobić. Musisz napić się mojej krwi. Wtedy będziesz moja wedle starożytnego prawa i żaden iny wampir nie odważy się Cię tknąć choćby palcem. Wystarczy tylko kilka kropel... Mówiąc sięgnął po sztylet i lekko naciął skórę na swoim lewym przegubie delikatnie zbliżając krwawiąca ranę do jej ust. -Tylko kilka kropel... Powtórzył nie przerywając kontaktu wzrokowego. Elfka z wahaniem przyłożyła usta do naciętego przedramienia. Błysk triumfu pojawił sie w oczach Carlosa. Z zadowoleniem patrzył jak kobieta zlizuje krew. Bez zaniepokojenia patrzył jak powolutku traci przytomność. Wiedza która jakby znikąd pojawiła się w jego głowie mówiła mu, że ten sen potrwa jakieś dwie godziny. W sam raz by załatwić inną sprawę. Ten głupiec marko i reszta kompanii pewnie właśnie ruszają z odsieczą, trzeba ich trochę spowolnić. Musi mieć więcej czasu by do reszty omotać elfią księżniczkę. Wstał i nałożył rozłożony na krześle czarny strój. Wyszedł zamykając starannie drzwi. Prawie nie błądząc i zapamiętując pokonaną drogę dotarł na dziedziniec. Uniósł głowę patrząc na srebrną tarczę księżyca. Powolutku zaczął opadać na czworaka, jego sylwetka zamazała się. Kiedy jego dłonie dotknęły ziemi zamiast człowieka pojawił się wielki płowy wilk który usiadł, uniósł trójkątny pysk do góry i zawył. Długo, przejmująco i było w tym wyciu naglące wezwanie. Po chwili na dziedziniec zaczęły wbiegać psy, zastając już nie wilka a człowieka w czarnych szatach. Carlos jeszcze raz przeciągnął ostrzem po zaschniętym już nacięciu i zaczął po kolei pozwalać każdemu psu zlizać kilka kropel krwi. Po chwili kilkanaście różnej wielkości psów łasiło sie do niego i próbowało lizać jego dłonie. Carlos zaśmiał się cicho. -Idźcie! Znajdźcie ich i zagryźcie! Naprzód! Powiedział głośno. Patrząc jak sfora wybiega przez bramę śmiał się długo myśląc o tym jak miła niespodziankę zgotował swoim dawnym towarzyszom. __________________ Oj Toto to już chyba nie jest Kansas... "Ideologia zawsze wynika z przyczyn osobistych, ja nie podaję wrogowi ręki chyba, że chcę mu połamać palce"

09-03-2008, 17:16	#108
John5 Reputacja: 1	Nikogo. Nigdzie nikogo nie mogli znaleźć! Alessandro zachodził w głowę, o co może w tym wszystkim chodzić. Czemu wampiry zostawiły ich zabierając tylko ich towarzyszy? Co to miało znaczyć? Myśli bezładnym tabunem przebiegały przez umysł kupca, pozostawiając po sobie niepewność i zwątpienie. Gniew już z niego uszedł, teraz pozostała tylko desperacja maskowana skutecznie chłodnym wyrazem twarzy. Nagle rozległ się kwik koni i śmiech kobiety. „Więc jeszcze nie odeszły, bawią się z nami. Do diaska, one się nami bawią niczym lalkami! Z tą różnicą, ze te lalki myślą i są żywe. Na Boga, czemu istnieją stwory tak okrutne i pełne zła? Czemu ludzie po prostu nie mogą żyć w spokoju, czemu Bóg nie stworzył świata innym?” Odgłos kroków wytrącił go zamyślenia, kupiec mocniej chwycił za rękojeść rapiera gotów bronić się do ostatniej kropli krwi. Mężczyzna, który wszedł do pomieszczenia, na wampira jednak nie wyglądał. To, że jest człowiekiem, potwierdzałby znak krzyża uczyniony przez niego w powietrzu i słowa, które powiedział, ale czy aby na pewno nie mógłby uczynić tego i wampir? Alessandro nadal nie opuszczał broni niepewny, czy można zaufać nowo przybyłemu. „Taki z niego artysta, jak i ze mnie. Coś ukrywa, to jasne, ale nie ma czasu dochodzić, co i dlaczego. Trzeba się spieszyć.” - Wiesz coś, czy nie, nie czas na to teraz. Mam złe przeczucie, ze to nie wszystko co nas czeka dzisiejszej nocy. Z twoich słów wnioskuję, że nasze wierzchowce już są martwe, cóż o wampirach wiedzieliśmy, ale nie sądziliśmy, że tak łatwo wpadną na nasz trop. W każdym bądź razie, przydałoby się udać się gdzieś, gdzie jest bezpiecznie, o ile w tej okolicy można powiedzieć tak o jakimkolwiek miejscu. - __________________ Jeśli masz zamiar wznieść miecz, upewnij się, że czynisz to w słusznej sprawie. Armia Republiki Rzymskiej

01-03-2008, 19:55	#102
Dalakar Reputacja: 1	Michał przez chwilę trwał w bezruchu. Mimo iż spodziewał się czyjejś obecności sparaliżował go strach. Na chwilę, ale jednak. Przypomniał sobie wszystkie swoje cierpienia. Nagle uświadomił sobie że jego towarzysze są w niebezpieczeństwie. Śpią, więc są bezbronni. Miecznik odruchowo spojrzał za siebie, chociaż wiedział że gdyby ktoś tam był już dawno by go ogłuszył, po czym gromko zakrzyknął, aby ich obudzić: -Alarm! Wampiry tu są! Nim krzyk przebrzmiał otworzył drzwi przez które przeniknęła wampirzyca i wyszedł na zewnątrz. Miał nadzieję złapać ją i czegoś się dowiedzieć. Nie wiedział jak to zrobi. Wiedział tylko że to zrobi. Liczył się z tym że krwiopijców może być więcej, ale się tym nie przejmował. Przestał się bać. Nie myślał o strachu. Chciał tylko ją złapać. Nie zastanawiał się co zrobi dalej. Wolał też nie myśleć co się stanie jeżeli znów wpadnie w jej ręce. Na dworze panowała noc. Powietrze było rześkie, a po niebie wędrował rozświetlający mrok księżyc. Jednak nigdzie nie było widać śladów niewiasty. Polak nie wiedząc co robić ruszył na obchód budynku. Idąc przy ścianie, ciągle gotowy do obrony bacznie obserwował okolicę. W skupieniu łowił szelest liści spowodowany nocną bryzą, oraz obserwował najmniejszy ruch latających nad łąką świetlików. Od czasu do czasu dało się słyszeć pohukiwanie sowy. Wtem zauważył iż na ziemi coś leży. Przybliżył się do znaleziska. To było szkło. Ale skąd się tu wzięło? Młodzieniec spojrzał w górę. Okno nad nim było rozbite. Dopiero teraz przypomniał sobie o dźwięku tłuczonego szkła. Nie tracąc czasu na rozmyślania pogonił do pokoju z wybitym oknem. Jak sobie przypominał spał tam Carlos. Jak wicher wpadł do pomieszczenia, lecz nikogo tam nie było. Nie licząc rozbitej szyby nie zauważył żadnego śladu obecności towarzysza. „Porwali go” - pomyślał - „I to moja wina” - po czym krzyknął: - Wampiry porwały Carlosa!

06-03-2008, 16:50	#105
Kerm Administrator Reputacja: 1	Drzwi uchyliły się powoli. Do progu zbliżył się dość wysoki, szczupły mężczyzna, opierający na pozór niedbale dłoń na rękojeści rapiera. Na jego gładkiej, śniadej twarzy, typowej dla mieszkańców południa, nie malowały się żadne uczucia. Tylko w głębi czarnych oczy błyszczał niepokojący płomień. Na widok dwóch mężczyzn wpatrzonych w siebie zatrzymał się w progu. - Pan z wami - powiedział i uczynił w powietrzu znak krzyża. Przy tym geście ciemny płaszcz nowoprzybyłego rozchylił się i w świetle księżyca zalśnił srebrny krzyż. Tajemniczy gość obejrzał obu mężczyzn od stóp do głów. Nie znajdując widać nic niepokojącego powiedział: - To były wasze konie? Głos był wprost wyprany z jakichkolwiek emocji, ale jasno sugerował, że wspomniane wierzchowce należą już do przeszłości. Nie czekając na odpowiedź kontynuował: - Nie mogliście ich pilnować? Nie wiecie, że w okolicy są wampiry? W pytaniu zabrzmiał cień zdziwienia. Następne zdanie nie zawierało już ani grama uczucia: - W każdym razie w tym momencie jeden, a raczej jedna, mniej. Ukłonił się uprzejmie, a gest ten zdradzał wielopokoleniowe doświadczenie. - Giuseppe della Torra. Rzeźbiarz, złotnik, pisarz. W drodze z Paryża do Benevento.

07-03-2008, 00:14	#106
Dalakar Reputacja: 1	Michał stał obok Alessandra opierając się o stół. Spenetrowali wszystkie pokoje. Bez rezultatu. Nie znaleźli żadnych śladów zaginionych. Wampiry również się ulotniły. Wydawało się że są na straconej pozycji. Czy któryś z nich z nich wiedział co teraz robić? Gdzie iść? Zostało im tylko wrócić do elfów, aby dostarczyć tą smutną wieść o tragicznym losie Lialam, Carlosa i Marca. Tylko czy zostaną tam wpuszczeni? Przecież już podczas ostatniej wizyty nie byli mile widziani. A teraz gdy pójdą obwieścić tą nowinę, książę mógłby wpaść w gniew, a to zapewne skończyłoby się niezbyt dobrze. Tak, byli na straconej pozycji. Szczególnie że polowały na nich wampiry. Kupiec wyglądał na bardziej rozsądnego i rozgarniętego. Może on wiedział co zrobić? Miecznik miał go o to zapytać, gdy usłyszał strwożony ryk koni. Po nim jednak dało się słyszeć śmiech. Był on o tyle bardziej przeraźliwy że znajomy. To była ta krwiopijczyni. Dreszcz przeszedł mu po plecach. Już nie miał zamiaru jej ścigać. Wiedział że to byłoby jedynie stratą czasu i sił. Został tym bardziej że za drzwiami rozległ się miarowy odgłos kroków. Gdy nieznajomy wszedł Polak przyjrzał mu się. „Chyba człowiek” - pomyślał, lecz na wszelki wypadek zbliżył rękę do miecza. Wznak krzyża nakreślony w powietrzu uspokoił się. Plugawy wampir nie mógłby go uczynić. Tak mu się przynajmniej zdawało. Tak go uczyli. Ale pewności nie było. W końcu tamten świat stał się w pewnym sensie przeszłością. Jednak zjawiła się nadzieja. Słaba, ale krzepięca, więc mimo wątpliwości mrok i niepewność nad jego duszą rozwiały się. -I z duchem twoim. - odpowiedział na przywitanie przybysza Ten mężczyzna, Giuseppe, był jakiś dziwny, nienaturalny. I na pewno nie był ani rzeźbiarzem, ani złotnikiem, ani pisarzem. Przynajmniej nie w pierwszej kolejności. Wyglądał na inkwizytora, albo kogoś kto się zajmuje podobnymi rzeczami. No cóż, należało się czegoś dowiedzieć. Może będzie potrafił im pomóc? Mógł być ostatnią deską ratunku. - Ja nazywam się Michał. Jestem z rodu Mieczników. Przybywam z dalekiego kraju zwanego Polską. - młodzieniec przedstawił się i po chwili przeszedł do sedna sprawy – Wydaje mi sie że masz jakieś doświadczenie w walce z wampirami i nie jesteś zwykłym człowiekiem. Może nam o tym trochę opowiesz, jeśli łaska?

09-03-2008, 19:30	#109
Kerm Administrator Reputacja: 1	"Polska" - pomyślał. - "Kawałek stąd..." Poznał w Paryżu kilku Polaków. Byli świetnymi kompanami - i do bitki, i do wypitki, i do kobiet. Jeden z nich już go wyprzedził w drodze do lepszego świata. Z trudem powstrzymał skrzywienie się, gdy ponure słowa przepowiedni wypłynęły z głębi pamięci. Ile mu jeszcze zostało? Rok? Dwa? Ale tych dwóch mężczyzn nie powinno to obchodzić... - Znałem parę osób z twego kraju - powiedział, nie udzielając jeszcze odpowiedzi na postawione mu pytanie. - zawsze byli dobrymi towarzyszami... Obrócił się w stronę człowieka, który nie podał swego imienia. Wątpliwości na twarzy tego mężczyzny były widoczne mimo nikłego oświetlenia, jakie dawał wpadający przez okno księżyc. Brak wiary w to, co mówił nie poruszyło Giuseppe'a. - Na piechotę przed wampirami nie uciekniemy. Nie wspomniał o swoim koniu, stojącym niedaleko chaty. Na trzech to było za mało. - Nie znajdziemy też lepszego miejsca, niż to, chyba że znasz jakiś kościół w pobliżu. W czterech ścianach jesteśmy bezpieczniejsi, niż na otwartym terenie. Ale proponowałbym przenieść się na piętro i rozpalić ogień. Większość wampirów tego nie lubi. Podobnie jak uciętej głowy i osikowego kołka w sercu. Nie powiedział, że trzeba być odpowiednio szybkim. I mieć ciut szczęścia... Spojrzał na Michała. - Pytasz o moje doświadczenie? Chodzi ci o wiedźmy, wampiry, boginki wodne, czyli wasze rusałki, wilkołaki i inne zwierzoczłeki, mutanty? Z trudem opanował uśmiech. - Większość z tego to wymysły ciemnego plebsu. Każde dziwne zdarzenie przypisują ciemnym mocom. Polezie głupiec na bagna, a już hyr idzie, że błędne ogniki go pociągnęły w topiel. Krowa mleka da mniej, to od razu zielarkę pławić zaczną. Pijany chłop utopi się w stawie, to już są winne nimfy. A nawet gdyby mu się i pokazała jakaś, to po co za gołą babą lata, skoro w chałupie ma własną... Już znacznie poważniej kontynuował: - Z pewnością są prawdziwe czarownice, ale jeszcze nigdy takowej nie widziałem. Wilkołaki ze trzy spotkałem. I kotołaka. Odruchowo potarł lewe ramię, na którym po spotkaniu z kotołakiem, a raczej kotołaczką, zostały długie szramy. Całe szczęście, że zioła Petra pomogły. Ale było ich coraz mniej... Wody też trochę ubyło... - A wampiry? Ten był szósty... Zdanie zostało wypowiedziane całkowicie beznamiętnie. Dopiero w następnym zabrzmiało uczucie: - Bóg mi dopomógł - powiedział Giuseppe, czyniąc równocześnie znak krzyża. Sięgnął za próg i podniósł poprzednio niewidoczny plecak, którego wystawało kilka długich przedmiotów. - Proponowałbym zmienić lokal. Wskazał schody i ruszył w ich stronę.

10-03-2008, 16:03	#110
Dalakar Reputacja: 1	„Sześć wampirów” - pomyślał Michał. - „I mówi to z takim spokojem. Albo wampiry to dla niego drobnostka, albo za dużo przeszedł.” Polakowi nie mieściło się to w głowie. Zresztą z kilkoma innymi rzeczami, które ostatnio przeżył miał podobny problem. Pozostawało jedynie przyjąć do wiadomości, że istnieją tacy ludzie, jak ten który przed nim stał. Osoby, które nie boją się diabelskich sługusów. Po tym co przeszedł ten brak strachu, czy jakiejkolwiek innej emocji na twarzy Gioseppa zdawał mu się najdziwniejszy. Chociaż nigdy nie wiadomo co kryje się za tą maską. Może zwykły, ludzki lęk? Albo oblicze krwiopijcy, chociaż tą opcję należało odrzucić. Tylko dlaczego? Bo wykonał znak krzyża? To nie było wystarczającym dowodem. Jednak jak uzyskać pewną odpowiedz? Kościół... Tam jest woda święcona. Chyba nie zaszkodziłoby nią pokropić nowego towarzysza, a przy okazji i siebie. To mogłoby być nawet pomocne. Tylko gdzie jest kościół? Może Alessandro wie. Chociaż i on zapewnie nie zna tych okolic. Gdy wychodzili z izby Michał zatrzymał Ambrosiniego. -Co o nim myślisz? - zapytał szeptem