lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

DrHyde · 13-03-2008, 20:24

Soundtrack

Pierwszy ze zwierzoludzi padł pod zamaszystym cięciem na korpus. Krew trysnęła na twarz Eskila. A ciało stwora upadło ciężko w trawę. Blask słońca oślepił go na chwilę. Usłyszał ryk. Mimowolnie wstrząsnęły nim dreszcze. Nie wiedział ile tego plugastwa czai się w cholernym lesie. Pytanie czy Erb jeszcze żyje? W dodatku ta kobieta...

- Andskotinn! – Wykrzyczał ze złości. Wzburzyła się w nim krew. Chęć zabijania. Dawno nie czuł tej adrenaliny w czasie walki. Dłonie zaczęły mu się pocić a serce szybciej zabiło. Hv�-ti Fálkinn zabłyszczał w powietrzu zbrukany krwią poplecznika Chaosu. Runy głoszące imię miecza zalśniły w blasku słońca. Byli blisko. Nagle krzaki rozpadły się na strzępy i wyskoczyło dwóch owłosionych bydlaków. Byli mniejsi niż ten poległy. Mimo wszystko ich ciała były dobrze zbudowane. Potężne, masywne łapska zakończone szponami dzierżyły obosieczne topory, wielkością prawie dochodzące do dwuręcznego miecza i niechybnie ciężkie. Mimo wszystko trzymali je w jednej ręce. To świadczyło o ich nadludzkiej sile. Racice wbijały się głęboko w podmokłe podłoże. Mordy ociekały wydzieliną z ryja. Ich piekielne ślepia utkwiły we wzroku Eskila.

Úlfapokan spojrzał na okrwawiony miecz i przygotował się na starcie. W między czasie dostrzegł, że kobieta jest w poważnych opałach. Również zmagała się z bestiami Chaosu w takiej samej liczbie.

- Fyrir Olric! Deyðu !

Eskil zerwał się do biegu w kierunku zwierzoludzi. Wskoczył na ciało powalonego stwora i podskoczył w górę unikając poziomego cięcia toporem jednego z bestii. Wykorzystał jego nie uwagę i z całej swej siły uderzył w czaszkę. Pękła pod potężnym uderzeniem. Götz poczuł ciarki przechodzące po jego kościach po uderzeniu. Z ledwością złapał równowagę. Wyskoczył w przód, wskakując jedną nogą na ramię upadającego pomiotu Chaosu i wyskoczył w powietrze. W locie ciął na gardziel zdezorientowanego zwierzoczłeka. Wpadł w niego i powalił na ziemię. Posoka kolejny raz trysła na twarz rangera. Poczuł smród bestii i prawie zwymiotował. Czuł zmęczenie od walki. Pot spływał mu po plecach i czole. Dawno nie walczył. Zbyt dawno.

- Dvergr! – Koń błyskawicznie zareagował i nim Eskil się podniósł był już przy nim. Złapał konia za siodło i zerwał rzemień podtrzymujący kompozytowy łuk. Spojrzał w kierunku kobiety, która radziła sobie całkiem wprawnie, co było dla Eskila nie małym szokiem. Gdzieś w oddali przy brzegu jeziora, dostrzegł zbliżającą się blondynkę…

- Fjandinn! Co te kobiety robią w …

Jego myśl przerwało dwóch zwierzoludzi, którzy wyłonili się nagle zza drzew i w krwiożerczym okrzyku rzucili się na walczącą. Eskil wyciągnął strzałę i nałożył na cięciwę. Poczuł powiew wiatru we włosach. Drugą wraził w ziemię przed sobą. Wycelował precyzyjnie w czachę tego pierwszego i strzelił wyczuwając dogodną sytuację. Strzała powirowała w powietrzu przecinając przestrzeń na swej drodze. Bestia w pędzie dostała szypem w łeb, zatoczyła się i zahaczyła kopytem o korzenie drzewa. Wpadła z łoskotem do wody, burząc taflę jeziora.
Druga strzała. Götz wycelował. Poczuł ból w nodze. Musiał coś sobie wbić. Zawahał się. Topór bestii zawirował w powietrzu. Szybka decyzja i strzał. Grot wszedł precyzyjnie w kark stwora. Ten zawinął się i upadł pod nogi kobiety. Spojrzała błyskawicznie w kierunku Eskila i podarowali sobie uśmiechy. Eskil obserwował jak wykańczała swoich przeciwników.

Słowniczek:

Andskotinn - Niech to szlag trafi
Hv�-ti Fálkinn - Biały Jastrząb
Fyrir Olric! Deyðu ! - Na Ulryka! Giń!
Dvergr - Karzeł
Fjandinn - Cholera

13-03-2008, 20:24	#25
DrHyde Reputacja: 1	Götz Eskil Ketilson 'Úlfapokan' Soundtrack Pierwszy ze zwierzoludzi padł pod zamaszystym cięciem na korpus. Krew trysnęła na twarz Eskila. A ciało stwora upadło ciężko w trawę. Blask słońca oślepił go na chwilę. Usłyszał ryk. Mimowolnie wstrząsnęły nim dreszcze. Nie wiedział ile tego plugastwa czai się w cholernym lesie. Pytanie czy Erb jeszcze żyje? W dodatku ta kobieta... - Andskotinn! – Wykrzyczał ze złości. Wzburzyła się w nim krew. Chęć zabijania. Dawno nie czuł tej adrenaliny w czasie walki. Dłonie zaczęły mu się pocić a serce szybciej zabiło. Hv�-ti Fálkinn zabłyszczał w powietrzu zbrukany krwią poplecznika Chaosu. Runy głoszące imię miecza zalśniły w blasku słońca. Byli blisko. Nagle krzaki rozpadły się na strzępy i wyskoczyło dwóch owłosionych bydlaków. Byli mniejsi niż ten poległy. Mimo wszystko ich ciała były dobrze zbudowane. Potężne, masywne łapska zakończone szponami dzierżyły obosieczne topory, wielkością prawie dochodzące do dwuręcznego miecza i niechybnie ciężkie. Mimo wszystko trzymali je w jednej ręce. To świadczyło o ich nadludzkiej sile. Racice wbijały się głęboko w podmokłe podłoże. Mordy ociekały wydzieliną z ryja. Ich piekielne ślepia utkwiły we wzroku Eskila. Úlfapokan spojrzał na okrwawiony miecz i przygotował się na starcie. W między czasie dostrzegł, że kobieta jest w poważnych opałach. Również zmagała się z bestiami Chaosu w takiej samej liczbie. - Fyrir Olric! Deyðu ! Eskil zerwał się do biegu w kierunku zwierzoludzi. Wskoczył na ciało powalonego stwora i podskoczył w górę unikając poziomego cięcia toporem jednego z bestii. Wykorzystał jego nie uwagę i z całej swej siły uderzył w czaszkę. Pękła pod potężnym uderzeniem. Götz poczuł ciarki przechodzące po jego kościach po uderzeniu. Z ledwością złapał równowagę. Wyskoczył w przód, wskakując jedną nogą na ramię upadającego pomiotu Chaosu i wyskoczył w powietrze. W locie ciął na gardziel zdezorientowanego zwierzoczłeka. Wpadł w niego i powalił na ziemię. Posoka kolejny raz trysła na twarz rangera. Poczuł smród bestii i prawie zwymiotował. Czuł zmęczenie od walki. Pot spływał mu po plecach i czole. Dawno nie walczył. Zbyt dawno. - Dvergr! – Koń błyskawicznie zareagował i nim Eskil się podniósł był już przy nim. Złapał konia za siodło i zerwał rzemień podtrzymujący kompozytowy łuk. Spojrzał w kierunku kobiety, która radziła sobie całkiem wprawnie, co było dla Eskila nie małym szokiem. Gdzieś w oddali przy brzegu jeziora, dostrzegł zbliżającą się blondynkę… - Fjandinn! Co te kobiety robią w … Jego myśl przerwało dwóch zwierzoludzi, którzy wyłonili się nagle zza drzew i w krwiożerczym okrzyku rzucili się na walczącą. Eskil wyciągnął strzałę i nałożył na cięciwę. Poczuł powiew wiatru we włosach. Drugą wraził w ziemię przed sobą. Wycelował precyzyjnie w czachę tego pierwszego i strzelił wyczuwając dogodną sytuację. Strzała powirowała w powietrzu przecinając przestrzeń na swej drodze. Bestia w pędzie dostała szypem w łeb, zatoczyła się i zahaczyła kopytem o korzenie drzewa. Wpadła z łoskotem do wody, burząc taflę jeziora. Druga strzała. Götz wycelował. Poczuł ból w nodze. Musiał coś sobie wbić. Zawahał się. Topór bestii zawirował w powietrzu. Szybka decyzja i strzał. Grot wszedł precyzyjnie w kark stwora. Ten zawinął się i upadł pod nogi kobiety. Spojrzała błyskawicznie w kierunku Eskila i podarowali sobie uśmiechy. Eskil obserwował jak wykańczała swoich przeciwników. Słowniczek: Andskotinn - Niech to szlag trafi Hv�-ti Fálkinn - Biały Jastrząb Fyrir Olric! Deyðu ! - Na Ulryka! Giń! Dvergr - Karzeł Fjandinn - Cholera Ostatnio edytowane przez DrHyde : 13-03-2008 o 20:44.