lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

g_o_l_d · 17-03-2008, 19:37

Phalenopsis, Koszary, Plac Apelowy

Gedwar oprał się na drewnianym trzonie swojej broni i z trwogą wymalowaną na twarzy wsłuchiwał się w słowa mistrza Luciana

- Wybacz mi Panie moją śmiałość, ale jestem przekonany, że pan i władca tego pięknego miasta nie bez powodu czeka z ofensywą. Nie umiem znaleźć powodu, dla którego miałby zwlekać. Na pewno robi wszystko, co w jego mocy, by uratować swój lud. Bogowie mają nas w swojej opiece.

W głosie paladyna można było wyczuć nutkę niepewności. Gedwar najwyraźniej sam podświadomie nie wierzył w słowa, które padły z jego ust. Dlaczego? Przecież poświęcił życie na krzeszecie wiary w sercach bliźnich. W jego sercu zawsze pojawiały się wątpliwości, gdy wkoło bezsensownie ginęli ci, którym miał nieść nadzieję. Nim jednak mężczyzna zdołał zebrać swoje myśli do kupy, na placu Apelowym rozległ się donośny głos mistrza dwuręcznego miecza:

- Uformować szyk i przygotować się do wymarszu!

Ciemne oczy Gedwara zwróciły się w stronę twarzy mistrza Luciana. Pod kamienną maska obojętności spojrzenie paladyna próbowało dostrzec chociażby oznakę niepewności. Jeszcze przed chwilą ganił ich za to, jak miernymi są wojami. Teraz było już za późno na naukę. Wielki mistrz musiał przecież wiedzieć, że posyła tych nieszczęśników na pewną śmierć. Nie miał jednak innego wyjścia, bo cóż innego mógł uczynić?

- Panie nim ruszycie pozwól mi zadać sobie ostatnie pytanie. - Niebieskie oczy Luciana zwróciły się w stronę Gedwara, wyczekując kolejnych słów.

- Zanim ułożę się na spoczynek, chciałbym wznieść swe modły przed ołtarzem mego patrona, jednak wspomniał pan, że dzielnica świątynna przepadła. Słyszałem wiele plotek, którym nie mogę dać wiary. Racz mi Panie wyjaśnić co takiego się stało.

- Słyszałeś opowieści...Prawda? O snopie czerwonego światła? To wszystko prawda. Uderzył z góry pojedynczy promień świetlny, który następnie rozszerzał się z dużą prędkością...Niewielu zdołało uciec. Ci którzy mieli to szczęście twierdzili, że wypaczał wszystko co znalazło się w jego blasku. Ja sam widziałem to z daleka...Wraz z Waldorem, nieżyjącym już komendantem straży miejskiej, Daviusem i innymi urzędnikami zakonnymi niższej rangi negocjowaliśmy z Wielką Radą Gildii kwestię kilku pustostanów, które chcieliśmy przeznaczyć na tymczasowe kwatery dla rekrutów do straży miejskiej oraz rozszerzenie liczebności i kompetencji straży...Ale to już inna historia. Co zaś do samej Dzielnicy Świątynnej. Nikt, kto się tam udał...Nie wrócił. O ile wiem Szkoła Oświeconych wysłała co najmniej dwie wyprawy. Obie zakończył się całkowitą klęską. A magowie którzy w nich uczestniczyli zostali spisani na straty. Z drugiej jednak strony, potwory z wrogiej, które tam weszły, również zaginęły...Wierz mi, lepiej od Dzielnicy Świątynnej trzymać się z daleka.

- Rozumiem panie, twe słowa będą mi przestrogą.

Gedwar odchodząc skłonił się lekko przed mistrzem Lucianem. Wkrótce potem stukot maszerujących stóp rozbrzmiał pośród uliczek Phalenopsis. Paladyn trzymał się w pewnej odległości od niezdarnie uformowanego szyku. Kontem oka lustrował przerażone spojrzenia ludzi, sparaliżowanych strachem przed śmiercią. Pokracznie trzymany oręż i zbroje pozornie spełniały swoje zadanie. Nienależycie dopasowane, pełne wgnieceń krępowały ruchy. Waleczne serce paladyna ponownie zaczęło rwać się do boju, gdy do uszu paladyna dobiegł szczęk ścieranego oręża. Mężczyzna zamarł w pół kroku. Do jego uszu dotarł znów ostatnie tchnienia konających. Twarda dłoń zacisnęła się na trzonie młota. Nagły przeszywający ból przypomniał o rannym ramieniu. Bolesne otarcia i rana boku szybko ostudziły jego zapał. Bezradność była chyba doznaniem, do którego paladyn żywił największą nienawiść. Porośnięta krzaczasta brodą twarz opadła pomału ku brukowemu kamieniowi. Ciężkie niczym z kamienia stopy skierowały się w stronę gospody. Zmęczone powieki opadały nad misa pełną strawy. Jeszcze przed zachodem słońca obmyte i opatrzone ciało legło w puch miękkiej pościeli. Pomimo obezwładniającego znużenia sen i ukojenie nie chciało przyjść.”Natłok myśli. To mnie niszczy. Trzeba walczyć, wygrać, zniszczyć. To co boli, niepokoi, mieć oparcie w kimś kto koi...”. Błogi spokój nie trwał długo. Gedwar gwałtownie się podniósł. Jedna myśl, dodała mu sił. Ona znów go natchnęła. Wiedział, że to ona, bo któż inny? Nie minął kwadrans, a on w pełnym rynsztunku zbiegał w dół drewnianych schodów. Wybiegł przed karczmę. Chwyciwszy pierwszego poczciwca za ramię, rzekł bez ogródek:

- Wskaż mi drogę do siedziby Wielkiej Rady Gildii.

17-03-2008, 19:37	#606
g_o_l_d Reputacja: 1	Phalenopsis, Koszary, Plac Apelowy Gedwar oprał się na drewnianym trzonie swojej broni i z trwogą wymalowaną na twarzy wsłuchiwał się w słowa mistrza Luciana - Wybacz mi Panie moją śmiałość, ale jestem przekonany, że pan i władca tego pięknego miasta nie bez powodu czeka z ofensywą. Nie umiem znaleźć powodu, dla którego miałby zwlekać. Na pewno robi wszystko, co w jego mocy, by uratować swój lud. Bogowie mają nas w swojej opiece. W głosie paladyna można było wyczuć nutkę niepewności. Gedwar najwyraźniej sam podświadomie nie wierzył w słowa, które padły z jego ust. Dlaczego? Przecież poświęcił życie na krzeszecie wiary w sercach bliźnich. W jego sercu zawsze pojawiały się wątpliwości, gdy wkoło bezsensownie ginęli ci, którym miał nieść nadzieję. Nim jednak mężczyzna zdołał zebrać swoje myśli do kupy, na placu Apelowym rozległ się donośny głos mistrza dwuręcznego miecza: - Uformować szyk i przygotować się do wymarszu! Ciemne oczy Gedwara zwróciły się w stronę twarzy mistrza Luciana. Pod kamienną maska obojętności spojrzenie paladyna próbowało dostrzec chociażby oznakę niepewności. Jeszcze przed chwilą ganił ich za to, jak miernymi są wojami. Teraz było już za późno na naukę. Wielki mistrz musiał przecież wiedzieć, że posyła tych nieszczęśników na pewną śmierć. Nie miał jednak innego wyjścia, bo cóż innego mógł uczynić? - Panie nim ruszycie pozwól mi zadać sobie ostatnie pytanie. - Niebieskie oczy Luciana zwróciły się w stronę Gedwara, wyczekując kolejnych słów. - Zanim ułożę się na spoczynek, chciałbym wznieść swe modły przed ołtarzem mego patrona, jednak wspomniał pan, że dzielnica świątynna przepadła. Słyszałem wiele plotek, którym nie mogę dać wiary. Racz mi Panie wyjaśnić co takiego się stało. - Słyszałeś opowieści...Prawda? O snopie czerwonego światła? To wszystko prawda. Uderzył z góry pojedynczy promień świetlny, który następnie rozszerzał się z dużą prędkością...Niewielu zdołało uciec. Ci którzy mieli to szczęście twierdzili, że wypaczał wszystko co znalazło się w jego blasku. Ja sam widziałem to z daleka...Wraz z Waldorem, nieżyjącym już komendantem straży miejskiej, Daviusem i innymi urzędnikami zakonnymi niższej rangi negocjowaliśmy z Wielką Radą Gildii kwestię kilku pustostanów, które chcieliśmy przeznaczyć na tymczasowe kwatery dla rekrutów do straży miejskiej oraz rozszerzenie liczebności i kompetencji straży...Ale to już inna historia. Co zaś do samej Dzielnicy Świątynnej. Nikt, kto się tam udał...Nie wrócił. O ile wiem Szkoła Oświeconych wysłała co najmniej dwie wyprawy. Obie zakończył się całkowitą klęską. A magowie którzy w nich uczestniczyli zostali spisani na straty. Z drugiej jednak strony, potwory z wrogiej, które tam weszły, również zaginęły...Wierz mi, lepiej od Dzielnicy Świątynnej trzymać się z daleka. - Rozumiem panie, twe słowa będą mi przestrogą. Gedwar odchodząc skłonił się lekko przed mistrzem Lucianem. Wkrótce potem stukot maszerujących stóp rozbrzmiał pośród uliczek Phalenopsis. Paladyn trzymał się w pewnej odległości od niezdarnie uformowanego szyku. Kontem oka lustrował przerażone spojrzenia ludzi, sparaliżowanych strachem przed śmiercią. Pokracznie trzymany oręż i zbroje pozornie spełniały swoje zadanie. Nienależycie dopasowane, pełne wgnieceń krępowały ruchy. Waleczne serce paladyna ponownie zaczęło rwać się do boju, gdy do uszu paladyna dobiegł szczęk ścieranego oręża. Mężczyzna zamarł w pół kroku. Do jego uszu dotarł znów ostatnie tchnienia konających. Twarda dłoń zacisnęła się na trzonie młota. Nagły przeszywający ból przypomniał o rannym ramieniu. Bolesne otarcia i rana boku szybko ostudziły jego zapał. Bezradność była chyba doznaniem, do którego paladyn żywił największą nienawiść. Porośnięta krzaczasta brodą twarz opadła pomału ku brukowemu kamieniowi. Ciężkie niczym z kamienia stopy skierowały się w stronę gospody. Zmęczone powieki opadały nad misa pełną strawy. Jeszcze przed zachodem słońca obmyte i opatrzone ciało legło w puch miękkiej pościeli. Pomimo obezwładniającego znużenia sen i ukojenie nie chciało przyjść.”Natłok myśli. To mnie niszczy. Trzeba walczyć, wygrać, zniszczyć. To co boli, niepokoi, mieć oparcie w kimś kto koi...”. Błogi spokój nie trwał długo. Gedwar gwałtownie się podniósł. Jedna myśl, dodała mu sił. Ona znów go natchnęła. Wiedział, że to ona, bo któż inny? Nie minął kwadrans, a on w pełnym rynsztunku zbiegał w dół drewnianych schodów. Wybiegł przed karczmę. Chwyciwszy pierwszego poczciwca za ramię, rzekł bez ogródek: - Wskaż mi drogę do siedziby Wielkiej Rady Gildii. __________________ Nie wierzę w cuda, ja na nie liczę... Dreamfall by Markus & g_o_l_d