| Podwójny agent kląc pod nosem poszedł z cywilnymi ubraniami w najbliższe krzaki. Dziesięć minut później był gotowy. Okazało się, że ubrał wcale szykowny zielony garnitur i czarne spodnie. Obejrzał się w lusterku. Efekt był wysoce niezadowalający ze względu na rozmiar odzieży, ale w końcu to zawsze jakiś kamuflaż. Dobra - pomyślał Wolf wsiadając do auta, zapaliwszy uprzednio papierosa. - jadę do Bruhla, biorę od niego karabin, kończę z Załęckim. Chwycił kierownicę w obie dłonie. Poczuł jej miękkie obicie i westchnął głośno. Rozejrzał się. Piękna Polska wiosna nadchodziła wielkimi krokami. Krystian poczuł się jak pasożyt. Jak kleszcz wbijający się głęboko w ciało młodej kobiety. Polski. Uderzył czołem o kierownicę walcząc z przemożnym uczuciem oddania sobie strzała w łeb. Tyle lat tu spędził. Ta ziemia go wychowała. Nakarmiła. A on, zamiast uchronić ją przed Hitlerem i jego pancernymi zagonami zniszczył ostatnią nadzieję dla tego kraju. Było mu wstyd. Poczuł jak wielka kreatura budzi się w jego trzewiach i potężnym rykiem oznajmia: "Ratuuj!!!". Ale Bałajewicz nie słuchał. Odpalił samochód. Trzeba się skupić na robocie. Jakakolwiek by nie była. Trzeba się skupić. Zachować zimną krew.
__________________
Uczyć się, modlić do swego Boga i pracować. Zawsze czerpać pełnymi garściami z życia, czując się jednocześnie bezwarunkowo szczęśliwym. Pracować nad sobą i kochać za nic. Oto co znaczy być dobrym człowiekiem. |