lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Neuroshima] "Wyścig"

merill · 18-03-2008, 22:33

*****

„No i pojechali” – pomyślał, uśmiechając się krzywo pod nosem pułkownik, patrząc na tuman pyłu jaki podniósł się po starcie. Zdecydowanie najszybciej do przodu wyrwały się sportowe wózki. Na obrzeżach Nowego Yorku, jezdnie były w miarę uporządkowane. Stare zniszczone wraki samochodów były pościągane na pobocze, lub już dawno wykorzystane jako złom w niedawno powstałych hutach stali. Ale im dalej od NY, tym stan autostrad i dróg, był pewnie gorszy. „Na tych zadupiach nie ma komu zrobić porządku, a wszędzie Ci gówniani gangerzy, na swoich złomach, nienawidzę tego ścierwa”, Cięższe wozy, czyli ciągniki ciężarowe, transportery opancerzone i kombajn Teksańczyków zostały troszkę w tyle.

*****

Żołnierz w stopniu porucznika zasalutował na jego widok, Payton wydał komendę:

- Spocznijcie poruczniku Bates, wszystko gotowe? Sprzęt? Oddział?

- Tak, sir!!! Amunicja i paliwo załadowane. Ludzie też są gotowi – po drodze zgarniemy jeszcze sierżanta Malone’a i kaprala Milera, czekają przy wyjeździe z miasta. Raporty o które prosił pan pułkownik są w Bradley’u, przyszły dopiero dziś rano. – recytował jakby z pamięci porucznik.

Payton był zadowolony, że wszystkie rozkazy zostały wykonane tak perfekcyjnie. Dobrze dobrał ekipę na tę trasę… sami zawodowcy, weterani z Frontu, towarzysze broni. Ich atutem było doświadczenie i umiejętności. „Na polu walki nie zwycięża ten, kto ma lepszy sprzęt… ale ten, kto potrafi swoje umiejętności przekuć na wygraną” – usłyszał to dawno temu… tuż przed wybuchem wojny, gdy jako świeżo upieczony oficer, ukończył West Point. Dlatego każdy w jego ekipie, oprócz tego, że był żołnierzem, musiał umieć jeszcze coś przydatnego, był medyk, monterzy, radiooperator, zwiadowcy, spec od wszelkiego rodzaju elektroniki – gdyby potrafili tylko walczyć, nie mieli by prawa dostać się pod jego komendę. Pewnie dlatego przeżył te trzydzieści lat chaosu i zagłady. Kilka lat na Froncie też odbiło na nim swoje piętno…

Poszedł w stronę transportera opancerzonego – stary poczciwy Bradley, ze świeżo założonym wczoraj pancerzem kumulacyjnym, czekał z odpalonym silnikiem. Na stanowisku WKM, siedział już strzelec – szeregowy Johnson, 20 mm działko na wieżyczce było obsługiwane automatycznie.

Żołnierze pakowali ostatni graty do środka, reszta uwijała się przy Strykerze – bojowym wozie piechoty, będącym przed wojną podstawowym pojazdem wsparcia piechoty na polu walki. Armata kalibru 105mm robiła wrażenie, na jej widok każdy mobsprzęt by spieprzał, gdyby tylko potrafił myśleć…

*****

W środku pojazdu miał mało miejsca, wygospodarował dla siebie kąt obok radiooperatora. Na prowizorycznym pulpicie leżały 2 koperty z dokumentami. Pierwszej oznaczonej czarno – żółtymi paskami, nie otwierał: „Jeszcze nie czas na to”. Złożył ją na pół i włożył do wewnętrznej kieszeni munduru – musiał strzec jej jak oka w głowie. Rozdarł drugą – przeczytał szybko krótki raport wywiadu, na temat wydarzeń na zachodzie Stanów. Informacje były w miarę aktualne – „Aktualne, jak na powojenne standardy, przed wojną za taki raport chłopaczki z wywiadu dostaliby porządnego kopniaka w ich biurokratyczną dupę” Zagłębił się w lekturę, która była bardzo interesująca. Zwłaszcza adnotacja o aktualnych przeprawach przez Missisipi – cztery mosty nadal normalnie funkcjonowały. Najbliższy w Saint Louis, jeden w Nowym Orleanie, jeden na północy – utrzymywany wspólnymi siłami NY i Posterunku – by Armia z NY, mogła szybko dostać się na Front. Raport mówił też, że oprócz mostów są przeprawy promowe, niestety jakość tych usług jest poniżej jakichkolwiek oczekiwań – można stracić nie tylko gamble ale i życie na tych improwizowanych łajbach.

Odwrócił się do radiooperatora i powiedział: - Włączajcie sprzęt żołnierzu, musimy wszak mieć ich na oku – Facet siedzący przy radiostacji, włączył laptopa i na ekranie komputera zalśniło pulsującym światłem kilkadziesiąt kropek. Zapewne nikt z racerów nie zauważył małej diody w blaszce ,która zaczęła delikatnie mrugać. Przed wojną był GPS, teraz musieli ograniczyć się do tego urządzenia, śledzącego fale radiowe, wysyłane przez nadajniki w blaszkach, zasięg skuteczny około 150 km, pozwalał, na jako takie rozeznanie się w sytuacji. „Ciekawe czy Marlonowi, też działa ten bajer, w końcu zainwestował w niego spore środki.”

Wielkim pokrętłem na radiostacji ustawił kanał 21, przez chwilę słyszał tylko szumy i trzaski, ale te niedługo przygasły. – Foxtrot 1 do Nocnego Jastrzębia, czy mnie słyszysz? – puścił w eter. – Słyszę Cię głośno i wyraźnie – zabrzmiał w głośniku de Rossi – u mnie wszystko w porządku, radar też działa nieźle, jak chcesz zobaczyć pozostałości po niezłej akcji, jedź autostradą na zachód, tak po 5 kilometrach zobaczysz pierwszą ofiarę naszego wyścigu, hehe…

- Dzięki Marlon, może skorzystam. Do usłyszenia…Oddał mikrofon szeregowemu, mówiąc: - Prowadźcie nasłuch na tym kanale, w razie czego wołajcie, Adams.

Wyszedł przez właz na górny pancerz, spoglądając na pustą autostradę przed nimi. Wszyscy już pojechali. - Jedziemy – zawołał do wnętrza wozu. Kierowca ruszył z chrzęstem gąsienic, po chwili to samo zrobił prowadzący Stryker’a. – Kierujcie się na zachód, autostradą. Musimy coś po drodze zabrać.

*****

Droga była w miarę pusta, gdzieniegdzie na poboczu, leżały jeszcze wraki samochodów, jakieś gruzy. Słońce dość mocno przygrzewało, właśnie mijali prowizoryczną tablicę, informującą, że opuszczają teren miasta. Tu na drodze już nie było tak pięknie… tylko 4 z 6 pasów były zdatne do ruchu, reszta była zapchana wrakami i śmieciami, uprzątniętymi z drogi. Kiedy dojeżdżali do zjazdu z autostrady w stronę New Jersey, dał znak by kolumna zatrzymała się, spojrzał na zegarek… jeszcze 3 minuty. „Poczekamy…”

Zza zakrętu wyjechała duża wojskowa ciężarówka, za nią Hummer i wojskowy czterokołowiec. Pułkownik zeskoczył z Bradleya i podszedł do pojazdów, które właśnie nadjechały. Niedbale rzucił: - Spocznij - prężącym się żołnierzom i szybko poszedł na tyły ciężarówki. Podniósł plandekę, światło słoneczne oświetliło długie podłużne skrzynie, kryjące w sobie cenny ładunek, ale szczególną uwagę przyciągała stalowa, hermetycznie zalutowana skrzynia, długości około 3 metrów. To była najcenniejsza część ładunku, resztę wziął dla niepoznaki, by opylić paru mniej znaczącym klientom. Ale ta stalowa, pojedzie do Alluvacha, ponoć to jakiś prototyp nad którym pracuje NY, a teraz przyszedł czas, by ten piekielnie inteligentny naukowiec doszlifował dzieło. Choć koperta z opisem zawartości nadal tkwiła w kieszeni bluzy, nie bardzo było mu śpieszno by się dowiedzieć. „Bo i po co, to bez znaczenia, i tak ja odpowiadam za bezpieczeństwo ładunku, nawet jeśli miałyby tam jechać wykałaczki”.

Ustawił ciężarówkę w środku kolumny, przodem jechał Bradley, z tyły Stryker, lewą flankę obstawiał Hammer z granatnikiem automatycznym – „Takie cacuszko potrafi zrobić mobsprzętowi z dupy jesień średniowiecza” – pomyślał. Załogę quada wysłał do przodu na zwiad, zawsze lepiej wiedzieć, co się święci na drodze. Nie obawiał się jakiegoś ataku na swój konwój, potrzeba by było naprawdę dużej siły by ich powstrzymać. Z drugiej strony, jeśli jakieś informacje o konwoju wydostały się na zewnątrz, to byle płotki nie będą na nich polować. Najbardziej obawiał się szpiegów Molocha, właśnie dlatego miał w ekipie aż dwóch skoperów.

„Nie ma się co martwić na zapas. Ten pomysł z wyścigiem de Rossiego, ułatwi mu zadanie. Upiecze dwie pieczenia na jednym ogniu, racerzy odciągną uwagę od jego konwoju, a im może uda się bez problemu dostać do miejsca przejęcia przesyłki.” – dedukował obserwując przez lornetkę okolicę. Nagle w krótkofalówce odezwał się głos:
- Pułkowniku, jakiś incydent na drodze, około 2 kilometry przed wami.

– Zrozumiałem, zostańcie na pozycjach, zaraz tam będziemy.

*****

Widok na drodze, trochę prawdę mówić go zaskoczył. Zatrzymał konwój tuż przy stojącym na poboczu „jamnikowatym” Hammerze. Jakiś wielki facet, ze sposobu chodzenia i poruszania, żołnierz, pakował motor, do auta. Drugi, trochę młodszy, wytatuowany, zbierał resztę gratów, właśnie niósł do samochodu Pogromcę – legendarny już w ZSA, karabin na mutasy, choć szczerze mówiąc, Payton wolał M109 – nie ma mutasa, który by przeżył, trafienie z tego cacka, a i moba bez problemu rozpieprzy w drobny mak.

- Szampan, dziwki, strzelanina – powiedział głośno, patrząc na pozostałości po niedawnej walce. Spoglądał na porzucone zwłoki jakiegoś długowłosego, sądząc po zapachu rzadko myjącego się, motocyklisty. – Ktoś tu widzę, ładnie strzela? To wasza sprawka chłopcy? – dopiero teraz obejrzał dokładnie ich postacie. Sprzączka na pasie tego młodszego, była mu znajoma – herb Richardyne’ów, był znany każdemu, kto choć trochę liznął interesów w Appallachach. Znał pewną oficer z Appalachów o tym samym nazwisku. Kiedyś na Froncie, jego oddział został wysłany, by wyrwać jej pluton z okrążenia. Nie zdążyli, jej się udało, jej oddziałowi mniej. Z plutonu zostało trzech, albo czterech żołnierzy. Thimothy już dokładnie nie pamiętał.

– Jesteś od Richardyne,ów? Kto jedzie tym wozem? Quinnie? Jeśli tak, powiedz jej, że stary znajomy chce pogadać o dawnych czasach…

*****

18-03-2008, 22:33	#28
merill Reputacja: 1	***** „No i pojechali” – pomyślał, uśmiechając się krzywo pod nosem pułkownik, patrząc na tuman pyłu jaki podniósł się po starcie. Zdecydowanie najszybciej do przodu wyrwały się sportowe wózki. Na obrzeżach Nowego Yorku, jezdnie były w miarę uporządkowane. Stare zniszczone wraki samochodów były pościągane na pobocze, lub już dawno wykorzystane jako złom w niedawno powstałych hutach stali. Ale im dalej od NY, tym stan autostrad i dróg, był pewnie gorszy. „Na tych zadupiach nie ma komu zrobić porządku, a wszędzie Ci gówniani gangerzy, na swoich złomach, nienawidzę tego ścierwa”, Cięższe wozy, czyli ciągniki ciężarowe, transportery opancerzone i kombajn Teksańczyków zostały troszkę w tyle. *** Żołnierz w stopniu porucznika zasalutował na jego widok, Payton** wydał komendę: - Spocznijcie poruczniku Bates, wszystko gotowe? Sprzęt? Oddział? - Tak, sir!!! Amunicja i paliwo załadowane. Ludzie też są gotowi – po drodze zgarniemy jeszcze sierżanta Malone’a i kaprala Milera, czekają przy wyjeździe z miasta. Raporty o które prosił pan pułkownik są w Bradley’u, przyszły dopiero dziś rano. – recytował jakby z pamięci porucznik. Payton był zadowolony, że wszystkie rozkazy zostały wykonane tak perfekcyjnie. Dobrze dobrał ekipę na tę trasę… sami zawodowcy, weterani z Frontu, towarzysze broni. Ich atutem było doświadczenie i umiejętności. „Na polu walki nie zwycięża ten, kto ma lepszy sprzęt… ale ten, kto potrafi swoje umiejętności przekuć na wygraną” – usłyszał to dawno temu… tuż przed wybuchem wojny, gdy jako świeżo upieczony oficer, ukończył West Point. Dlatego każdy w jego ekipie, oprócz tego, że był żołnierzem, musiał umieć jeszcze coś przydatnego, był medyk, monterzy, radiooperator, zwiadowcy, spec od wszelkiego rodzaju elektroniki – gdyby potrafili tylko walczyć, nie mieli by prawa dostać się pod jego komendę. Pewnie dlatego przeżył te trzydzieści lat chaosu i zagłady. Kilka lat na Froncie też odbiło na nim swoje piętno… Poszedł w stronę transportera opancerzonego – stary poczciwy Bradley, ze świeżo założonym wczoraj pancerzem kumulacyjnym, czekał z odpalonym silnikiem. Na stanowisku WKM, siedział już strzelec – szeregowy Johnson, 20 mm działko na wieżyczce było obsługiwane automatycznie. Żołnierze pakowali ostatni graty do środka, reszta uwijała się przy Strykerze – bojowym wozie piechoty, będącym przed wojną podstawowym pojazdem wsparcia piechoty na polu walki. Armata kalibru 105mm robiła wrażenie, na jej widok każdy mobsprzęt by spieprzał, gdyby tylko potrafił myśleć… ***** W środku pojazdu miał mało miejsca, wygospodarował dla siebie kąt obok radiooperatora. Na prowizorycznym pulpicie leżały 2 koperty z dokumentami. Pierwszej oznaczonej czarno – żółtymi paskami, nie otwierał: „Jeszcze nie czas na to”. Złożył ją na pół i włożył do wewnętrznej kieszeni munduru – musiał strzec jej jak oka w głowie. Rozdarł drugą – przeczytał szybko krótki raport wywiadu, na temat wydarzeń na zachodzie Stanów. Informacje były w miarę aktualne – „Aktualne, jak na powojenne standardy, przed wojną za taki raport chłopaczki z wywiadu dostaliby porządnego kopniaka w ich biurokratyczną dupę” Zagłębił się w lekturę, która była bardzo interesująca. Zwłaszcza adnotacja o aktualnych przeprawach przez Missisipi – cztery mosty nadal normalnie funkcjonowały. Najbliższy w Saint Louis, jeden w Nowym Orleanie, jeden na północy – utrzymywany wspólnymi siłami NY i Posterunku – by Armia z NY, mogła szybko dostać się na Front. Raport mówił też, że oprócz mostów są przeprawy promowe, niestety jakość tych usług jest poniżej jakichkolwiek oczekiwań – można stracić nie tylko gamble ale i życie na tych improwizowanych łajbach. Odwrócił się do radiooperatora i powiedział: - Włączajcie sprzęt żołnierzu, musimy wszak mieć ich na oku – Facet siedzący przy radiostacji, włączył laptopa i na ekranie komputera zalśniło pulsującym światłem kilkadziesiąt kropek. Zapewne nikt z racerów nie zauważył małej diody w blaszce ,która zaczęła delikatnie mrugać. Przed wojną był GPS, teraz musieli ograniczyć się do tego urządzenia, śledzącego fale radiowe, wysyłane przez nadajniki w blaszkach, zasięg skuteczny około 150 km, pozwalał, na jako takie rozeznanie się w sytuacji. „Ciekawe czy Marlonowi, też działa ten bajer, w końcu zainwestował w niego spore środki.” Wielkim pokrętłem na radiostacji ustawił kanał 21, przez chwilę słyszał tylko szumy i trzaski, ale te niedługo przygasły. – Foxtrot 1 do Nocnego Jastrzębia, czy mnie słyszysz? – puścił w eter. – Słyszę Cię głośno i wyraźnie – zabrzmiał w głośniku de Rossi – u mnie wszystko w porządku, radar też działa nieźle, jak chcesz zobaczyć pozostałości po niezłej akcji, jedź autostradą na zachód, tak po 5 kilometrach zobaczysz pierwszą ofiarę naszego wyścigu, hehe… - Dzięki Marlon, może skorzystam. Do usłyszenia…Oddał mikrofon szeregowemu, mówiąc: - Prowadźcie nasłuch na tym kanale, w razie czego wołajcie, Adams. Wyszedł przez właz na górny pancerz, spoglądając na pustą autostradę przed nimi. Wszyscy już pojechali. - Jedziemy – zawołał do wnętrza wozu. Kierowca ruszył z chrzęstem gąsienic, po chwili to samo zrobił prowadzący Stryker’a. – Kierujcie się na zachód, autostradą. Musimy coś po drodze zabrać. ***** Droga była w miarę pusta, gdzieniegdzie na poboczu, leżały jeszcze wraki samochodów, jakieś gruzy. Słońce dość mocno przygrzewało, właśnie mijali prowizoryczną tablicę, informującą, że opuszczają teren miasta. Tu na drodze już nie było tak pięknie… tylko 4 z 6 pasów były zdatne do ruchu, reszta była zapchana wrakami i śmieciami, uprzątniętymi z drogi. Kiedy dojeżdżali do zjazdu z autostrady w stronę New Jersey, dał znak by kolumna zatrzymała się, spojrzał na zegarek… jeszcze 3 minuty. „Poczekamy…” Zza zakrętu wyjechała duża wojskowa ciężarówka, za nią Hummer i wojskowy czterokołowiec. Pułkownik zeskoczył z Bradleya i podszedł do pojazdów, które właśnie nadjechały. Niedbale rzucił: - Spocznij - prężącym się żołnierzom i szybko poszedł na tyły ciężarówki. Podniósł plandekę, światło słoneczne oświetliło długie podłużne skrzynie, kryjące w sobie cenny ładunek, ale szczególną uwagę przyciągała stalowa, hermetycznie zalutowana skrzynia, długości około 3 metrów. To była najcenniejsza część ładunku, resztę wziął dla niepoznaki, by opylić paru mniej znaczącym klientom. Ale ta stalowa, pojedzie do Alluvacha, ponoć to jakiś prototyp nad którym pracuje NY, a teraz przyszedł czas, by ten piekielnie inteligentny naukowiec doszlifował dzieło. Choć koperta z opisem zawartości nadal tkwiła w kieszeni bluzy, nie bardzo było mu śpieszno by się dowiedzieć. „Bo i po co, to bez znaczenia, i tak ja odpowiadam za bezpieczeństwo ładunku, nawet jeśli miałyby tam jechać wykałaczki”. Ustawił ciężarówkę w środku kolumny, przodem jechał Bradley, z tyły Stryker, lewą flankę obstawiał Hammer z granatnikiem automatycznym – „Takie cacuszko potrafi zrobić mobsprzętowi z dupy jesień średniowiecza” – pomyślał. Załogę quada wysłał do przodu na zwiad, zawsze lepiej wiedzieć, co się święci na drodze. Nie obawiał się jakiegoś ataku na swój konwój, potrzeba by było naprawdę dużej siły by ich powstrzymać. Z drugiej strony, jeśli jakieś informacje o konwoju wydostały się na zewnątrz, to byle płotki nie będą na nich polować. Najbardziej obawiał się szpiegów Molocha, właśnie dlatego miał w ekipie aż dwóch skoperów. „Nie ma się co martwić na zapas. Ten pomysł z wyścigiem de Rossiego, ułatwi mu zadanie. Upiecze dwie pieczenia na jednym ogniu, racerzy odciągną uwagę od jego konwoju, a im może uda się bez problemu dostać do miejsca przejęcia przesyłki.” – dedukował obserwując przez lornetkę okolicę. Nagle w krótkofalówce odezwał się głos: - Pułkowniku, jakiś incydent na drodze, około 2 kilometry przed wami. – Zrozumiałem, zostańcie na pozycjach, zaraz tam będziemy. *** Widok na drodze, trochę prawdę mówić go zaskoczył. Zatrzymał konwój tuż przy stojącym na poboczu „jamnikowatym” Hammerze. Jakiś wielki facet, ze sposobu chodzenia i poruszania, żołnierz, pakował motor, do auta. Drugi, trochę młodszy, wytatuowany, zbierał resztę gratów, właśnie niósł do samochodu Pogromcę – legendarny już w ZSA, karabin na mutasy, choć szczerze mówiąc, Payton** wolał M109 – nie ma mutasa, który by przeżył, trafienie z tego cacka, a i moba bez problemu rozpieprzy w drobny mak. - Szampan, dziwki, strzelanina – powiedział głośno, patrząc na pozostałości po niedawnej walce. Spoglądał na porzucone zwłoki jakiegoś długowłosego, sądząc po zapachu rzadko myjącego się, motocyklisty. – Ktoś tu widzę, ładnie strzela? To wasza sprawka chłopcy? – dopiero teraz obejrzał dokładnie ich postacie. Sprzączka na pasie tego młodszego, była mu znajoma – herb Richardyne’ów, był znany każdemu, kto choć trochę liznął interesów w Appallachach. Znał pewną oficer z Appalachów o tym samym nazwisku. Kiedyś na Froncie, jego oddział został wysłany, by wyrwać jej pluton z okrążenia. Nie zdążyli, jej się udało, jej oddziałowi mniej. Z plutonu zostało trzech, albo czterech żołnierzy. Thimothy już dokładnie nie pamiętał. – Jesteś od Richardyne,ów? Kto jedzie tym wozem? Quinnie? Jeśli tak, powiedz jej, że stary znajomy chce pogadać o dawnych czasach… *** __________________ Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451**