Kiedy Kejsi usłyszała, że księga znikła, zawołała;
- Ten elf ją ma, ten, elf, elf, Kiren!!!
Nie chciała spędzić ani sekundy dłużej w tym mieście. Czuła się winna. Nie mogła znieść spojrzeń istot wokół.
- Chodźmy, chodźmy, musimy ją zdobyć!
Kejsi była w tak panicznym pośpiechu, z nie pytając o zgodę kazała Starfire pochwycić ostrożnie pozostałych członków drużyny, i lecieć tam, gdzie zgubiła ślad po lewiatanach. Nowo poznanego drowa też zabierze.
Kiedy już będą ponad miastem, przywita się z drowem.
- Heja! Jestem Kejsi! To nieprawda, co mówią, nieprawda! My nikogo nie skrzywdziliśmy, nie zabiliśmy, my...!?
Wiem jak to wygląda, ale to nie my, znaczy to ja zepchnęłam Yenner, ale nie byłam wtedy sobą, myślałam, ż eona chce źgnąć nożem naszego towarzysza, demony nie do tego przekonały, one są złe, ja nie chciałam, nie wiem jak mogłam...!? ja nie chciałam! – jęknęła bezradnie. Jak mogłam im ulec!? A ty.... Ty jesteś porucznikiem!? Co tu robisz!?