lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Junior · 25-03-2008, 14:55

Wiosna roku 2512. Lasy w Averlandzie. Na południe od wsi bez nazwy

Naturą ludzką jest planować. Układać, wymyślać, strofować, porządkować, myśleć i wyobrażać sobie. Panować nad sytuacją. Ot tak. Poprzez prostą myśl – co mnie czeka? Co się zdarzy? Jak się przygotować? Taka jest natura ludzka.

Kiedy zaś sytuacja zaskakuje, wtedy rzecz się ma zgoła nienaturalnie. Bo i jak może być inaczej?!

Część drwali z miejsca skoczyła do przodu, jakby swą piersią chcąc innych osłonić czy też dać upust swej agresji. Nie postąpili daleko.

Inni cofnęli się zalęknieni.

Większość poczęła szukać cepów, toporów, lag, mieczy i siekier. Zbroi, a kawałka tarczy. Rzucili się jeden przez drugiego wyszarpują co się dało ze wspólnych, swoich i cudzych pakunków. A robili to tak chaotycznie jakby byli przekonani że wrób zechce poczekać.

Nie zaczekał. Felix jeden chyba patrzył i był w pełni świadom co się działo. Bestia rogata zawyła i puściła się pędem w dół zbocza. A zaraz za nim i obok, w luźnej zbieraninie pognali inni. Porośnięty futrem krasnolud, człowiek z okiem na czole i wielką siekierą. Inny chudy jak tyczka. Inny uzbrojony w gigantyczne kleszcze zamiast dłoni. Wszyscy dzicy, dziwni i drapieżni. Ale to nie ich wygląd był najgorszy. Felix nie raz widział walkę. I dobrze orientował się że najważniejsze jest w głowie. Odwaga, poświęcenie, zacietrzewienie. A bestie owe zdawały się tak zdeterminowane, wściekłe i gniewne, że ciarki przechodziły po plecach.

Nie było jednak czasu na myślenie. Chwila i decyzja. Albo działasz, albo giniesz. Felix wściekły na stracony strzał, wyszarpnął brzechwę i raz jeszcze przycelował. Spokojnie, czekając… Pomknęła. Przecinając powietrze ze złowrogim sykiem. Wbijając się w czerep pędzącego bydlęcia. Ten jednak jakby nie przejął się specjalnie. Nie zwolnił biegu kiedy strzała wbiła się głęboko w czoło. Uniósł potężny topór i zamachnął się na pierwszego z drwali, który bez przekonania zasłonił się lagą. Toporzysko przeszyło powietrze godząc we wroga. Lecz o dziwo! sama bestia jakby zrozumiała powagę swej rany i zatoczyła się upadając na bok.

Zaczęło się na dobre. Zwierzoludzie wbili się w szeregi ludzi. Nie bacząc na odnoszone rany, bili wściekle i kąsali. Bez opamiętania i zmęczenia wywijali bronią, kopali, pluli, szarpali i kąsali. A kiedy jeden upadł starał się chwycić wroga za nogę i ugryźć jeszcze.

Felix widział jak Rudy Drwal radził sobie wznosząc raz po raz potężną siekierę. Odbijał razy i sam nie pozostawał dłużny. Wprawnie robiąc. Zwierzolud zepchnięty do defensywy nie mógł odstąpić, stąd Rudy wbił mu topór w ramie. Potwór jeno się zaśmiał i odpowiedział tak samo. Z rozmachem uderzając mieczem wroga.

Gdzie indziej dwu wrogów dopadło do siebie odrzucając broń. I teraz zsuwali się razem w dół zbocza, kopiąc, bijąc i drapiąc. I tylko dało się słyszeć głośniejszy wrzask kiedy zwierzolud wbił się zębami w policzek drwala.

Blisko Felixa przeleciał jakiś stwór chaosu rzucając się na czyjeś plecy. Paru drwali wnet jednak dopadło do niego tłukąc, siekając i krojąc na długo jeszcze po tym jak wróg przestał dychać.

Furia i determinacja wroga. A przy tym nieznajomość strachu pokrewna chyba tylko szaleństwu dawała efekty. Trzech drwali padło bez ducha. Inni poczęli się cofać. Chaotycznie, bez wzajemnej pomocy. Bez współpracy i wiary. Ktoś począł uciekać na tyły bojąc się stawić czoła. I przez chwilę zdawało się że wobec ataku znacznie mniej licznej bandy zwierzoludzi, drwale ustąpią i poczną uciekać.

25-03-2008, 14:55	#29
Junior Reputacja: 1	Wiosna roku 2512. Lasy w Averlandzie. Na południe od wsi bez nazwy Naturą ludzką jest planować. Układać, wymyślać, strofować, porządkować, myśleć i wyobrażać sobie. Panować nad sytuacją. Ot tak. Poprzez prostą myśl – co mnie czeka? Co się zdarzy? Jak się przygotować? Taka jest natura ludzka. Kiedy zaś sytuacja zaskakuje, wtedy rzecz się ma zgoła nienaturalnie. Bo i jak może być inaczej?! Część drwali z miejsca skoczyła do przodu, jakby swą piersią chcąc innych osłonić czy też dać upust swej agresji. Nie postąpili daleko. Inni cofnęli się zalęknieni. Większość poczęła szukać cepów, toporów, lag, mieczy i siekier. Zbroi, a kawałka tarczy. Rzucili się jeden przez drugiego wyszarpują co się dało ze wspólnych, swoich i cudzych pakunków. A robili to tak chaotycznie jakby byli przekonani że wrób zechce poczekać. Nie zaczekał. Felix jeden chyba patrzył i był w pełni świadom co się działo. Bestia rogata zawyła i puściła się pędem w dół zbocza. A zaraz za nim i obok, w luźnej zbieraninie pognali inni. Porośnięty futrem krasnolud, człowiek z okiem na czole i wielką siekierą. Inny chudy jak tyczka. Inny uzbrojony w gigantyczne kleszcze zamiast dłoni. Wszyscy dzicy, dziwni i drapieżni. Ale to nie ich wygląd był najgorszy. Felix nie raz widział walkę. I dobrze orientował się że najważniejsze jest w głowie. Odwaga, poświęcenie, zacietrzewienie. A bestie owe zdawały się tak zdeterminowane, wściekłe i gniewne, że ciarki przechodziły po plecach. Nie było jednak czasu na myślenie. Chwila i decyzja. Albo działasz, albo giniesz. Felix wściekły na stracony strzał, wyszarpnął brzechwę i raz jeszcze przycelował. Spokojnie, czekając… Pomknęła. Przecinając powietrze ze złowrogim sykiem. Wbijając się w czerep pędzącego bydlęcia. Ten jednak jakby nie przejął się specjalnie. Nie zwolnił biegu kiedy strzała wbiła się głęboko w czoło. Uniósł potężny topór i zamachnął się na pierwszego z drwali, który bez przekonania zasłonił się lagą. Toporzysko przeszyło powietrze godząc we wroga. Lecz o dziwo! sama bestia jakby zrozumiała powagę swej rany i zatoczyła się upadając na bok. Zaczęło się na dobre. Zwierzoludzie wbili się w szeregi ludzi. Nie bacząc na odnoszone rany, bili wściekle i kąsali. Bez opamiętania i zmęczenia wywijali bronią, kopali, pluli, szarpali i kąsali. A kiedy jeden upadł starał się chwycić wroga za nogę i ugryźć jeszcze. Felix widział jak Rudy Drwal radził sobie wznosząc raz po raz potężną siekierę. Odbijał razy i sam nie pozostawał dłużny. Wprawnie robiąc. Zwierzolud zepchnięty do defensywy nie mógł odstąpić, stąd Rudy wbił mu topór w ramie. Potwór jeno się zaśmiał i odpowiedział tak samo. Z rozmachem uderzając mieczem wroga. Gdzie indziej dwu wrogów dopadło do siebie odrzucając broń. I teraz zsuwali się razem w dół zbocza, kopiąc, bijąc i drapiąc. I tylko dało się słyszeć głośniejszy wrzask kiedy zwierzolud wbił się zębami w policzek drwala. Blisko Felixa przeleciał jakiś stwór chaosu rzucając się na czyjeś plecy. Paru drwali wnet jednak dopadło do niego tłukąc, siekając i krojąc na długo jeszcze po tym jak wróg przestał dychać. Furia i determinacja wroga. A przy tym nieznajomość strachu pokrewna chyba tylko szaleństwu dawała efekty. Trzech drwali padło bez ducha. Inni poczęli się cofać. Chaotycznie, bez wzajemnej pomocy. Bez współpracy i wiary. Ktoś począł uciekać na tyły bojąc się stawić czoła. I przez chwilę zdawało się że wobec ataku znacznie mniej licznej bandy zwierzoludzi, drwale ustąpią i poczną uciekać. __________________ To nie lada sztuka pobudzać ludzkie emocje pocierając końskim włosiem po baraniej kiszce.