Białogłowa
Kiedy Angus wkroczył do sali tronowej, księżniczka zdawała sie być bardzo zaskoczona. Po chwili jakby przypomniała sobie o czymś i na jej twarzy pojawił się usmiech.
-
Szlachetny panie z dalekich stron! Bardzo się ciesze, ze cię widzę i mam nadzieję, że będziesz w stanie pomóc memu cierpiącemu ojcu...
Podeszła bliżej tronu i zaczęła przyglądac się uważnie, z dziecięcą nadzieją na twarzy, co nowoprzybyły człowiek robi z jej ojcem.
-
Czy to ten lek, który ma ocalić memu ojcu zycie? Ten, po który szlachetni rycerze wyruszyli w daleką i pełną niebezpieczeństw podróż? - dopytywała się podczas gdy Angus wkładał do ust króla piołun.
Tymczasem
Venefica przyglądała się cały czas przybyszowi, nie spuszczając go z oczu i nie zdejmując ręki z paska, na którym przytwierdzone miała kilka błyszczących w swietle pochodni gwiazdek.
-
Kim jesteś i co tutaj robisz panie? - odezwała się wreszcie, gdy zaden z członków drużyny nie zareagował na pojawienie się tego dziwnego człowieka -
I od jak dawna tutaj przebywasz?
[user=314,101]Król ma chłodną, bardzo szorstką i bladą skórę. Jego oczy są bardzo szkliste i wodnisto-błękitne. Są zupełnie puste, patrząc w nie, wydaje ci sie, że patrzysz w oczy nieżywego człowieka. Zresztą tak właśnie król wygląda. Nie zareagował wogóle na podawany mu piołun. Mimo tego, że król zdaje się być nieżywy, masz dziwne przeczucie, że nie jest tak do końca. Wygląda to trochę tak, jakby Jego Wysokość był... uśpionym, czy też nieaktywnym martwiakiem [
czy jak tam nazwać twór nekromanckiej zabawy z umarłymi...]
P.S.: Pisz proszę chociaż samo swoje imię na początku każdego posta, dobrze?
Venefica to moja postać, o której Ci mówiłam. Bądź milly
[/user]