lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Wiedźmin : gra wyobraźni] "Gdzie silvan nie może, tam babe pośle"

Hellian · 30-03-2008, 23:40

Spokojne i sielskie widoki usypiały Karlę. Właściwie ocknęła się dopiero na polanie, co zresztą zauważyła ze zdziwieniem, bo po co na bogów wjeżdżają w las ujechawszy może 20 mil. Liczyła na lepsze tempo podróży. W obozowisku panowała swobodna atmosfera, rozprężeni wojacy nie ustawili chyba nawet wart. No, ale mury Aldersbergu, dopiero niedawno zniknęły za horyzontem.
Kiedy rozstawiano wozy i rozpalano ogień Karla zajmowała się Allą. Nagle zwierzę rozdęło nieco chrapy, jak zawsze kiedy miało ochotę zacząć gryźć. I wtedy jednego z żołnierzy ugodziła strzał. Karla nie miała instynktu bojowego swego wierzchowca, ale zdołała powstrzymać panikę. Przykucnęła między koniem a wozem.
Przypomniały jej się opowieści Bratka, o wymordowanych karawanach. Ale zamiast strachu wywołały w Karli oburzenie. Czy ten malowany rycerzyk dowodził już kiedyś ludźmi? Jak można tak się dać zaskoczyć? Żadnych wart, żadnych zwiadowców. Weszli w zasadzkę tak łatwo. Karlą zawładnęło tysiąc podejrzeń. Może cny Roderick, dorabia na konserwację zbroi, dogadując się z bandytami. A jak nie on to ten bezzębny Trumniarz, też podejrzane indywiduum. Zamiast na bandytów Karla patrzyła na „swoich” szukając potwierdzenia dla własnych przypuszczeń. Naprawdę nie mogła uwierzyć , że dali się tak łatwo otoczyć.
A może ta cała karawana to po prostu przynęta i zaraz się okaże że bandytów okrążyli żołnierze króla Demawenda. Nie to raczej nieprawdopodobne. Teoria zdrady Rodericka bardziej trzyma się kupy.
W swoim życiu raz została raniona strzałą i nie chciała powtarzać tego doświadczenia. Popatrzyła z zazdrością na Akwamarynę, która rozpłaszczyła się jak żaba między kołami wozu.
No mam nadzieję, że Ci cholerni wojacy, nie uwierzą, ze składając broń mogą ocalić życie. No i mamy tu wiedźmina. Poczuła niezdrową ciekawość. I było to uczucie dużo przyjemniejsze od strachu.

30-03-2008, 23:40	#22
Hellian Reputacja: 1	Karla Bijoux Spokojne i sielskie widoki usypiały Karlę. Właściwie ocknęła się dopiero na polanie, co zresztą zauważyła ze zdziwieniem, bo po co na bogów wjeżdżają w las ujechawszy może 20 mil. Liczyła na lepsze tempo podróży. W obozowisku panowała swobodna atmosfera, rozprężeni wojacy nie ustawili chyba nawet wart. No, ale mury Aldersbergu, dopiero niedawno zniknęły za horyzontem. Kiedy rozstawiano wozy i rozpalano ogień Karla zajmowała się Allą. Nagle zwierzę rozdęło nieco chrapy, jak zawsze kiedy miało ochotę zacząć gryźć. I wtedy jednego z żołnierzy ugodziła strzał. Karla nie miała instynktu bojowego swego wierzchowca, ale zdołała powstrzymać panikę. Przykucnęła między koniem a wozem. Przypomniały jej się opowieści Bratka, o wymordowanych karawanach. Ale zamiast strachu wywołały w Karli oburzenie. Czy ten malowany rycerzyk dowodził już kiedyś ludźmi? Jak można tak się dać zaskoczyć? Żadnych wart, żadnych zwiadowców. Weszli w zasadzkę tak łatwo. Karlą zawładnęło tysiąc podejrzeń. Może cny Roderick, dorabia na konserwację zbroi, dogadując się z bandytami. A jak nie on to ten bezzębny Trumniarz, też podejrzane indywiduum. Zamiast na bandytów Karla patrzyła na „swoich” szukając potwierdzenia dla własnych przypuszczeń. Naprawdę nie mogła uwierzyć , że dali się tak łatwo otoczyć. A może ta cała karawana to po prostu przynęta i zaraz się okaże że bandytów okrążyli żołnierze króla Demawenda. Nie to raczej nieprawdopodobne. Teoria zdrady Rodericka bardziej trzyma się kupy. W swoim życiu raz została raniona strzałą i nie chciała powtarzać tego doświadczenia. Popatrzyła z zazdrością na Akwamarynę, która rozpłaszczyła się jak żaba między kołami wozu. No mam nadzieję, że Ci cholerni wojacy, nie uwierzą, ze składając broń mogą ocalić życie. No i mamy tu wiedźmina. Poczuła niezdrową ciekawość. I było to uczucie dużo przyjemniejsze od strachu. Ostatnio edytowane przez Hellian : 30-03-2008 o 23:47.