lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Potwór · 13-04-2008, 22:08

Zawsze po wejściu w trans John wyłączał się z życia – czuł się jakby rzeczywistość płynęła nie tyle razem z nim co przepływała wokół – kolorowe rozbłyski światła, dudniące głosy, kłębiące się „coś” – nie potrafił tego opisać – jakby gęsta, ciekła materia, zwykle, w naszym świecie, nie tyle niewidoczna to czająca się gdzieś na skraju wzroku, kryjąca się o grubość cienia poza polem widzenia i natychmiast znikająca gdy próbowało się skupić na niej uwagę. Podobnie czuł się teraz, wiedział że gdzieś w tej snującej się niby-mgle unosiła się dusza dziecka – czasem nawet miał wrażenie że jest już blisko – jaśniejący błękitnym światłem ognik pojawiał się i znikał, niby ognie świętego Elma zapowiadające nadejście burzy, już myślał że zdoła schwycić ducha, narzucić mu swoją wolę i zmusić do pokazania się w postaci fizycznej jednak stworzenie za każdym razem wymykało mu się w ostatniej chwili.

W końcu zrezygnował, westchnął głęboko, uniósł twarz ku sufitowi przez chwilę zamierając w bezruchu… i wtedy coś kapnęło mu na twarz – otworzył szeroko w oczy i zdumiony wlepił wzrok w plamę krwi na suficie – i zaczął wrzeszczeć – przerażony obrzucił wzrokiem całe pomieszczenia – wszędzie krew… i te napisy na ścianach – zapłakany, z krzykiem na ustach wybiegł z pomieszczenia – to znaczy próbował – w ostatniej chwili trzasnął głową o krawędź wyłomu w zamurowanych niegdyś drzwiach, przez chwilę leżał zamroczony na betonowej posadzce po czym znów uświadomił sobie gdzie jest, łkając pochwycił pasek plecaka i rzucił się do wyjścia z budynku. I tak wybiegł w ciemną noc: przerażony, zapłakany, z krwią zalewającą oczy, przekonany że to One wróciły, Bestie, stwory które już kiedyś wyzwolił i które cudem udało mu się wtedy opanować… po tym jak zginęło tylu ludzi…

13-04-2008, 22:08	#15
Potwór Reputacja: 1	Zawsze po wejściu w trans John wyłączał się z życia – czuł się jakby rzeczywistość płynęła nie tyle razem z nim co przepływała wokół – kolorowe rozbłyski światła, dudniące głosy, kłębiące się „coś” – nie potrafił tego opisać – jakby gęsta, ciekła materia, zwykle, w naszym świecie, nie tyle niewidoczna to czająca się gdzieś na skraju wzroku, kryjąca się o grubość cienia poza polem widzenia i natychmiast znikająca gdy próbowało się skupić na niej uwagę. Podobnie czuł się teraz, wiedział że gdzieś w tej snującej się niby-mgle unosiła się dusza dziecka – czasem nawet miał wrażenie że jest już blisko – jaśniejący błękitnym światłem ognik pojawiał się i znikał, niby ognie świętego Elma zapowiadające nadejście burzy, już myślał że zdoła schwycić ducha, narzucić mu swoją wolę i zmusić do pokazania się w postaci fizycznej jednak stworzenie za każdym razem wymykało mu się w ostatniej chwili. W końcu zrezygnował, westchnął głęboko, uniósł twarz ku sufitowi przez chwilę zamierając w bezruchu… i wtedy coś kapnęło mu na twarz – otworzył szeroko w oczy i zdumiony wlepił wzrok w plamę krwi na suficie – i zaczął wrzeszczeć – przerażony obrzucił wzrokiem całe pomieszczenia – wszędzie krew… i te napisy na ścianach – zapłakany, z krzykiem na ustach wybiegł z pomieszczenia – to znaczy próbował – w ostatniej chwili trzasnął głową o krawędź wyłomu w zamurowanych niegdyś drzwiach, przez chwilę leżał zamroczony na betonowej posadzce po czym znów uświadomił sobie gdzie jest, łkając pochwycił pasek plecaka i rzucił się do wyjścia z budynku. I tak wybiegł w ciemną noc: przerażony, zapłakany, z krwią zalewającą oczy, przekonany że to One wróciły, Bestie, stwory które już kiedyś wyzwolił i które cudem udało mu się wtedy opanować… po tym jak zginęło tylu ludzi…