| Gryf z satysfakcją spojrzał na krasnoluda. Wojownik łyknął haczyk.
W głębi duszy Cread miał wyrzuty sumienia, iż okłamał łatwowiernego kompana. Oczywiście, na prawdę musiał zaczekać, jednak to zagranie nie było honorowe. W żadnym razie. Musiał to jakoś wynagrodzić Galedowi.
Nagle, powietrze wypełniły ciche piski. Ku zaskoczeniu maga i kapłana, krasnolud miał przy sobie zwierzątko- wyrośniętego szczura. O ile kapłan był wyraźnie zniesmaczony, o tyle Gawryn był zachwycony.
-Och, szczur! - krzyknął zdumiony. Sięgnął do kieszeni swego płaszcza i wyjął z niego małą kromkę chleba. Po chwili zwinięta kulka pieczywa znalazła się przy pyszczku zwierzątka. Magowi zaiskrzyły oczy- kochał zwierzęta.
Zawsze szczere, oddane, słodkie. Nigdy nie atakowały bez potrzeby, nie kłóciły się jak ludzie. Nie zapominały zasług i kochały. Prawdziwie, jak żaden człowiek. Nie krzywdziły, raniły z czystej nienawiści. Kiedy coś im chodziło po głowie, po prostu to okazywały.
Tak, Cread bardzo lubił zwierzątka.
-Słucham?- spytał, gdy szczurek nieśmiało wcinał chleb.
-Dziękuję, nie pijam piwa. Co zaś do pomocy- moja magia jest twoją magią.
Tu uśmiechnął się. Do tej pory myślał, że Galed jest typowym przedstawicielem swojej rasy. Przyjaźnie nastawiony, ale mruczący coś pod nosem, walczący do samej śmierci, nawet gdyby to nic nie zmieniło. Małomówny, miejscami grubiański. Rzeczowy i rozwiązujący sprawy za pomocą krótkiego „tak” lub „nie”.
Ale jeśli był w stanie zapewnić bezpieczeństwo i żywność komuś tak od niego mniejszemu, słabszemu i prostszemu jak szczur, to nie mógł być taki zły. Nie różnił się tak bardzo od Gryfa.
Niezależnie od swoich przekonań, światopoglądu i charakteru, obydwoje byli w gruncie rzeczy porządni. |