| Velarak szedł spokojnie i przyglądał się tej scenie od dłuższego czasu. Nieco żałował, że jego towarzysz odebrał mu zabawę z hydraliskami, jednak ostatecznie pod tym względem było mu wszystko jedno. Teraz liczyli się ci z Aiur.
Wiedząc, że tamci i tak ostatecznie wyczuwają jego obecność, przerwał iluzję niewidzialności. Co prawda mógł zdobyć się na wysiłek i spróbować zmusić psionicznie zelotów, aby weszli do Prismu i mieć sprawę z głowy, lecz wątpił, by to samo udało mu się razem z Wysokim.
- Cóż, wygląda na to, że nie ja jestem tym, któremu trzeba będzie przypominać o rozkazach naszego dowódcy, Regazziusie. Zostaw ich. Oni zresztą i tak mają rację. Obecność zergów na Aiur jest zagrożeniem dla naszej planety, dobrze zresztą wiesz, z jakiego powodu. Co do mnie, o ich głowy upomnimy się po całej sprawie, o ile będzie czas. Nie będę na was nastawał, Khalai - tu zwrócił się do Wysokiego. - Póki co jesteście nam potrzebni, zresztą czuję większą nienawiść do Konklawe niżeliby do ich sługusów.
Posłał złośliwy uśmiech do Regazziusa.
- Jak już mówiłem, Khala, to wasz wybór, czy pójdziecie z nami. Ja już obiecałem, że nie zabiję was po drodze. Za mojego towarzysza nie ręczę. Chcecie tu zostać? Dobrze, zginiecie, bowiem w okolicy roi się od zergów. Jeśli chcecie się przysłużyć swojej planecie lepiej niż dotychczas polećcie z nami. Porozmawiacie sobie z naszym dowódcą, wedle waszego życzenia. To wszystko.
Mroczny zatrzymał się, mierząc ich spojrzeniem z hełmu.
Bo to prawda, że wysłano nas dlatego, że dowództwo zwyczajnie boi się, że zergowie mogą przejść przez portal na Shakuras. Nie ma innego wytłumaczenia dla takiej akcji. Inaczej Potężny kazałby zgnić Khalai na ich własnych trupach. Nie przychodzi mi nic innego do głowy... |