Telimena szlachciców przeszyła spojrzeniem,
Jawiła się hrabiemu być sennym marzeniem.
- Czyś pani jest fantomem? Mylnym przywidzeniem?
Czy raczej wielkich mistrzów, poetów natchnieniem?
Co ich nawiedzasz czasem jako nocna złuda,
By później spod ich ręki wyszły same cuda?
Tadeusz dłoń jej ujął, do ust swych przyłożył,
Przez myśl mu przeleciało: „Bym ją wychędożył”.
Lecz wtedy Lancpaprański się przed niego wciska,
Być stanąć jak najbliżej owego zjawiska.