Mortarel

Akolita zmarszczył czoło, następnie przetarł je rękawem szaty, ścierając z niego krople deszczu. Kilka metrów przeszedł w milczeniu, aż w końcu odezwał się. Mówił głośno, żeby wszyscy mogli usłyszeć jego słowa.
Musicie bowiem wiedzieć, że ojciec Otto z natury jest bardzo gadatliwy i poczytuje sobie za punkt honoru, aby wypowiedzieć się w niemal każdej sprawie, która omawiana jest w jego obecności. Do tego wystarczy, ze rozochoci się alkoholem, aby zaraz jego język zaczął mówić i mówić, i mówić. Ma to jednak swoje dobre strony, gdyż ojciec Otto zawsze jest obiektywny w swych wypowiedziach. Często może służyć dobrą radą, do tego jest nieocenionym toważyszem rozmów i wszelakiego typu dyskusji. I tym razem postanowił wypowiedzieć się na temat elfa i krasnoluda, którzy na jednym jechali koniu.

( Przekonywanie [Rzut w Kostnicy: 53], rzut udany )

- Wydaje mi się, że niesprawiedliwym byłoby wyśmiewanie się z tej pary z powodu ich wzajemnej życzliwości, która jest niezbitym dowodem ich przyjaźni.- wskazał tu na elfa i krasnoluda. – Zgadzam się, że widok jest zabawny, jednak, jeśli przyjaźnią się oni, nie będą zważali na czyjś śmiech. Jeśli mają życzenie jechać tak przez miasto, jest to ich wybór. Poza tym, w taką pogodę ulice zapewne będą puste. Więc tłumów na drogach się nie spodziewajmy. – zaśmiał się wesoło ojczulek. – Niech robią, co chcą, a ja będę zawsze bronił ich poglądów, bo są one szczere. Niech tylko ktoś zaszydzi z nich to już będzie miał ze mną do czynienia. Ten kto sprawiedliwy, poprze mnie zapewne w słowach-lekko bełkotliwym głosem, w którym można było wyczuć już pewne upojenie alkoholem, akolita wygłosił swoją krótką mowę.

Mimo iż był tylko niepozornym, mnichem ze skłonnościami do przesadzania z trunkami i jadłem, mówił nad wyraz roztropnie, a jego słowa zapadały w serce. Oczywiście, ktoś może mieć odmienne zdanie, ale jest to wyłącznie sprawa tej osoby.

Ojciec Otto ruszył dalej, trunek, który wypił był dość mocny. Przyrządził go specjalnie z myślą o dalekiej podróży. Wiedział, bowiem że nie może stawiać na ilość, lecz, na jakość „wyskoku” przejawiającego się w tego typu trunkach, a przecież wziął aż dwa potężne łyki napoju . „Ach ojcze Otto, twoje zamiłowanie do napitku kiedyś cie zgubi”- usłyszał głos sumienia. Ojczulek Otto był dobrym człowiekiem, ale zbyt rozkochanym w przyjemnościach życia, głownie tych zaspakajanych pokarmowo. Kochał też poezję i śpiew, dużą radość sprawiało mu wymyślanie własnych utworów, mimo że nie należały one do wybitnych dzieł.

Następnie zwrócił się w stronę Niziołka, który jechał na mule, strzegąc zapasów żywności, przewożonych na zwierzęciu. Mnich uśmiechnął się wesoło i rzekł:

- Zaprawdę widać, że właściwa osoba na właściwym miejscu!- zakrzyknął wskazując na Niziołka.- Ależ oczywiście, ze poczęstuje Cie moim napojem. Jednak zapewne nie będzie tak dobry jak wspomniana wcześniej nalewka szacownego dziadka.- rzekł, a uśmiech zawitał na jego twarzy.
- Zaś dla Ciebie panie elfie i dla pana, mości krasnoludzie, mam specjalną fraszkę, która przyszła mi do głowy, kiedy o was rozmyślałem:


Skończył swój wierszyk, po czym zaniósł się śmiechem, najwyraźniej dumny z tego, że tak gładko poszło mu wymyślanie tego przygodnego utworu.