lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [sesja] wolna

Mira · 22-04-2008, 21:39

- Niech no więc owych specjałów nam trzy porcje kucharz naszykuje, a wtedy pogadamy. Bo jak człek zły, to i kłapać dziobem się nie chce. – rzekła jowialnie Serafin, udając, że już po pierwszym kubku kwaśnego piwa zahuczało jej w głowie.

Doszła wszak do wniosku, że jeśli karczmarz uzna ją za niegroźna pannę, co ledwo matczynej spódnicy się odczepiła, to mniej będzie uważał na język, a i jej pytania szybko mu z głowy wylecą.

Kiedy odszedł, wyraz twarzy Serafin zmienił się diametralnie. Z wrednym uśmieszkiem na ustach przesunęła swe spojrzenie na Johanna. Nie musiała mówić, ogniki w oczach zrobiły to za nią.

- O nie ! Nawet o tym nie myślcie ! Nie mam zamiaru wyperfumowany szczerzyć zęby do pary zboczeńców ! NIE ! Nie pójdę do nich! – odpowiedział mężczyzna na jeszcze niezadane pytanie.

- Ale... – białowłosa zrobiła minę niewiniątka, niestety tym razem nie miała do czynienia z głupcem - nie była w stanie oszukać tym Johanna, który wstał od stołu, nawet nie czekając na jej zapewnienia.

- Ja wychodzę i wracam "Pod Lunetę". I wam radzę to samo i to szybko, tym bardziej że chyba Twoi nowo poznani kompani zmierzają w naszą stronę Wyszemirze. Zapewne by porozmawiać o nowych aspektach nowoczesnej medycyny ze szczególnym uwzględnieniem chirurgii.

Kobieta spojrzała wpierw na starca, który jak zwykle siedział z miną niewiniątka, a potem na marynarzy. Ci drudzy faktycznie raz po raz wskazywali ich palcami i robili groźne miny, zbliżając się coraz bardziej.

- Słuszna uwaga. Pozwólcie więc panowie, że urealnię nasze wycofanie się. – rzekła do towarzyszy po czym nabrała powietrza w płuca.

- AAAAAAAAAAAAAAAAA SZCZUR! SZCZUR! TAM POD ŚCIANĄ! – zerwała się ze swego miejsca z krzykiem, przewracając przy tym taboret – MYŚLAŁAM, ŻE KARCZMARZ ŻARTUJE. CHODŹMY, CHODŹMY STĄD JAK NAJPRĘDZEJ!!!

Wyciskając łzy z oczu, rzuciła się w kierunku drzwi tak szybko, że żaden z klientów gospody nie zdążył zareagować. Wszystkich sparaliżował histeryczny krzyk i teraz tępo wypatrywali czteronogiego sprawcy zamieszania. Na próżno.

Kiedy w końcu cała trójka znalazła się za drzwiami, Serafin uśmiechnęła się szeroko, nic sobie nie robiąc z sytuacji.

- No to co? No to chodu! – zaświergotała. Widać perspektywa ucieczki ogromnie ją bawiła.

22-04-2008, 21:39	#450
Mira Konto usunięte Reputacja: 1	- Niech no więc owych specjałów nam trzy porcje kucharz naszykuje, a wtedy pogadamy. Bo jak człek zły, to i kłapać dziobem się nie chce. – rzekła jowialnie Serafin, udając, że już po pierwszym kubku kwaśnego piwa zahuczało jej w głowie. Doszła wszak do wniosku, że jeśli karczmarz uzna ją za niegroźna pannę, co ledwo matczynej spódnicy się odczepiła, to mniej będzie uważał na język, a i jej pytania szybko mu z głowy wylecą. Kiedy odszedł, wyraz twarzy Serafin zmienił się diametralnie. Z wrednym uśmieszkiem na ustach przesunęła swe spojrzenie na Johanna. Nie musiała mówić, ogniki w oczach zrobiły to za nią. - O nie ! Nawet o tym nie myślcie ! Nie mam zamiaru wyperfumowany szczerzyć zęby do pary zboczeńców ! NIE ! Nie pójdę do nich! – odpowiedział mężczyzna na jeszcze niezadane pytanie. - Ale... – białowłosa zrobiła minę niewiniątka, niestety tym razem nie miała do czynienia z głupcem - nie była w stanie oszukać tym Johanna, który wstał od stołu, nawet nie czekając na jej zapewnienia. - Ja wychodzę i wracam "Pod Lunetę". I wam radzę to samo i to szybko, tym bardziej że chyba Twoi nowo poznani kompani zmierzają w naszą stronę Wyszemirze. Zapewne by porozmawiać o nowych aspektach nowoczesnej medycyny ze szczególnym uwzględnieniem chirurgii. Kobieta spojrzała wpierw na starca, który jak zwykle siedział z miną niewiniątka, a potem na marynarzy. Ci drudzy faktycznie raz po raz wskazywali ich palcami i robili groźne miny, zbliżając się coraz bardziej. - Słuszna uwaga. Pozwólcie więc panowie, że urealnię nasze wycofanie się. – rzekła do towarzyszy po czym nabrała powietrza w płuca. - AAAAAAAAAAAAAAAAA SZCZUR! SZCZUR! TAM POD ŚCIANĄ! – zerwała się ze swego miejsca z krzykiem, przewracając przy tym taboret – MYŚLAŁAM, ŻE KARCZMARZ ŻARTUJE. CHODŹMY, CHODŹMY STĄD JAK NAJPRĘDZEJ!!! Wyciskając łzy z oczu, rzuciła się w kierunku drzwi tak szybko, że żaden z klientów gospody nie zdążył zareagować. Wszystkich sparaliżował histeryczny krzyk i teraz tępo wypatrywali czteronogiego sprawcy zamieszania. Na próżno. Kiedy w końcu cała trójka znalazła się za drzwiami, Serafin uśmiechnęła się szeroko, nic sobie nie robiąc z sytuacji. - No to co? No to chodu! – zaświergotała. Widać perspektywa ucieczki ogromnie ją bawiła. __________________ Konto zawieszone.