lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Wampir] I będziesz pasożytem wśród własnego ludu…

Empress · 24-04-2008, 23:58

Ciemne, wilgotne miejsce. Zimno, jednak nie to wynikające ze złych warunków atmosferycznych. To drugie, zależne od niedbałości, braku uczuć, całkowitej obojętności. Nawet przyjemne. Przywodzące na myśl dawne czasy. Czasy bez tych bzdur i utrudnień egzystencji, które na dobrą sprawę nie wnosiły niczego pożytecznego. Moralność. Moralność była cechą, którą wymyślili słabi i żałośni aby złączyć się w grupę przeciw silniejszym od siebie. Podobnie jak sprawiedliwość. Dobro i zło. Te pojęcia jakoś na nowo rozgorzały w starym, pokrytym pajęczynami wspomnień umyśle. Jeszcze kilka chwil temu, bez nich, było tak błogo. Tak cudownie. Teraz zaś, jaźń ponownie okiełznała ją w łańcuchy dawno poznanych, znienawidzonych praw. Czasem rozumiała dlaczego Sabatnicy podążają swoją drogą. Wiedziała aż za dobrze. Jednak to nie był czas i miejsce na tego typu rozważania. Przez krótką chwilę sądziła, że w jakiś niewyjaśniony sposób wróciła do dawnego sanktuarium. Do tej…krypty. Do…właściwego sobie czasu. Jednak nie. Była tutaj. Wciąż uwięziona, wciąż…zdolna do działania. Mała, nic nie znacząca ruda dziewczyna, którą inne pijawki upatrzyły sobie najwyraźniej niedawno za pionek w swej wielkiej grze…powinni więc uważać, żeby pionek nie stał się graczem właściwym…och tak.
-Ghhh...na Niosącego Światło i wszystkie jego upadłe zastępy…
Skrzywiła się mimo woli, podrywając się pośpiesznie do góry, do pozycji siedzącej. Potarła swoją skroń uczuciu będącą dziwną mieszanką bólu i rozdrażnienia, zupełnie jakby ktoś właśnie uwolnił w jej głowie gniazdo rozwścieczonych szerszeni. Otworzyła rdzawe ślepia, rozglądając się wokół. Mimo wielkiego bólu, parsknęła szczerym śmiechem. Był to jeden z niewielu objawów rozbawienia i dobrego humoru jakie ukazała tej nocy. Jednym ruchem zerwała medyczną karteczkę ze swojej nogi i przyjrzała się jej uważnie, jakby widząc tego typu przedmiot po raz pierwszy w swoim życiu. Może dlatego iż była to prawda. Przytaknęła sama sobie zaciskając uchwyt zeskoczyła ze stołu i…wtedy właśnie odezwał się głos.
- Lepiej być nie może…
Stwierdziła z ponurym uśmiechem pełnym sarkazmu. Jeżeli pozostały jakiekolwiek resztki jej dobrego samopoczucia, sielankowości i lekkości, ktoś właśnie w brutalny sposób wyrzucił je za drzwi, zaś te zatrzasnął na głucho. Spokojnym krokiem, bynajmniej nie pośpieszana przez swoją zbytnią skromność, udała się do wyżej wspomnianych drzwi biorąc z nich kitel medyczny i ubierając się weń. Karteczkę z powodu dziwnego sentymentu schowała do kieszeni. Potem zaś zwróciła się do głosu bez źródła właściwego:
- Po co właściwie mi pomagasz? Jaki masz w tym interes? Czy może brzydota fizyczna, równa się wielkiemu sercu i bezinteresowności?
Apatia. Z pobliskiej tacki medycznej dziewczyna wzięła skalpel, uważnie go oglądając. Następnie zacieśniła na nim uchwyt i schowała do kieszeni. Mógł się przydać.
To było niesamowite uczucie rozmowa z Ianem. Chyba fakt, że nie widać jego spojrzenia ani wyrazu twarzy był onieśmielający ale również emocjonujące. Dziwne też było to, że mimo tego poprzez ton jego głosu dało się poznać w jakim jest nastroju.
- No wiesz… jak byłem mały to mama czytała mi do snu Piękną i Bestię…
I myślę, że tak. Utrafiłaś w sedno sprawy. Mam duże serce, muszę uważać na kołki. Ale nie bój się, ja też wyjdę na swoje pomagając tobie. Ja zawsze wychodzę na swoje. – odparł Nosferatu chyba się uśmiechając. Emma zastanawiała się jak stary jest ten wampir. Jednak wkrótce przestało ją to interesować. Przeszła od razu do rzeczy:
- Cudownie. Wielkoduszny, a na dodatek oczytany. Idealna partia.
Uśmiechnęła się jakoś ponuro, jeśli nie złośliwie, jednak zaraz podjęła ponownie:
- Muszę wrócić po swoje rzeczy do motelu…ale najpierw wydostańmy się stąd.
Znała się nieco na dyscyplinach. Wiedziała także, że skoro wampir potrafi ją także uczynić niewidzialną, oznacza to, ni mniej, ni więcej, że osiągnął w szkole Niewidoczności wiele. To przypomniało jej jedynie, że czym prędzej powinna zacząć nadrabiać swoje zaległości w dziedzinie przeciwnej. Otworzyła drzwi, czekając aż niewidzialny brzydal postąpi za nią.
- Co to za…niespodzianka? Nienawidzę niespodzianek. Prawdopodobnie przez samą ich naturę. Nie wiesz czego się po nich spodziewać.
Powiedziała żartobliwie i niezwykle „odkrywczo” dziewczyna, przemierzając korytarz.
- Zobaczysz, to już niedaleko.- odrzekł zadatkowo.
Personel szpitala mijał ich nie zwracając najmniejszej uwagi.
-Jutro Książe miasta będzie potrzebował wsparcia, ja tam będę i będzie tam też zabójca Barbary. Wpadniesz? – zapytał zagadkowo w windzie.
Ruszyli dalej korytarzem, mijali znaki tylko dla personelu i dotarli do niespodzianki.
Za szybą w pokoju szpitalnym leżała Barbara podłączona do licznej aparatury medycznej. Wokoło niej uwijało się jeszcze wielu lekarzy. Na szybie pojawiły się tłuste ślady palców Nosferatu. - Od dwóch godzin dzielnie walczy o życie. To takie niesamowite. Ona Tag bardzo chce żyć. To przekracza ludzkie rozumowanie, no cóż w końcu jest magiem. Niestety przegra tą walkę…- wypowiadał powoli sowa pełne smutku.
Tym bardziej zachowanie Emmy w tym momencie było jeśli nie zagadkowe, to totalnie pozbawione jakiejkolwiek sympatii dla poszkodowanej, ledwie żywej dziewczyny. Wzrok wbił się w miejsce pojawienia się tłustych śladów, ręce skrzyżowały się na piersi.
- Nic nie obchodzi mnie wasz „książę” i jego problemy. Przyjechałam do tej przeklętej mieściny w poszukiwaniu pewnej rzeczy. A moja wizyta skończy się w momencie jej odnalezienia, niezależnie od tego, kto będzie panem pośród gryzących się psów. Nie mam ni czasu ni ochoty na wasze walki o władzę.
Podpiętej do respiratora magini zdawała się wcale nie dostrzegać.
-A to czego ty szukasz to nie władza? Nawet, jeżeli powiesz mi, że to tylko wiedza to wiedz, że wiedza to również władza. Zresztą domyślam się czego szukasz. Żniwiarz będzie tam również. Po wszystkim będziesz mogła go ze sobą zabrać, jako nagrodę w turnieju walk psów. A ona myśli teraz właśnie o tobie… potrzebuje cię. Jesteś jej ostatnią deską ratunku.
Kontynuował zapatrzony w umierającą kobietę i zasłuchany w miarowe bipanie aparatury.
- A masło jest maślane.
Mruknęła złośliwie po raz kolejny, widocznie usatysfakcjonowana zapętleniem się niewidocznego wampira.
- Wobec czego najchętniej posiadałabym ową władzę jak najdalej od waszej idiotycznej, krwawej wojny. Jednak jesteś głupi jeśli tak sądzisz. To po prostu ciekawość. Chęć poznania. Zrozumienia i pojęcia. Nie kotłowanie się dwójki psów nad martwym królikiem…
Miała już przejść do konkretniejszej ofensywy, jednak powstrzymała się, patrząc na dziewczynę zamkniętą w szklanym więzieniu. Otoczoną białymi i błękitnymi kitlami.
- Ona chce żyć. Pozwolę sobie podkreślić to trzyliterowe słowo i zwrócić twoją uwagę na fakt, że życie i egzystencja w postaci worka zwłok to nie to samo. Kiedy ją przemienię, jej awatar rozwieje się, jakby nigdy go nie było. I gdzie ją to pozostawi? Uwięzioną, tak jak każdego z nas? Nie. Lepiej żeby umarła. Godnie.
-Zrobisz jak zechcesz. Widocznie mamy oddzielne punkty widzenia. Jej awatar poddał się już teraz, już się rozwiał. Niema co płakać nad rozlanym mlekiem. Ona chce żyć hmmm… istnieć dla zemsty. Jeżeli pozwolisz jej umrzeć to przeobrazi się w coś jeszcze gorszego od nas uda się w pewne straszne i samotne miejsce. A tu, z tobą znalazła by zrozumienie i towarzystwo. To najlepsza perspektywa w jej sytuacji. Pomyśl o tym.
Ja mam jeszcze wiele pilnych spraw do załatwienia. Muszę cię opuścić ale mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Nie zostawię cię tu bezradnej, moja niewidoczność jaką na ciebie nałożyłem będzie trwała do świtu. Chyba, że wcześniej zdradzisz się w głupi sposób.
Naprawdę miło mi się z tobą gawędziło, mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze kiedyś w spokojniejszych czasach.-
I zamilkł, ślady na szybie zaczęły odparowywać. Odszedł. Alba chciał aby Emma tak myślała.
- Mam szczerą nadzieję, że potrąci cię samochód. Wróć. Cały cholerny salon samochodowy. Idiota.
Rzuciła za oddalającym się Nosferatu, kręcąc głową z politowaniem. Awatar już się rozwiał. Widać jak niewiele wiedział. Ten w końcu pozostawał z człowiekiem do momentu śmierci. Ostatecznej. Przez chwilę palce bezgłośnie bębniły w ścianę, jakby zastanawiając się co właściwie teraz powinna zrobić….szlag. Szlag. Szlag. Szlag…

24-04-2008, 23:58	#85
Empress Reputacja: 1	Ciemne, wilgotne miejsce. Zimno, jednak nie to wynikające ze złych warunków atmosferycznych. To drugie, zależne od niedbałości, braku uczuć, całkowitej obojętności. Nawet przyjemne. Przywodzące na myśl dawne czasy. Czasy bez tych bzdur i utrudnień egzystencji, które na dobrą sprawę nie wnosiły niczego pożytecznego. Moralność. Moralność była cechą, którą wymyślili słabi i żałośni aby złączyć się w grupę przeciw silniejszym od siebie. Podobnie jak sprawiedliwość. Dobro i zło. Te pojęcia jakoś na nowo rozgorzały w starym, pokrytym pajęczynami wspomnień umyśle. Jeszcze kilka chwil temu, bez nich, było tak błogo. Tak cudownie. Teraz zaś, jaźń ponownie okiełznała ją w łańcuchy dawno poznanych, znienawidzonych praw. Czasem rozumiała dlaczego Sabatnicy podążają swoją drogą. Wiedziała aż za dobrze. Jednak to nie był czas i miejsce na tego typu rozważania. Przez krótką chwilę sądziła, że w jakiś niewyjaśniony sposób wróciła do dawnego sanktuarium. Do tej…krypty. Do…właściwego sobie czasu. Jednak nie. Była tutaj. Wciąż uwięziona, wciąż…zdolna do działania. Mała, nic nie znacząca ruda dziewczyna, którą inne pijawki upatrzyły sobie najwyraźniej niedawno za pionek w swej wielkiej grze…powinni więc uważać, żeby pionek nie stał się graczem właściwym…och tak. -Ghhh...na Niosącego Światło i wszystkie jego upadłe zastępy… Skrzywiła się mimo woli, podrywając się pośpiesznie do góry, do pozycji siedzącej. Potarła swoją skroń uczuciu będącą dziwną mieszanką bólu i rozdrażnienia, zupełnie jakby ktoś właśnie uwolnił w jej głowie gniazdo rozwścieczonych szerszeni. Otworzyła rdzawe ślepia, rozglądając się wokół. Mimo wielkiego bólu, parsknęła szczerym śmiechem. Był to jeden z niewielu objawów rozbawienia i dobrego humoru jakie ukazała tej nocy. Jednym ruchem zerwała medyczną karteczkę ze swojej nogi i przyjrzała się jej uważnie, jakby widząc tego typu przedmiot po raz pierwszy w swoim życiu. Może dlatego iż była to prawda. Przytaknęła sama sobie zaciskając uchwyt zeskoczyła ze stołu i…wtedy właśnie odezwał się głos. - Lepiej być nie może… Stwierdziła z ponurym uśmiechem pełnym sarkazmu. Jeżeli pozostały jakiekolwiek resztki jej dobrego samopoczucia, sielankowości i lekkości, ktoś właśnie w brutalny sposób wyrzucił je za drzwi, zaś te zatrzasnął na głucho. Spokojnym krokiem, bynajmniej nie pośpieszana przez swoją zbytnią skromność, udała się do wyżej wspomnianych drzwi biorąc z nich kitel medyczny i ubierając się weń. Karteczkę z powodu dziwnego sentymentu schowała do kieszeni. Potem zaś zwróciła się do głosu bez źródła właściwego: - Po co właściwie mi pomagasz? Jaki masz w tym interes? Czy może brzydota fizyczna, równa się wielkiemu sercu i bezinteresowności? Apatia. Z pobliskiej tacki medycznej dziewczyna wzięła skalpel, uważnie go oglądając. Następnie zacieśniła na nim uchwyt i schowała do kieszeni. Mógł się przydać. To było niesamowite uczucie rozmowa z Ianem. Chyba fakt, że nie widać jego spojrzenia ani wyrazu twarzy był onieśmielający ale również emocjonujące. Dziwne też było to, że mimo tego poprzez ton jego głosu dało się poznać w jakim jest nastroju. - No wiesz… jak byłem mały to mama czytała mi do snu Piękną i Bestię… I myślę, że tak. Utrafiłaś w sedno sprawy. Mam duże serce, muszę uważać na kołki. Ale nie bój się, ja też wyjdę na swoje pomagając tobie. Ja zawsze wychodzę na swoje. – odparł Nosferatu chyba się uśmiechając. Emma zastanawiała się jak stary jest ten wampir. Jednak wkrótce przestało ją to interesować. Przeszła od razu do rzeczy: - Cudownie. Wielkoduszny, a na dodatek oczytany. Idealna partia. Uśmiechnęła się jakoś ponuro, jeśli nie złośliwie, jednak zaraz podjęła ponownie: - Muszę wrócić po swoje rzeczy do motelu…ale najpierw wydostańmy się stąd. Znała się nieco na dyscyplinach. Wiedziała także, że skoro wampir potrafi ją także uczynić niewidzialną, oznacza to, ni mniej, ni więcej, że osiągnął w szkole Niewidoczności wiele. To przypomniało jej jedynie, że czym prędzej powinna zacząć nadrabiać swoje zaległości w dziedzinie przeciwnej. Otworzyła drzwi, czekając aż niewidzialny brzydal postąpi za nią. - Co to za…niespodzianka? Nienawidzę niespodzianek. Prawdopodobnie przez samą ich naturę. Nie wiesz czego się po nich spodziewać. Powiedziała żartobliwie i niezwykle „odkrywczo” dziewczyna, przemierzając korytarz. - Zobaczysz, to już niedaleko.- odrzekł zadatkowo. Personel szpitala mijał ich nie zwracając najmniejszej uwagi. -Jutro Książe miasta będzie potrzebował wsparcia, ja tam będę i będzie tam też zabójca Barbary. Wpadniesz? – zapytał zagadkowo w windzie. Ruszyli dalej korytarzem, mijali znaki tylko dla personelu i dotarli do niespodzianki. Za szybą w pokoju szpitalnym leżała Barbara podłączona do licznej aparatury medycznej. Wokoło niej uwijało się jeszcze wielu lekarzy. Na szybie pojawiły się tłuste ślady palców Nosferatu. - Od dwóch godzin dzielnie walczy o życie. To takie niesamowite. Ona Tag bardzo chce żyć. To przekracza ludzkie rozumowanie, no cóż w końcu jest magiem. Niestety przegra tą walkę…- wypowiadał powoli sowa pełne smutku. Tym bardziej zachowanie Emmy w tym momencie było jeśli nie zagadkowe, to totalnie pozbawione jakiejkolwiek sympatii dla poszkodowanej, ledwie żywej dziewczyny. Wzrok wbił się w miejsce pojawienia się tłustych śladów, ręce skrzyżowały się na piersi. - Nic nie obchodzi mnie wasz „książę” i jego problemy. Przyjechałam do tej przeklętej mieściny w poszukiwaniu pewnej rzeczy. A moja wizyta skończy się w momencie jej odnalezienia, niezależnie od tego, kto będzie panem pośród gryzących się psów. Nie mam ni czasu ni ochoty na wasze walki o władzę. Podpiętej do respiratora magini zdawała się wcale nie dostrzegać. -A to czego ty szukasz to nie władza? Nawet, jeżeli powiesz mi, że to tylko wiedza to wiedz, że wiedza to również władza. Zresztą domyślam się czego szukasz. Żniwiarz będzie tam również. Po wszystkim będziesz mogła go ze sobą zabrać, jako nagrodę w turnieju walk psów. A ona myśli teraz właśnie o tobie… potrzebuje cię. Jesteś jej ostatnią deską ratunku. Kontynuował zapatrzony w umierającą kobietę i zasłuchany w miarowe bipanie aparatury. - A masło jest maślane. Mruknęła złośliwie po raz kolejny, widocznie usatysfakcjonowana zapętleniem się niewidocznego wampira. - Wobec czego najchętniej posiadałabym ową władzę jak najdalej od waszej idiotycznej, krwawej wojny. Jednak jesteś głupi jeśli tak sądzisz. To po prostu ciekawość. Chęć poznania. Zrozumienia i pojęcia. Nie kotłowanie się dwójki psów nad martwym królikiem… Miała już przejść do konkretniejszej ofensywy, jednak powstrzymała się, patrząc na dziewczynę zamkniętą w szklanym więzieniu. Otoczoną białymi i błękitnymi kitlami. - Ona chce żyć. Pozwolę sobie podkreślić to trzyliterowe słowo i zwrócić twoją uwagę na fakt, że życie i egzystencja w postaci worka zwłok to nie to samo. Kiedy ją przemienię, jej awatar rozwieje się, jakby nigdy go nie było. I gdzie ją to pozostawi? Uwięzioną, tak jak każdego z nas? Nie. Lepiej żeby umarła. Godnie. -Zrobisz jak zechcesz. Widocznie mamy oddzielne punkty widzenia. Jej awatar poddał się już teraz, już się rozwiał. Niema co płakać nad rozlanym mlekiem. Ona chce żyć hmmm… istnieć dla zemsty. Jeżeli pozwolisz jej umrzeć to przeobrazi się w coś jeszcze gorszego od nas uda się w pewne straszne i samotne miejsce. A tu, z tobą znalazła by zrozumienie i towarzystwo. To najlepsza perspektywa w jej sytuacji. Pomyśl o tym. Ja mam jeszcze wiele pilnych spraw do załatwienia. Muszę cię opuścić ale mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Nie zostawię cię tu bezradnej, moja niewidoczność jaką na ciebie nałożyłem będzie trwała do świtu. Chyba, że wcześniej zdradzisz się w głupi sposób. Naprawdę miło mi się z tobą gawędziło, mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze kiedyś w spokojniejszych czasach.- I zamilkł, ślady na szybie zaczęły odparowywać. Odszedł. Alba chciał aby Emma tak myślała. - Mam szczerą nadzieję, że potrąci cię samochód. Wróć. Cały cholerny salon samochodowy. Idiota. Rzuciła za oddalającym się Nosferatu, kręcąc głową z politowaniem. Awatar już się rozwiał. Widać jak niewiele wiedział. Ten w końcu pozostawał z człowiekiem do momentu śmierci. Ostatecznej. Przez chwilę palce bezgłośnie bębniły w ścianę, jakby zastanawiając się co właściwie teraz powinna zrobić….szlag. Szlag. Szlag. Szlag… Ostatnio edytowane przez Empress : 25-04-2008 o 09:50.