[Wampir] I będziesz pasożytem wśród własnego ludu… - Strona 9

Etopiryna · 23-04-2008, 15:26

Kyle pobiegł w stronę szkoły aby się pożywić. Bacznie obserwował każdego w jej pobliżu, wspiął się na dach szkoły by spokojnie wypatrywać ofiary. Jego uwagę przykuły pojawiające się ślady na śniegu, powoli szedł za niewidzialnym nie ujawniając swojej obecności, chociaż nie miał pojęcia czy ten już go nie zauważył. Ślad urwał się przed drzwiami szkoły, Kyle wszedł do środka i zdał sobie sprawę, ze cokolwiek to było, to teraz stoi tuż obok niego. Z zaskoczenia wykonał kilka szybkich cięć mieczem na około siebie co spowodowało, że podłoga pod unikającym miecza niewidzialnym załamała się.
Hałas spowodowany tym zdarzeniem zwrócił uwagę detektywów. Kyle szybko wskoczył za uciekinierem,który niestety się wymknął, w szkole było zbyt wiele wyjść by Kyle mógł obserwować wszystkie.
Do ciemnego pomieszczenia wpadało tylko światło z rozwalonego sufitu ale po chwili pojawiły się dwa okrągłe świecące punkty. Nie było wątpliwości że to latarki. Assamita szybko wskoczył przez dziurę z powrotem i lekko westchnął.
Lecz bestia znów dała o sobie znać.. Kyle miał teraz tak dobra okazję.. nie mógł odpuścić. Zszedł schodami z powrotem do pomieszczenia roztaczając naokoło siebie aurę zupełnej ciszy. Dwie pochylone sylwetki mężczyzn z latarkami były kilka metrów przed nim. Podszedł tak blisko, że gdyby nie aura słyszeli by jego oddech. Kolejny raz krew obryzgała szarą ścianę pozostawiając na niej długi czerwony łuk, z którego spływały krople życiodajnej krwi. Drugi mężczyzna nie zdążył nawet zareagować zanim kły Kyle'a przebiły mu tętnicę.
Kiedy mężczyzna osunął się na ziemię Assamita zajął się drugim napełniając swój organizm świeżą krwią pełną ulubionej adrenaliny.
Spojrzał jeszcze raz na ciało jednego z mężczyzn, brakowało mu broni.
Zamyśliwszy się przez moment pobiegł szybko w stronę pozostawionych na zewnątrz wampirów. Obserwując ślady na śniegu w końcu dotarł do grupy ale za późno.. niedoszła przyjaciółka Emmy leżała w kałuży krwi..
Kyle odniósł wrażenie, że kobieta spojrzała na niego ze smutkiem zanim zamknęła duże błyszczące oczy pod powiekami.
W piersi Kyle'a coś drgnęło. "Spodziewała się, że ją uratuje? Mogła siedzieć w środku i nic by się nie stało.. i tak miała szczęście, że dotąd nie zginęła" pomyślał odrzucając z siebie jakąkolwiek winę za śmierć Maga.

-Wiedziałem.. wiedziałem, że po to tu przyszedł! - krzyknął Kyle podbiegając do miejsca, w którym spoczywała ocalona a teraz nieżywa kobieta.

-Tutaj jest ktoś oprócz nas.. w tej chwili może nawet stać obok.. - powiedział Kyle rozglądając się podejrzliwie. - Pełno tu śladów na śniegu.. sam widziałem jak niewidzialny, z pewnością Wampir zostawia ślady na dachu szkoły.. ale mi zwiał.

-Hank? zauważyłeś coś...? Nie jesteśmy sami.. sabat na pewno nie da nam teraz ani chwili wytchnienia.. - powiedział Kyle spokojnym głosem patrząc na grupę. - Musimy jak najszybciej odnaleźć księcia, może coś wie.. Pojadę dalej z wami, zgoda? Mogę przydać.. - zakończył Kyle patrząc wymownie na ciało Maga jakby to był dowód, że bez niego długo nie pożyją.

Empress · 23-04-2008, 19:49

Przez chwilę jej umysł biegł zupełnie innymi ścieżkami niżeli powinien. Nie myślała o rzeczach ważnych, pierwszorzędnych. Po prawdzie nie myślała wcale. Cały dobytek jej jaźni odpłynął, zastąpiony rozszerzającymi się nieproporcjonalnie oczyma, utopionymi wręcz w niedowierzaniu i zaprzeczeniu. Usta otworzyły się w bezdźwięcznym akompaniamencie. Potem zaś nastąpiła erupcja niedorzecznych spostrzeżeń, które przebiły się przez jej umysł z siłą tarana pokonującego bramę wykonaną z kilkucentymetrowego, do cna spróchniałego drewna. Bliskość strzału. Jego kierunek. Nawet dziura jaką powołała w ciele kula. Jej wielkość, kąt nachylenia. Ślady na śniegu. Paniczne ich wypatrywanie. Jednak wszystkie te spostrzeżenia były niedorzeczną próbą zachowania kontroli przez racjonalną część jej umysłu. Część, która stanowiła witraż roztrzaskany na tysiąc kawałków, jakiego to, wciąż istniejące fragmenty zmierzały ku marmurowej podłodze by stać się pyłem.
Ciemność. Wybuch czerwieni, ostrej jak zakrwawiony nóż. Migające, białe światło, dodające kontrastu. Drażniące. Potęgujące nienawiść. Niechęć. Wrogość. Pragnienie…zabijania. Nogi ugięły się jakby ktoś przeciął marionetce sznurki. Drewno jej kości uderzyło o miękki śnieg, opadając przed ciałem Barbary. Delikatne ręce stanowiły jedynie wspomnienie, zastąpione rozcapierzonymi szponami, zatapiającymi się w białym puchu. Kły wydłużyły się nienaturalnie, jednak nie rozcięły warg, zamiast tego wymuszając natychmiastowe otworzenie ust i gardłowy, potępieńczy warkot. Jednak to był jedynie spektakl dla zebranych wokół. Emma w żaden sposób nie była świadoma swoich czynów. Ona była…była gdzieś daleko. W bezgranicznej ciemności, oplatając rękoma kolana, dryfując w nicości i chowając głowę pośród burzy własnych włosów.
Zniszcz. zuchwały, pompatyczny Assamita. Mistrz oręża? Myślał by kto! Tchórzliwy, pozbawiony resztek honoru zabójca, którego jedyną kochanką jest mrok! Zabij. Zabij to zwierze szybko, nim on zabije ciebie! Widziałaś jak na ciebie patrzył! Nienawidzi cię! Zaś w najlepszym wypadku wcale go nie obchodzisz!
Głos zdawał się wprowadzać postać w drżenie. Samym spojrzeniem mogła uczynić z Kyle’a jedynie przelotnie żywą pochodnię. W jednej sekundzie obrócić go w proch. Jednak…jednak…jakie miała do tego prawo? Nie znała go. Nic o nim nie wiedziała. Nie uczynił jej nic złego, choć miał ku temu kilka okazji. Czy mogła bezpodstawnie unicestwić go, tylko przez jego przynależność klanową? Sama wiedziała doskonale jak niewiele znaczą takie błahostki jak klanowa etykietka. Po prawdzie nic. Bestia odwróciła więc swój wzrok. Zmieniła cel na inny. Hank. Głupi, gburowaty Gangrel, prostak, który sądzi, że może wszystko, z powodu swej urojonej, fizycznej siły! To przez niego to się stało. Przez niego! Gdyby chwilę temu nie podkulił ogona, jak ostatni tchórz! Teraz czas odkupienia. Niechaj zapłaci! Sylwetka osadzona w mroku poczęła się trząść jakby za chwilę miała rozpaść się na dwoje. Pęknięcie. Trzask i…nic się nie stało. Wciąż trzymała się silnie. Nie chciała jego śmierci. Wiedziała dlaczego wrócił. Doceniała jego umiejętności i fakt, że mimo gburowatości, której jej także nie brakowało…potrafił postawić się w miejscu innej osoby. Ognisty wzrok nie padł więc na niego. Gwen. Gwen, Gwen, Gwen. Demoniczny śmiech rozniósł się po czerni, jakby rezonował. Rezonował z prostego powodu. Bestia wiedziała, że zdrowa część jaźni nie znajdzie jakichkolwiek argumentów na obronę szalonej Toreadorki. Jednak mimo to, mimo to…w ostatniej chwili krwawe oczy odwróciły się od wielbicielki sztuki. Złapawszy się za głowę, wydając przeraźliwy syk, Emma zatraciła resztki swojej kontroli.

Cyrus · 24-04-2008, 17:37

Demon trzymany w zamknięciu przez Emme wyrwał się na wolność. Wyczuł jej chęć podpalenia czegoś i uznał ten pomysł za ciekawy. Nabrał sił karmiąc się jej gniewem i zabrał się do dzieła. Płomienie jakie utworzył, ich siła i rozmiar odzwierciedlały ból i wściekłość wampirzycy po stracie Magini. Na pierwszy ogień, dosłownie i w przenośni poszła ciężarówka Hanka. Cała łącznie z przyczepą stanęła w ułamku sekundy w płomieniach. Hank mimo tego, że był już w pewnej odległości od pojazdu zaczął się od niego odsuwać przesłaniając oczy i twarz ramieniem. Gwen właśnie wyskakiwała z kabiny gdy ta została pochłonięta przez żywioł. Żar jaki czuła na plecach dodał jej sił w nogach. W ułamku sekundy odskoczyła i odbiegła na odległość dziesięciu metrów od katastrofy. Zdała sobie sprawę, że jest oddzielona od reszty płonącą barykadą.

Ale żądza płomieni Demona nie została w pełni zaspokojona. Oczy Emmy zwróciły się w stronę najbliższej kamienicy, tej do której wbiegła wcześniej Gwen. Po chwili w oknach zabłysł ogień. Szyby pękły pod wpływem gorąca i płomienie wydarły się na zewnątrz liżąc ściany budynku. Istny Armagedon.

Katastrofa wywołała panikę wśród funkcjonariuszy. Każdy biegł w stronę szalejącego żywiołu. Niektórzy podjeżdżali samochodami aby być te kilka sekund szybciej. Wóz strażacki włączył syrenę i również podjechał jak najbliżej zajścia.

Ale wampiry już tego nie widziały, nie to było dla nich teraz istotne. W oczach Kyle’a, Hanka i Gwen błyszczał ogień. Śmiertelne zagrożenie dla ich istnienia, teraz będące tak blisko, niemalże na wyciągnięcie ręki. Ogień ten doszczętnie spalił ich pewność siebie a nawet zdrowe zmysły. Nikt z nich nie mógł znieść tego zagrożenia, każdy myślał tylko o sobie. Wampiry w przerażeniu rozbiegły się po miasteczku ponownie trawionym przez pożar.

Usatysfakcjonowany Demon z wyszczerzoną gębą wrócił na swoje miejsce pozostawiając coś dla Emmy w jej ciele. A było to mianowicie zmęczenie, nie do opisania. Czy to dobry moment na drzemkę? A jakie to ma teraz znaczenie?
Emma upadła lądując koło Magini. Swoją dłonią odnalazła jej dłoń w śniegu. Oczy jako ostatnie się poddały i ukryły pustkę jej duszy.

* * *

Hank był już wyczerpany tą ciągłą bieganiną. Obłąkańcza ucieczka i strach przed ogniem już minęły, teraz musiał uciekać przed ludźmi. Przez ostatnie dwie godziny nic tylko bieg i ukrywanie się. Policja była na jego tropie, nie dawali mu sekundy wytchnienia. Domyślał się dlaczego tak się na niego uwzięli. W końcu wyglądał dużo groźniej od Gwen a Kyle się lepiej od niego ukrywał.
Dopiero teraz udało mu się wydostać z terenów zabudowanych. Tu w lesie mógł zgubić ich bez problemu, chociażby wnikając w ziemię. Jednak nie był tchórzem, i wolał zatrzymać ten pomysł na ostateczność. Co prawda miał tutaj nieprzyjemną perspektywę spotkania zmiennokształtnych, ale wolał próbować dogadać się z nimi niż z policją. Jest w końcu Gangrelem, może nie potraktują go jak normalnego wampira gdy im pokaże, że także zmienia kształt. Jak na razie nie uśmiechała mu się myśl o powrocie do miasta.
Rozglądając się uważnie przemierzał las pokryty śniegiem. Wyszedł na drogę leśną i dostrzegł tam coś, co przykuło jego uwagę. Ostrożnie podszedł w tą stronę.
To był motor, z całą pewnością Harley Księcia miasta. Karl tutaj był niedawno, silnik był jeszcze ciepły. Maszyna stała zaparkowana przy drodze, od niej w stronę lasu prowadziły ślady jego ciężkich butów. Po pięciu metrach nie było już śladów stóp tylko ślady łap. Zmienił się w wilka.
Hank zastanawiał się czy iść tam lub czy poczekać na niego tutaj?

Gwen nie mogła się uspokoić. Ogień, żywy, huczący i pragnący ją pochłonąć. Był tak blisko niej, praktycznie liznął jej plecy, czuła to. Biegła wciąż przed siebie. Co sekundę odwracała się do tyłu będąc przekonaną, że ogień ponownie pojawi się tuż za nią, powstając z niczego.
Niczym obłąkana kręciła się wokoło własnej osi i sięgała rękoma pleców próbując ugasić wyimaginowany ogień.
Nie była pewna ile czasu minęło zanim zupełnie się uspokoiła, dla niej to było jak zły sen, jak koszmar, zupełnie straciła rachubę czasu. Chodziła po ulicach niewiedząc co ma z sobą zrobić ani dokąd iść.
Zamieć ustępowała. Śnieg przestał sypać z nieba a wiatr ucichł zupełnie. Miasteczko wydawało się teraz zupełnie martwe, pogrzebane pod grubą warstwą śniegu, otulone delikatną mroźną mgiełką.
Wtedy rozpoczął się dla niej nowy koszmar, a w zasadzie to stary. Tak stary, że już o nim zapomniała. Usłyszała warkot silnika i zza rogu wyjechał błękitny BMW. Za kierownicą dostrzegła Kristofera. Samochód był w opłakanym stanie, miał dziury po kulach. Błotnik odpadł z przodu, jedna z lamp była stłuczona a maska samochodu nieco wgięta. Przednia szyba zamazana była krwią rozmazaną przez wycieraczki.
Jej ojciec zatrzymał się tuż koło niej i otworzył drzwi, nie wysiadł jednak. Jego twarz zawsze taka ładna teraz była umazana w krwi. Gwen dostrzegła, że jego golf jest popalony a jego prawa ręka całkowicie zwęglona.
- Nooo… tutaj jesteś. A ja cię szukam. Nie czas teraz na gorące powitania. Wskakuj do samochodu, spieprzamy z tego pojebanego miasta. … No co tak stoisz jakbyś zobaczyła ducha? W mieście jest co najmniej ośmiu…- spojrzał się na szybę swego samochodu i uśmiechnął. - ...siedmiu magów, którzy tylko mażą aby cię dorwać… i zabić, Więc nie kręć mi nosem i wsiadaj natychmiast!... No wsiadaj!- krzyknął wpływając na niezdecydowaną córkę potęgą swego umysłu. A Gwen już prawie wsiadła… ale zdała sobie sprawę, że to tylko odruch, nie musiała tego robić, miała już tego dosyć.
- Nie. Muszę coś jeszcze zrobić- odrzekła spokojnie.
Na twarzy Kristofera mieszało się zdziwienie i zdenerwowanie i … strach?

Zanim Kyle opanował swój strach mocno oddalił się od grupy. Próbował ich odnaleźć ale na próżno. Zamieć zamiotła wszelkie ślady. Godzinę błąkał się po mieście bez celu, nasłuchując i poszukując jakiegoś punktu zaczepienia.
Sabatnicy, magowie, niewidoczni zamachowcy. Ktokolwiek rozrabiał w miasteczku teraz siedział schowany w koncie, w obawie przed szalejącą policją. Musieli chłopaki dostać jakieś wsparcie z większego miasta bo co pięć minut Kyle musiał ustępować w cień przed nadjeżdżającym wozem patrolowym świecącym po ciemnych zakamarkach ustawionym na drzwiach mocnym reflektorem.
Po pewnym czasie natrafił na ślady stóp, podążając za nimi dogonił postać o znajomej sylwetce. To z całą pewnością była Gwen.
Ciągle w ukryciu podążał za nią i stał się świadkiem jej rozmowy ze swym ojcem.
Zastanawiał się nad tym Kristoferem… czy pomógłby mu, czy może raczej próbował przeszkodzić.

Świadomość Emmy powróciła. Otworzywszy oczy stwierdziła, że panują tutaj absolutne ciemności, gdziekolwiek była. Zaczęła posługiwać się zmysłem dotyku. Na około niej były zimne, gładkie metalowe ściany. Ona sama leżała nago na twardym metalowym stole.
Sekundę później usłyszała hałas i poczuła ruch. Dookoła zaistniało światło odkrywające jej położenie. Znajdowała się na wysuniętej metalowej szufladzie na zwłoki. Pomieszczenie w jakim się znalazła było oświetlone lampami. Nie ulegało wątpliwościom, że to kostnica. Najwyraźniej lekarze nie wyczuli jej pulsu i uznali za martwą, nawet miała bilecik na kciuku prawej nogi. Całe szczęście nikt nie zabrał się jeszcze za sekcję zwłok.
W pobliżu niebyło widać żywej duszy. Ale po chwili odezwał się basowy głos, odbijający się od ścian.
- Witam spowrotem wśród nie umarłych, panno Emmo. I proszę nie pytaj skąd znam twoje imię. Jestem nosferatem, wiem wiele.
Moje imię to Ian, ale możesz tytułować mnie również głosem Iana.- zaśmiał się cicho pod nosem.
- Tam za drzwiami wisi fartuch lekarski. Może będziesz się czuła bardziej komfortowo nosząc go na sobie, chociaż mi twoja nagość nie przeszkadza a nikt inny nas nie zobaczy.
Nie musisz się mię obawiać. Gdybym chciał twojej śmierci to już od godziny unosiłabyś się na wietrze jako garść popiołu. Chcę ci pomóc stąd wyjść, mam też pewną niespodziankę dla ciebie. Choć za mną. – drzwi się otworzyły.
- Wybacz, że tak dużo mówię ale chciałbym abyś wiedziała gdzie jestem. Chodźmy, to co chcę ci pokazać jest niedaleko. Acha i jeszcze zawczasu muszę to powiedzieć… nie jestem tym za kogo mnie teraz zapewne uważasz… to nie ja strzeliłem do Barbary… to jak? Idziesz?

Etopiryna · 24-04-2008, 23:54

Gdy po kilku godzinach tułaczki i ciągłego ukrywania Zabójca spotkał znajomą sylwetkę jego usta ułożyły się w dziwny grymas, najprawdopodobniej uśmiech ale przy jego urodzie niczego nie można być pewnym.
Kyle podążał za młoda wampirzycą, znowu był na właściwym miejscu. Myśliwy - Ofiara to jego ulubiony stosunek.
Nie wiedziała, że jest tuż przy niej, że może zrobić teraz to co mu się podoba.., że jest na jego łasce. Stała przed samochodem rozmawiając z ojcem, pewnie czuła się trochę bezpieczniej kiedy podjechał. Assamicie przez umysł przemknęło kilka różnych opcji rozwiązania tej sytuacji. Nie miał zamiaru nikogo zabijać... przynajmniej na razie. Zbliżył się do Gwen tak, że gdyby nie wiatr mogła by poczuć jego oddech ale zdolności Assamity nie pozwalały jej na to aby go zobaczyła. Podsłuchał jej rozmowę z ojcem usiłując dowiedzieć się czegoś o Księciu, musiał się z nim w końcu zobaczyć a może został zniszczony? Kyle nie dopuszczał tej myśli do siebie, to niemożliwe.
"Ten niewidzialny.." zastanawiał się kim mógł być uciekinier i czy długo ich śledził. "Jak dużo może wiedzieć? Czy na tyle dużo, że musi odejść?"
Te wszystkie zdrady, oszustwa, morderstwa, ucieczki.. całe jego życie i nieżycie powoli przelatywało mu przed oczami kiedy Assamita zastanawiał się czy wszystko się wyda. Zrozumiał, że jego życie.. jeżeli można je tak nazwać, opiera się na odbieraniu go innym i.. kochał to a teraz jeszcze bardziej się w tym utwierdził.
Rozważał stojąc w pobliżu Gwen i jej ojca czekając na jakieś konkretne informacje.

Empress · 24-04-2008, 23:58

Ciemne, wilgotne miejsce. Zimno, jednak nie to wynikające ze złych warunków atmosferycznych. To drugie, zależne od niedbałości, braku uczuć, całkowitej obojętności. Nawet przyjemne. Przywodzące na myśl dawne czasy. Czasy bez tych bzdur i utrudnień egzystencji, które na dobrą sprawę nie wnosiły niczego pożytecznego. Moralność. Moralność była cechą, którą wymyślili słabi i żałośni aby złączyć się w grupę przeciw silniejszym od siebie. Podobnie jak sprawiedliwość. Dobro i zło. Te pojęcia jakoś na nowo rozgorzały w starym, pokrytym pajęczynami wspomnień umyśle. Jeszcze kilka chwil temu, bez nich, było tak błogo. Tak cudownie. Teraz zaś, jaźń ponownie okiełznała ją w łańcuchy dawno poznanych, znienawidzonych praw. Czasem rozumiała dlaczego Sabatnicy podążają swoją drogą. Wiedziała aż za dobrze. Jednak to nie był czas i miejsce na tego typu rozważania. Przez krótką chwilę sądziła, że w jakiś niewyjaśniony sposób wróciła do dawnego sanktuarium. Do tej…krypty. Do…właściwego sobie czasu. Jednak nie. Była tutaj. Wciąż uwięziona, wciąż…zdolna do działania. Mała, nic nie znacząca ruda dziewczyna, którą inne pijawki upatrzyły sobie najwyraźniej niedawno za pionek w swej wielkiej grze…powinni więc uważać, żeby pionek nie stał się graczem właściwym…och tak.
-Ghhh...na Niosącego Światło i wszystkie jego upadłe zastępy…
Skrzywiła się mimo woli, podrywając się pośpiesznie do góry, do pozycji siedzącej. Potarła swoją skroń uczuciu będącą dziwną mieszanką bólu i rozdrażnienia, zupełnie jakby ktoś właśnie uwolnił w jej głowie gniazdo rozwścieczonych szerszeni. Otworzyła rdzawe ślepia, rozglądając się wokół. Mimo wielkiego bólu, parsknęła szczerym śmiechem. Był to jeden z niewielu objawów rozbawienia i dobrego humoru jakie ukazała tej nocy. Jednym ruchem zerwała medyczną karteczkę ze swojej nogi i przyjrzała się jej uważnie, jakby widząc tego typu przedmiot po raz pierwszy w swoim życiu. Może dlatego iż była to prawda. Przytaknęła sama sobie zaciskając uchwyt zeskoczyła ze stołu i…wtedy właśnie odezwał się głos.
- Lepiej być nie może…
Stwierdziła z ponurym uśmiechem pełnym sarkazmu. Jeżeli pozostały jakiekolwiek resztki jej dobrego samopoczucia, sielankowości i lekkości, ktoś właśnie w brutalny sposób wyrzucił je za drzwi, zaś te zatrzasnął na głucho. Spokojnym krokiem, bynajmniej nie pośpieszana przez swoją zbytnią skromność, udała się do wyżej wspomnianych drzwi biorąc z nich kitel medyczny i ubierając się weń. Karteczkę z powodu dziwnego sentymentu schowała do kieszeni. Potem zaś zwróciła się do głosu bez źródła właściwego:
- Po co właściwie mi pomagasz? Jaki masz w tym interes? Czy może brzydota fizyczna, równa się wielkiemu sercu i bezinteresowności?
Apatia. Z pobliskiej tacki medycznej dziewczyna wzięła skalpel, uważnie go oglądając. Następnie zacieśniła na nim uchwyt i schowała do kieszeni. Mógł się przydać.
To było niesamowite uczucie rozmowa z Ianem. Chyba fakt, że nie widać jego spojrzenia ani wyrazu twarzy był onieśmielający ale również emocjonujące. Dziwne też było to, że mimo tego poprzez ton jego głosu dało się poznać w jakim jest nastroju.
- No wiesz… jak byłem mały to mama czytała mi do snu Piękną i Bestię…
I myślę, że tak. Utrafiłaś w sedno sprawy. Mam duże serce, muszę uważać na kołki. Ale nie bój się, ja też wyjdę na swoje pomagając tobie. Ja zawsze wychodzę na swoje. – odparł Nosferatu chyba się uśmiechając. Emma zastanawiała się jak stary jest ten wampir. Jednak wkrótce przestało ją to interesować. Przeszła od razu do rzeczy:
- Cudownie. Wielkoduszny, a na dodatek oczytany. Idealna partia.
Uśmiechnęła się jakoś ponuro, jeśli nie złośliwie, jednak zaraz podjęła ponownie:
- Muszę wrócić po swoje rzeczy do motelu…ale najpierw wydostańmy się stąd.
Znała się nieco na dyscyplinach. Wiedziała także, że skoro wampir potrafi ją także uczynić niewidzialną, oznacza to, ni mniej, ni więcej, że osiągnął w szkole Niewidoczności wiele. To przypomniało jej jedynie, że czym prędzej powinna zacząć nadrabiać swoje zaległości w dziedzinie przeciwnej. Otworzyła drzwi, czekając aż niewidzialny brzydal postąpi za nią.
- Co to za…niespodzianka? Nienawidzę niespodzianek. Prawdopodobnie przez samą ich naturę. Nie wiesz czego się po nich spodziewać.
Powiedziała żartobliwie i niezwykle „odkrywczo” dziewczyna, przemierzając korytarz.
- Zobaczysz, to już niedaleko.- odrzekł zadatkowo.
Personel szpitala mijał ich nie zwracając najmniejszej uwagi.
-Jutro Książe miasta będzie potrzebował wsparcia, ja tam będę i będzie tam też zabójca Barbary. Wpadniesz? – zapytał zagadkowo w windzie.
Ruszyli dalej korytarzem, mijali znaki tylko dla personelu i dotarli do niespodzianki.
Za szybą w pokoju szpitalnym leżała Barbara podłączona do licznej aparatury medycznej. Wokoło niej uwijało się jeszcze wielu lekarzy. Na szybie pojawiły się tłuste ślady palców Nosferatu. - Od dwóch godzin dzielnie walczy o życie. To takie niesamowite. Ona Tag bardzo chce żyć. To przekracza ludzkie rozumowanie, no cóż w końcu jest magiem. Niestety przegra tą walkę…- wypowiadał powoli sowa pełne smutku.
Tym bardziej zachowanie Emmy w tym momencie było jeśli nie zagadkowe, to totalnie pozbawione jakiejkolwiek sympatii dla poszkodowanej, ledwie żywej dziewczyny. Wzrok wbił się w miejsce pojawienia się tłustych śladów, ręce skrzyżowały się na piersi.
- Nic nie obchodzi mnie wasz „książę” i jego problemy. Przyjechałam do tej przeklętej mieściny w poszukiwaniu pewnej rzeczy. A moja wizyta skończy się w momencie jej odnalezienia, niezależnie od tego, kto będzie panem pośród gryzących się psów. Nie mam ni czasu ni ochoty na wasze walki o władzę.
Podpiętej do respiratora magini zdawała się wcale nie dostrzegać.
-A to czego ty szukasz to nie władza? Nawet, jeżeli powiesz mi, że to tylko wiedza to wiedz, że wiedza to również władza. Zresztą domyślam się czego szukasz. Żniwiarz będzie tam również. Po wszystkim będziesz mogła go ze sobą zabrać, jako nagrodę w turnieju walk psów. A ona myśli teraz właśnie o tobie… potrzebuje cię. Jesteś jej ostatnią deską ratunku.
Kontynuował zapatrzony w umierającą kobietę i zasłuchany w miarowe bipanie aparatury.
- A masło jest maślane.
Mruknęła złośliwie po raz kolejny, widocznie usatysfakcjonowana zapętleniem się niewidocznego wampira.
- Wobec czego najchętniej posiadałabym ową władzę jak najdalej od waszej idiotycznej, krwawej wojny. Jednak jesteś głupi jeśli tak sądzisz. To po prostu ciekawość. Chęć poznania. Zrozumienia i pojęcia. Nie kotłowanie się dwójki psów nad martwym królikiem…
Miała już przejść do konkretniejszej ofensywy, jednak powstrzymała się, patrząc na dziewczynę zamkniętą w szklanym więzieniu. Otoczoną białymi i błękitnymi kitlami.
- Ona chce żyć. Pozwolę sobie podkreślić to trzyliterowe słowo i zwrócić twoją uwagę na fakt, że życie i egzystencja w postaci worka zwłok to nie to samo. Kiedy ją przemienię, jej awatar rozwieje się, jakby nigdy go nie było. I gdzie ją to pozostawi? Uwięzioną, tak jak każdego z nas? Nie. Lepiej żeby umarła. Godnie.
-Zrobisz jak zechcesz. Widocznie mamy oddzielne punkty widzenia. Jej awatar poddał się już teraz, już się rozwiał. Niema co płakać nad rozlanym mlekiem. Ona chce żyć hmmm… istnieć dla zemsty. Jeżeli pozwolisz jej umrzeć to przeobrazi się w coś jeszcze gorszego od nas uda się w pewne straszne i samotne miejsce. A tu, z tobą znalazła by zrozumienie i towarzystwo. To najlepsza perspektywa w jej sytuacji. Pomyśl o tym.
Ja mam jeszcze wiele pilnych spraw do załatwienia. Muszę cię opuścić ale mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Nie zostawię cię tu bezradnej, moja niewidoczność jaką na ciebie nałożyłem będzie trwała do świtu. Chyba, że wcześniej zdradzisz się w głupi sposób.
Naprawdę miło mi się z tobą gawędziło, mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze kiedyś w spokojniejszych czasach.-
I zamilkł, ślady na szybie zaczęły odparowywać. Odszedł. Alba chciał aby Emma tak myślała.
- Mam szczerą nadzieję, że potrąci cię samochód. Wróć. Cały cholerny salon samochodowy. Idiota.
Rzuciła za oddalającym się Nosferatu, kręcąc głową z politowaniem. Awatar już się rozwiał. Widać jak niewiele wiedział. Ten w końcu pozostawał z człowiekiem do momentu śmierci. Ostatecznej. Przez chwilę palce bezgłośnie bębniły w ścianę, jakby zastanawiając się co właściwie teraz powinna zrobić….szlag. Szlag. Szlag. Szlag…

Hellian · 25-04-2008, 21:31

Uciekała przed ogniem. Kilka razy się potknęła w wielkich zaspach które wiatr usypywał w całym mieście. Przed oczyma miała palącą się ciężarówkę i budynek. Eksplodujący blok mieszkalny. Żeby tyle... jednym gestem? Powoli w umyśle Gwen miejsce paniki, atawistycznego strachu przed ogniem, zajmowało nowe jeszcze gorsze uczucie. Przerażenie. Kilka godzin bez nadzoru, kiedy wreszcie odpowiadała za wszystko w swym nieżyciu sama, zmieniło się w piekło. Kim my jesteśmy? Naprawdę złem wcielonym? Przed oczami stawała jej twarz upartego chłopca, który nie chciał posłuchać jej rozkazu. Twarze w oknach. Twarz właściciela kurtki. Ludzie, których już nie ma, bo spłonęli żywcem. I wiedziała, że był tylko jeden powód dla którego to się stało. Oni. A raczej my. Nieludzie. Potwory, których być nie powinno.
Może naprawdę szaleństwo było jedyną metodą by to znieść? Znowu płakała. Wytrzymała te lata niewoli, ucieczek i ukrywania się. A teraz, jedna słodka noc wolności miała ją pokonać?
Nadal biegła. Zatrzymała się, gdy zdała sobie z tego sprawę. Co ze mną będzie? Co robić?
Wtedy nadjechała odpowiedź.
Bmw Kristofera było w strasznym stanie. Jej ojciec też. Patrzyła na zwęgloną rękę i nie czuła już nienawiści. Tylko żal.
Tym jestem, prochem, wampirem, docierało do Gwen. I nagle wcale nie wydawało się to śmieszne.
Kiedy Kristofer wydał jej rozkaz, odpowiedziała bardzo spokojnie.
- Nie. Muszę coś jeszcze zrobić.
Zapadła cisza.
- Przykro mi, że jesteś ranny, ale dobrze by było, gdybyś odpowiedział mi na kilka pytań. Teraz.
- Dlaczego? – zapytała i zdała sobie sprawę, że nie musi nic dopowiadać, że to dlaczego zawiera wszystko; dlaczego ja, dlaczego się ukrywam, dlaczego uciekamy i kłamiemy cały czas?
- Odpowiedz – wydała ojcu rozkaz.

Phantomas · 27-04-2008, 17:29

Hank był załamany.... zrozpaczony...

Moja... moja kochana Betty.... Stał i patrzył z krwawymi łzami w oczach, jak jego największy skarb płonie w ogniu wywołanym przez tą sukę! Hank czuł również straszny gniew. Jeżeli Emma myślała, że strata tego maga to dla niej ból, to nie wiedziała, co w tym momencie czuł Varison. Gdyby nie lęk przed ogniem, wampir już by stał nad poćwiartowanym ciałem dziewczyny.
Jeszcze cię dopadnę... Syczał przez zęby powstrzymując się od wybuchnięcia. Szedł cały czas szybkim krokiem przez las, z każdym krokiem zatapiając się w śniegu swymi cięzkimi butami. Wyszedł z lasu na drogę i wtem dostrzegł motor Księcia! Może jest w potrzebie... Przybrał wilczą postać , przystawił nos do ziemi i zaczął węszyć, po czym rozpoczął tropienie właściciela motoru po śladach stóp i zapachu.

Cyrus · 28-04-2008, 22:26

Hank pędził przez las w postaci wilka. Tropienie śladów niebyło trudne, były one bardzo widoczne. Wskazywały one, że Karl dokądkolwiek podążał musiał się bardzo spieszyć. Znał drogę na pamięć i gnał jak błyskawica, więc Hank również nabrał prędkości aby skrócić dystans. Po kilkunastominutowym, karkołomnym slalomie między drzewami doszły go podniesione głosy więc zwolnił i podkradł w stronę rozmawiających. Był to Karl w postaci ludzkiej, rozmawiający z trójką mężczyzn. Dwóch z nich było młodymi lecz dobrze zbudowanymi ludźmi. Trzeci, starszy i mniejszy, milczał cały czas przenikając księcia miasta swym spojrzeniem.
- Zapomnij o tym Karl!- krzyknął jeden z młodszych, cechujący się imponującym wzrostem i podłużną budową czaszki.
- Miasto to wasz rewir i to wy odpowiadacie za utrzymywanie tam porządku. Wasze wewnętrzne konflikty nic nas nie obchodzą. Powinieneś był to przewidzieć zezwalając na zatrzymywanie się tutaj każdej przypełzającej pijawce. Za każdym razem jak pojawiała się kolejna to smród od miasta był o ton większy. Nie dalej jak parę godzin temu kilka z nich ośmieliło się wjechać do lasu pieprzonym Tirem, ahhh… byłem tylko minutę za późno, nie więcej…
- Tylko spokojnie Kroczący w Cieniu, nie poddawaj się emocjom.- odparł starszy wyglądający na Indianina.
-Karl jest naszym sojusznikiem, okazał nam swoją pomoc niejednokrotnie i udowodnił swoją wartość. A jeżeli to co nam powiedział jest prawdą, to sprawa jest bardzo z nami powiązana i nie cierpiąca zwłoki.
Przedstawił nam swoją sytuację i teraz wraz z Twierdzą udamy się aby zasięgnąć rady Iglastego Ducha. Ty w międzyczasie upewnij się, że naszemu gościu nie grozi ze strony naszych braci i sióstr jakieś niebezpieczeństwo.- powiedział, poczym wraz z milczącym młodszym człowiekiem zaczęli się oddalać. Gdy zniknęli z widoku ten nazwany Kroczącym w Cieniu zwrócił się do Karla.
- Moim zdaniem to już dawno powinniśmy wykorzenić was z tego pożałowania godnego miasta. To była by tylko jedna wyprawa. Wiesz o tym, prawda? Jedna by wystarczyła.

Wtedy Hank poczuł czyjąś obecność za sobą i usłyszał żeński głos.
- Ooo!? Jaki fajny szczeniaczek! Kundelek! Szkoda, że nie z naszego podwórka.
Hank odwrócił się i dostrzegł kobietę w wieku może trzydziestu lat. Proste blond włosy sięgały ramion. Na twarzy miała ostry makijaż a ubrana była bardziej na motor niż do lasu. Jednocześnie wyczuł, że wilkołak stojący koło Karla przybrał formę Glabro.
- Czekajcie!- krzyknął Książe. - To może być ktoś ode mnie! Hank? Czy to ty?

Kristofer zacisnął zęby i wytoczył się z samochodu. Upadł na kolana przed swoją córką. Wyglądał żałośnie. Chyba szlochał. Nie. To nie szloch, to… śmiech. Starszy podniósł się z ziemi i odwracając się kopnął swój samochód, efekt był taki jakby pojazd trafiony został przez kulę do rozbiórki domów. Zgiął się niemal wpół i przekoziołkował trzy razy. Kristofer śmiał się coraz głośniej. Trwało chwilę zanim się uspokoił. Wreszcie rzekł.
- A wiesz, że nawet miałem ochotę ci odpowiedzieć? Nie z powodu twojej godnej pożałowania dominacji ale tak, za odwagę. Ale to co widzę przekracza wszelkie oczekiwania.- jego zdrowa ręka wyprostowała się i zwróciła w stronę Kyle’a. Gwen dopiero teraz go dostrzegła. Assamita poczuł jak jego całe ciało jest obezwładnione, mógł jedynie wykonywać najoszczędniejsze ruchy, czuł się jakby ściśnięty przez imadło. Jego ciało uniosło się dobre pięć metrów nad ziemię.
- Wynajęłaś Assamitę aby mię zgładził? Czy może poluje na ciebie? Nieważne czy poluje na mnie, czy na ciebie. My opuścimy to miasteczko jeszcze tej nocy a on będzie tylko prochem, chociaż nie jest chyba aż tak stary. Gwen, zabójco, może dacie mi powód abym nie musiał kalać mego sumienia kolejną śmiercią dzisiaj, najpierw ta wariatka Milly a teraz to. Macie dziesięć sekund na wyjaśnienia.

Hellian · 28-04-2008, 22:54

- Nigdzie z tobą nie pojadę. – mimo, że w Gwen znowu zawrzała nienawiść nadal była spokojna.
- I masz rację to była żałosna próba dominacji. Zwłaszcza, że dotyczyła spraw, które właśnie przestały mnie obchodzić. Bo to jest twoja wojna i twoja ucieczka. Ja tu zostaję.
- On – wskazała na Kyle'a – też jest Twoją sprawą. Nawet jeśli chce zabić mnie.
- Tylko zabiorę moje skrzypce – poszła w stronę bagażnika.
- Miłego uciekania dupku. – spojrzała Kristoferowi w oczy.

Empress · 29-04-2008, 18:56

- Same old steps to the same old dance. One more reason. One more chance?
Bezgłośne zapytanie pozostało bez odpowiedzi, kiedy oczy przez krótką chwilę pozostawały zatopione w dogorywającej magini. Wszystko jedno. I tak nie zamierzała w żaden sposób ingerować w to co i tak musiało się wydarzyć prędzej czy później. Niewidoczny wampir był naprawdę kompletnym głupcem, jeśli myślał, że kiedykolwiek darzyła Barbarę jakimkolwiek uczuciem…jako jednostkę ludzką, czy też za wartości i emocje, które tamta przejawiała. Nie. Emma traktowała ją z uczuciem podobnym do tego, jakim jubiler może darzyć doskonały klejnot. Klejnot magicznej mocy. Teraz zaś, gdy ten był rozbity…stracił całe swoje piękno. To zaprawdę było tak proste. Tak banalne. Nie było większego obrazu. Głębszego znaczenia. Czysta fascynacja potęgą. I nic więcej. Dziewczyna przytaknęła. Być może starała się…przekonać samą siebie. Następnie odwróciła się o 180 stopni, nieznacznie zarzucając pasmami swoich włosów, w odruchu jakieś stłamszonej głęboko złości.
Zapach szpitalnych pomieszczeń zawsze doprowadzał ją do szału. Ta sztuczna sterylność, imitacja perfekcji, bezosobowość. Tak, to musiało być właśnie to. Tym dziwniejszy fakt, że w tym momencie zdecydowała się pożywić. Choć z drugiej strony, w przeciwieństwie do innych pijawek z tej nędznej mieściny, które poznała całkiem niedawno, nie zamierzała skazywać się na głód…i związane z nim niebezpieczeństwa. Wiedziała kiedy wykorzystać okazję.
Pusty składzik. Przechodzący lekarz. Krew która zapulsowała szybciej w żyłach nadając moc i siłę niepozornym, niemal nieistniejącym mięśniom. Krzyk zdziwienia nigdy nie opuścił gardła. Powstrzymały go żelazne palce zaciskające się na żuchwie, podczas gdy druga ręka rozpoczęła zmianę rdzenia kręgowego w proch, przyciągając cel do siebie. Drzwi zamknęły się bezgłośnie…by otworzyć się kilkanaście sekund później, mimo tego, że nikt ich nie opuścił. Nie licząc bezwładnie opadającego ciała mężczyzny, roztaczającego czerwoną łunę krwi na podłodze. Ktoś krzyknął. Być może na widok zwłok. Choć…kto wie czy nie było to spowodowane faktem, że spryskiwacze pożarowe oszalały, rozpoczynając zraszanie wszystkiego wokół. Korytarz opustoszał. Droga była wolna.
- Nie wiem, czego nienawidzę bardziej…totalnej głupoty innych…czy robactwa litości, które się we mnie zalęgło…którego nie mogę wyplewić od tylu setek lat…mimo najszczerszej chęci. Dlaczego naprawdę nie mogę być bezwzględną i pozbawioną skrupułów, miast tego muszę zadowolić się…tą imitacją i pozorami…tsk.
Syknęła dając upust agresji i otwierając drzwi do pokoju sali Barbary, którą to niczym tonące szczury opuścili wszyscy lekarze. Wciąż przepełniona siłą swojej krwi, ujęła ciało trzymające się na granicy życia, odrywając kable i nie dbając o to, czy owy próg zostanie zbyt pośpiesznie pokonany. Nicość pochłonęła także nieprzytomną…
***
Pokój. Zwykły pokój w jednym z dziesiątek przydrożnych moteli. Pojedyncze łóżko. Długie, brązowe kotary w oknach, przywodzące na myśl kiczowate filmy z późnych lat siedemdziesiątych. Żadnych ekscesów. Stolik nocny, czarnobiały, o dziwo, wciąż jeszcze działający telewizor. I drzwi zamknięte na kilka spustów, a także zastawione improwizowaną barykadą w postaci metalowego stołu. W celu uniknięcia tak banalnej rzeczy jak intruzja. Czy to sprzątaczki, której istnienie Emma poddawała w wątpliwość, czy…bardziej agresywnych i nietypowych przypadków. Nieważne.
- I miałaś być w skromności piękna. Upiększać wszystkie miejsca sobą. Lecz teraz, gdy na ciebie spojrzę…jęknę. Tak brzydką stałaś się osobą…
Ograniczając swoje przemyślenia i emocje jedynie do tych słów, Emma odgarnęła włosy Barbary. Zaczerpnęła sztuczny, głęboki wdech, następnie zaś zatopiła kły w jej szyi, pijąc karmazynową ciecz, która była nad wyraz słaba…zupełnie jakby straciła całe, zawarte w niej życie. Skończyła. Żyły były suche niczym koryto wyschniętej rzeki. Emma sięgnęła powoli, acz pewnie do swoich pakunków. Zacisnęła uchwyt na nożu. Nóż owy posiadał zdobienia sugerujące zamierzchłe czasy, jednak mimo swego wieku i grawerunków, był w pełni funkcjonalny i…skuteczny, co zostało udowodnione, kiedy przeciął w poprzek żyły dziewczyny, upuszczając spaczoną krew do ust świeżo zmarłej. Druga dłoń w tym czasie zacisnęła się na torebkach z plazmą, które jakimś cudem zniknęły ze szpitala tej dziwnej, absurdalnej nocy. Rudowłosa dobrze wiedziała, że będą one potrzebne…

23-04-2008, 15:26	#81
Etopiryna Reputacja: 1	Kyle pobiegł w stronę szkoły aby się pożywić. Bacznie obserwował każdego w jej pobliżu, wspiął się na dach szkoły by spokojnie wypatrywać ofiary. Jego uwagę przykuły pojawiające się ślady na śniegu, powoli szedł za niewidzialnym nie ujawniając swojej obecności, chociaż nie miał pojęcia czy ten już go nie zauważył. Ślad urwał się przed drzwiami szkoły, Kyle wszedł do środka i zdał sobie sprawę, ze cokolwiek to było, to teraz stoi tuż obok niego. Z zaskoczenia wykonał kilka szybkich cięć mieczem na około siebie co spowodowało, że podłoga pod unikającym miecza niewidzialnym załamała się. Hałas spowodowany tym zdarzeniem zwrócił uwagę detektywów. Kyle szybko wskoczył za uciekinierem,który niestety się wymknął, w szkole było zbyt wiele wyjść by Kyle mógł obserwować wszystkie. Do ciemnego pomieszczenia wpadało tylko światło z rozwalonego sufitu ale po chwili pojawiły się dwa okrągłe świecące punkty. Nie było wątpliwości że to latarki. Assamita szybko wskoczył przez dziurę z powrotem i lekko westchnął. Lecz bestia znów dała o sobie znać.. Kyle miał teraz tak dobra okazję.. nie mógł odpuścić. Zszedł schodami z powrotem do pomieszczenia roztaczając naokoło siebie aurę zupełnej ciszy. Dwie pochylone sylwetki mężczyzn z latarkami były kilka metrów przed nim. Podszedł tak blisko, że gdyby nie aura słyszeli by jego oddech. Kolejny raz krew obryzgała szarą ścianę pozostawiając na niej długi czerwony łuk, z którego spływały krople życiodajnej krwi. Drugi mężczyzna nie zdążył nawet zareagować zanim kły Kyle'a przebiły mu tętnicę. Kiedy mężczyzna osunął się na ziemię Assamita zajął się drugim napełniając swój organizm świeżą krwią pełną ulubionej adrenaliny. Spojrzał jeszcze raz na ciało jednego z mężczyzn, brakowało mu broni. Zamyśliwszy się przez moment pobiegł szybko w stronę pozostawionych na zewnątrz wampirów. Obserwując ślady na śniegu w końcu dotarł do grupy ale za późno.. niedoszła przyjaciółka Emmy leżała w kałuży krwi.. Kyle odniósł wrażenie, że kobieta spojrzała na niego ze smutkiem zanim zamknęła duże błyszczące oczy pod powiekami. W piersi Kyle'a coś drgnęło. "Spodziewała się, że ją uratuje? Mogła siedzieć w środku i nic by się nie stało.. i tak miała szczęście, że dotąd nie zginęła" pomyślał odrzucając z siebie jakąkolwiek winę za śmierć Maga. -Wiedziałem.. wiedziałem, że po to tu przyszedł! - krzyknął Kyle podbiegając do miejsca, w którym spoczywała ocalona a teraz nieżywa kobieta. -Tutaj jest ktoś oprócz nas.. w tej chwili może nawet stać obok.. - powiedział Kyle rozglądając się podejrzliwie. - Pełno tu śladów na śniegu.. sam widziałem jak niewidzialny, z pewnością Wampir* zostawia ślady na dachu szkoły.. ale mi zwiał.* -Hank? zauważyłeś coś...? Nie jesteśmy sami.. sabat na pewno nie da nam teraz ani chwili wytchnienia.. - powiedział Kyle spokojnym głosem patrząc na grupę. - Musimy jak najszybciej odnaleźć księcia, może coś wie.. Pojadę dalej z wami, zgoda? Mogę przydać.. - zakończył Kyle patrząc wymownie na ciało Maga jakby to był dowód, że bez niego długo nie pożyją. __________________ "W każdym z nas płynie ta sama, leniwa, czerwona rzeka." Ostatnio edytowane przez Etopiryna : 23-04-2008 o 15:32.

24-04-2008, 17:37	#83
Cyrus Reputacja: 1	Demon trzymany w zamknięciu przez Emme wyrwał się na wolność. Wyczuł jej chęć podpalenia czegoś i uznał ten pomysł za ciekawy. Nabrał sił karmiąc się jej gniewem i zabrał się do dzieła. Płomienie jakie utworzył, ich siła i rozmiar odzwierciedlały ból i wściekłość wampirzycy po stracie Magini. Na pierwszy ogień, dosłownie i w przenośni poszła ciężarówka Hanka. Cała łącznie z przyczepą stanęła w ułamku sekundy w płomieniach. Hank mimo tego, że był już w pewnej odległości od pojazdu zaczął się od niego odsuwać przesłaniając oczy i twarz ramieniem. Gwen właśnie wyskakiwała z kabiny gdy ta została pochłonięta przez żywioł. Żar jaki czuła na plecach dodał jej sił w nogach. W ułamku sekundy odskoczyła i odbiegła na odległość dziesięciu metrów od katastrofy. Zdała sobie sprawę, że jest oddzielona od reszty płonącą barykadą. Ale żądza płomieni Demona nie została w pełni zaspokojona. Oczy Emmy zwróciły się w stronę najbliższej kamienicy, tej do której wbiegła wcześniej Gwen. Po chwili w oknach zabłysł ogień. Szyby pękły pod wpływem gorąca i płomienie wydarły się na zewnątrz liżąc ściany budynku. Istny Armagedon. Katastrofa wywołała panikę wśród funkcjonariuszy. Każdy biegł w stronę szalejącego żywiołu. Niektórzy podjeżdżali samochodami aby być te kilka sekund szybciej. Wóz strażacki włączył syrenę i również podjechał jak najbliżej zajścia. Ale wampiry już tego nie widziały, nie to było dla nich teraz istotne. W oczach Kyle’a, Hanka i Gwen błyszczał ogień. Śmiertelne zagrożenie dla ich istnienia, teraz będące tak blisko, niemalże na wyciągnięcie ręki. Ogień ten doszczętnie spalił ich pewność siebie a nawet zdrowe zmysły. Nikt z nich nie mógł znieść tego zagrożenia, każdy myślał tylko o sobie. Wampiry w przerażeniu rozbiegły się po miasteczku ponownie trawionym przez pożar. Usatysfakcjonowany Demon z wyszczerzoną gębą wrócił na swoje miejsce pozostawiając coś dla Emmy w jej ciele. A było to mianowicie zmęczenie, nie do opisania. Czy to dobry moment na drzemkę? A jakie to ma teraz znaczenie? Emma upadła lądując koło Magini. Swoją dłonią odnalazła jej dłoń w śniegu. Oczy jako ostatnie się poddały i ukryły pustkę jej duszy. * * * Hank był już wyczerpany tą ciągłą bieganiną. Obłąkańcza ucieczka i strach przed ogniem już minęły, teraz musiał uciekać przed ludźmi. Przez ostatnie dwie godziny nic tylko bieg i ukrywanie się. Policja była na jego tropie, nie dawali mu sekundy wytchnienia. Domyślał się dlaczego tak się na niego uwzięli. W końcu wyglądał dużo groźniej od Gwen a Kyle się lepiej od niego ukrywał. Dopiero teraz udało mu się wydostać z terenów zabudowanych. Tu w lesie mógł zgubić ich bez problemu, chociażby wnikając w ziemię. Jednak nie był tchórzem, i wolał zatrzymać ten pomysł na ostateczność. Co prawda miał tutaj nieprzyjemną perspektywę spotkania zmiennokształtnych, ale wolał próbować dogadać się z nimi niż z policją. Jest w końcu Gangrelem, może nie potraktują go jak normalnego wampira gdy im pokaże, że także zmienia kształt. Jak na razie nie uśmiechała mu się myśl o powrocie do miasta. Rozglądając się uważnie przemierzał las pokryty śniegiem. Wyszedł na drogę leśną i dostrzegł tam coś, co przykuło jego uwagę. Ostrożnie podszedł w tą stronę. To był motor, z całą pewnością Harley Księcia miasta. Karl tutaj był niedawno, silnik był jeszcze ciepły. Maszyna stała zaparkowana przy drodze, od niej w stronę lasu prowadziły ślady jego ciężkich butów. Po pięciu metrach nie było już śladów stóp tylko ślady łap. Zmienił się w wilka. Hank zastanawiał się czy iść tam lub czy poczekać na niego tutaj? Gwen nie mogła się uspokoić. Ogień, żywy, huczący i pragnący ją pochłonąć. Był tak blisko niej, praktycznie liznął jej plecy, czuła to. Biegła wciąż przed siebie. Co sekundę odwracała się do tyłu będąc przekonaną, że ogień ponownie pojawi się tuż za nią, powstając z niczego. Niczym obłąkana kręciła się wokoło własnej osi i sięgała rękoma pleców próbując ugasić wyimaginowany ogień. Nie była pewna ile czasu minęło zanim zupełnie się uspokoiła, dla niej to było jak zły sen, jak koszmar, zupełnie straciła rachubę czasu. Chodziła po ulicach niewiedząc co ma z sobą zrobić ani dokąd iść. Zamieć ustępowała. Śnieg przestał sypać z nieba a wiatr ucichł zupełnie. Miasteczko wydawało się teraz zupełnie martwe, pogrzebane pod grubą warstwą śniegu, otulone delikatną mroźną mgiełką. Wtedy rozpoczął się dla niej nowy koszmar, a w zasadzie to stary. Tak stary, że już o nim zapomniała. Usłyszała warkot silnika i zza rogu wyjechał błękitny BMW. Za kierownicą dostrzegła Kristofera. Samochód był w opłakanym stanie, miał dziury po kulach. Błotnik odpadł z przodu, jedna z lamp była stłuczona a maska samochodu nieco wgięta. Przednia szyba zamazana była krwią rozmazaną przez wycieraczki. Jej ojciec zatrzymał się tuż koło niej i otworzył drzwi, nie wysiadł jednak. Jego twarz zawsze taka ładna teraz była umazana w krwi. Gwen dostrzegła, że jego golf jest popalony a jego prawa ręka całkowicie zwęglona. - Nooo… tutaj jesteś. A ja cię szukam. Nie czas teraz na gorące powitania. Wskakuj do samochodu, spieprzamy z tego pojebanego miasta. … No co tak stoisz jakbyś zobaczyła ducha? W mieście jest co najmniej ośmiu…- spojrzał się na szybę swego samochodu i uśmiechnął. - ...siedmiu magów, którzy tylko mażą aby cię dorwać… i zabić, Więc nie kręć mi nosem i wsiadaj natychmiast!... No wsiadaj!- krzyknął wpływając na niezdecydowaną córkę potęgą swego umysłu. A Gwen już prawie wsiadła… ale zdała sobie sprawę, że to tylko odruch, nie musiała tego robić, miała już tego dosyć. - Nie. Muszę coś jeszcze zrobić- odrzekła spokojnie. Na twarzy Kristofera mieszało się zdziwienie i zdenerwowanie i … strach? Zanim Kyle opanował swój strach mocno oddalił się od grupy. Próbował ich odnaleźć ale na próżno. Zamieć zamiotła wszelkie ślady. Godzinę błąkał się po mieście bez celu, nasłuchując i poszukując jakiegoś punktu zaczepienia. Sabatnicy, magowie, niewidoczni zamachowcy. Ktokolwiek rozrabiał w miasteczku teraz siedział schowany w koncie, w obawie przed szalejącą policją. Musieli chłopaki dostać jakieś wsparcie z większego miasta bo co pięć minut Kyle musiał ustępować w cień przed nadjeżdżającym wozem patrolowym świecącym po ciemnych zakamarkach ustawionym na drzwiach mocnym reflektorem. Po pewnym czasie natrafił na ślady stóp, podążając za nimi dogonił postać o znajomej sylwetce. To z całą pewnością była Gwen. Ciągle w ukryciu podążał za nią i stał się świadkiem jej rozmowy ze swym ojcem. Zastanawiał się nad tym Kristoferem… czy pomógłby mu, czy może raczej próbował przeszkodzić. Świadomość Emmy powróciła. Otworzywszy oczy stwierdziła, że panują tutaj absolutne ciemności, gdziekolwiek była. Zaczęła posługiwać się zmysłem dotyku. Na około niej były zimne, gładkie metalowe ściany. Ona sama leżała nago na twardym metalowym stole. Sekundę później usłyszała hałas i poczuła ruch. Dookoła zaistniało światło odkrywające jej położenie. Znajdowała się na wysuniętej metalowej szufladzie na zwłoki. Pomieszczenie w jakim się znalazła było oświetlone lampami. Nie ulegało wątpliwościom, że to kostnica. Najwyraźniej lekarze nie wyczuli jej pulsu i uznali za martwą, nawet miała bilecik na kciuku prawej nogi. Całe szczęście nikt nie zabrał się jeszcze za sekcję zwłok. W pobliżu niebyło widać żywej duszy. Ale po chwili odezwał się basowy głos, odbijający się od ścian. - Witam spowrotem wśród nie umarłych, panno Emmo. I proszę nie pytaj skąd znam twoje imię. Jestem nosferatem, wiem wiele. Moje imię to Ian, ale możesz tytułować mnie również głosem Iana.- zaśmiał się cicho pod nosem. - Tam za drzwiami wisi fartuch lekarski. Może będziesz się czuła bardziej komfortowo nosząc go na sobie, chociaż mi twoja nagość nie przeszkadza a nikt inny nas nie zobaczy. Nie musisz się mię obawiać. Gdybym chciał twojej śmierci to już od godziny unosiłabyś się na wietrze jako garść popiołu. Chcę ci pomóc stąd wyjść, mam też pewną niespodziankę dla ciebie. Choć za mną. – drzwi się otworzyły. - Wybacz, że tak dużo mówię ale chciałbym abyś wiedziała gdzie jestem. Chodźmy, to co chcę ci pokazać jest niedaleko. Acha i jeszcze zawczasu muszę to powiedzieć… nie jestem tym za kogo mnie teraz zapewne uważasz… to nie ja strzeliłem do Barbary… to jak? Idziesz? __________________ When the man meets force that he can not destroy, he destroys himself instead. What from of plague are you? Ostatnio edytowane przez Cyrus : 24-04-2008 o 18:00.

24-04-2008, 23:54	#84
Etopiryna Reputacja: 1	Gdy po kilku godzinach tułaczki i ciągłego ukrywania Zabójca spotkał znajomą sylwetkę jego usta ułożyły się w dziwny grymas, najprawdopodobniej uśmiech ale przy jego urodzie niczego nie można być pewnym. Kyle podążał za młoda wampirzycą, znowu był na właściwym miejscu. Myśliwy - Ofiara to jego ulubiony stosunek. Nie wiedziała, że jest tuż przy niej, że może zrobić teraz to co mu się podoba.., że jest na jego łasce. Stała przed samochodem rozmawiając z ojcem, pewnie czuła się trochę bezpieczniej kiedy podjechał. Assamicie przez umysł przemknęło kilka różnych opcji rozwiązania tej sytuacji. Nie miał zamiaru nikogo zabijać... przynajmniej na razie. Zbliżył się do Gwen tak, że gdyby nie wiatr mogła by poczuć jego oddech ale zdolności Assamity nie pozwalały jej na to aby go zobaczyła. Podsłuchał jej rozmowę z ojcem usiłując dowiedzieć się czegoś o Księciu, musiał się z nim w końcu zobaczyć a może został zniszczony? Kyle nie dopuszczał tej myśli do siebie, to niemożliwe. "Ten niewidzialny.." zastanawiał się kim mógł być uciekinier i czy długo ich śledził. "Jak dużo może wiedzieć? Czy na tyle dużo, że musi odejść?" Te wszystkie zdrady, oszustwa, morderstwa, ucieczki.. całe jego życie i nieżycie powoli przelatywało mu przed oczami kiedy Assamita zastanawiał się czy wszystko się wyda. Zrozumiał, że jego życie.. jeżeli można je tak nazwać, opiera się na odbieraniu go innym i.. kochał to a teraz jeszcze bardziej się w tym utwierdził. Rozważał stojąc w pobliżu Gwen i jej ojca czekając na jakieś konkretne informacje. __________________ "W każdym z nas płynie ta sama, leniwa, czerwona rzeka." Ostatnio edytowane przez Etopiryna : 25-04-2008 o 00:03.

24-04-2008, 23:58	#85
Empress Reputacja: 1	Ciemne, wilgotne miejsce. Zimno, jednak nie to wynikające ze złych warunków atmosferycznych. To drugie, zależne od niedbałości, braku uczuć, całkowitej obojętności. Nawet przyjemne. Przywodzące na myśl dawne czasy. Czasy bez tych bzdur i utrudnień egzystencji, które na dobrą sprawę nie wnosiły niczego pożytecznego. Moralność. Moralność była cechą, którą wymyślili słabi i żałośni aby złączyć się w grupę przeciw silniejszym od siebie. Podobnie jak sprawiedliwość. Dobro i zło. Te pojęcia jakoś na nowo rozgorzały w starym, pokrytym pajęczynami wspomnień umyśle. Jeszcze kilka chwil temu, bez nich, było tak błogo. Tak cudownie. Teraz zaś, jaźń ponownie okiełznała ją w łańcuchy dawno poznanych, znienawidzonych praw. Czasem rozumiała dlaczego Sabatnicy podążają swoją drogą. Wiedziała aż za dobrze. Jednak to nie był czas i miejsce na tego typu rozważania. Przez krótką chwilę sądziła, że w jakiś niewyjaśniony sposób wróciła do dawnego sanktuarium. Do tej…krypty. Do…właściwego sobie czasu. Jednak nie. Była tutaj. Wciąż uwięziona, wciąż…zdolna do działania. Mała, nic nie znacząca ruda dziewczyna, którą inne pijawki upatrzyły sobie najwyraźniej niedawno za pionek w swej wielkiej grze…powinni więc uważać, żeby pionek nie stał się graczem właściwym…och tak. -Ghhh...na Niosącego Światło i wszystkie jego upadłe zastępy… Skrzywiła się mimo woli, podrywając się pośpiesznie do góry, do pozycji siedzącej. Potarła swoją skroń uczuciu będącą dziwną mieszanką bólu i rozdrażnienia, zupełnie jakby ktoś właśnie uwolnił w jej głowie gniazdo rozwścieczonych szerszeni. Otworzyła rdzawe ślepia, rozglądając się wokół. Mimo wielkiego bólu, parsknęła szczerym śmiechem. Był to jeden z niewielu objawów rozbawienia i dobrego humoru jakie ukazała tej nocy. Jednym ruchem zerwała medyczną karteczkę ze swojej nogi i przyjrzała się jej uważnie, jakby widząc tego typu przedmiot po raz pierwszy w swoim życiu. Może dlatego iż była to prawda. Przytaknęła sama sobie zaciskając uchwyt zeskoczyła ze stołu i…wtedy właśnie odezwał się głos. - Lepiej być nie może… Stwierdziła z ponurym uśmiechem pełnym sarkazmu. Jeżeli pozostały jakiekolwiek resztki jej dobrego samopoczucia, sielankowości i lekkości, ktoś właśnie w brutalny sposób wyrzucił je za drzwi, zaś te zatrzasnął na głucho. Spokojnym krokiem, bynajmniej nie pośpieszana przez swoją zbytnią skromność, udała się do wyżej wspomnianych drzwi biorąc z nich kitel medyczny i ubierając się weń. Karteczkę z powodu dziwnego sentymentu schowała do kieszeni. Potem zaś zwróciła się do głosu bez źródła właściwego: - Po co właściwie mi pomagasz? Jaki masz w tym interes? Czy może brzydota fizyczna, równa się wielkiemu sercu i bezinteresowności? Apatia. Z pobliskiej tacki medycznej dziewczyna wzięła skalpel, uważnie go oglądając. Następnie zacieśniła na nim uchwyt i schowała do kieszeni. Mógł się przydać. To było niesamowite uczucie rozmowa z Ianem. Chyba fakt, że nie widać jego spojrzenia ani wyrazu twarzy był onieśmielający ale również emocjonujące. Dziwne też było to, że mimo tego poprzez ton jego głosu dało się poznać w jakim jest nastroju. - No wiesz… jak byłem mały to mama czytała mi do snu Piękną i Bestię… I myślę, że tak. Utrafiłaś w sedno sprawy. Mam duże serce, muszę uważać na kołki. Ale nie bój się, ja też wyjdę na swoje pomagając tobie. Ja zawsze wychodzę na swoje. – odparł Nosferatu chyba się uśmiechając. Emma zastanawiała się jak stary jest ten wampir. Jednak wkrótce przestało ją to interesować. Przeszła od razu do rzeczy: - Cudownie. Wielkoduszny, a na dodatek oczytany. Idealna partia. Uśmiechnęła się jakoś ponuro, jeśli nie złośliwie, jednak zaraz podjęła ponownie: - Muszę wrócić po swoje rzeczy do motelu…ale najpierw wydostańmy się stąd. Znała się nieco na dyscyplinach. Wiedziała także, że skoro wampir potrafi ją także uczynić niewidzialną, oznacza to, ni mniej, ni więcej, że osiągnął w szkole Niewidoczności wiele. To przypomniało jej jedynie, że czym prędzej powinna zacząć nadrabiać swoje zaległości w dziedzinie przeciwnej. Otworzyła drzwi, czekając aż niewidzialny brzydal postąpi za nią. - Co to za…niespodzianka? Nienawidzę niespodzianek. Prawdopodobnie przez samą ich naturę. Nie wiesz czego się po nich spodziewać. Powiedziała żartobliwie i niezwykle „odkrywczo” dziewczyna, przemierzając korytarz. - Zobaczysz, to już niedaleko.- odrzekł zadatkowo. Personel szpitala mijał ich nie zwracając najmniejszej uwagi. -Jutro Książe miasta będzie potrzebował wsparcia, ja tam będę i będzie tam też zabójca Barbary. Wpadniesz? – zapytał zagadkowo w windzie. Ruszyli dalej korytarzem, mijali znaki tylko dla personelu i dotarli do niespodzianki. Za szybą w pokoju szpitalnym leżała Barbara podłączona do licznej aparatury medycznej. Wokoło niej uwijało się jeszcze wielu lekarzy. Na szybie pojawiły się tłuste ślady palców Nosferatu. - Od dwóch godzin dzielnie walczy o życie. To takie niesamowite. Ona Tag bardzo chce żyć. To przekracza ludzkie rozumowanie, no cóż w końcu jest magiem. Niestety przegra tą walkę…- wypowiadał powoli sowa pełne smutku. Tym bardziej zachowanie Emmy w tym momencie było jeśli nie zagadkowe, to totalnie pozbawione jakiejkolwiek sympatii dla poszkodowanej, ledwie żywej dziewczyny. Wzrok wbił się w miejsce pojawienia się tłustych śladów, ręce skrzyżowały się na piersi. - Nic nie obchodzi mnie wasz „książę” i jego problemy. Przyjechałam do tej przeklętej mieściny w poszukiwaniu pewnej rzeczy. A moja wizyta skończy się w momencie jej odnalezienia, niezależnie od tego, kto będzie panem pośród gryzących się psów. Nie mam ni czasu ni ochoty na wasze walki o władzę. Podpiętej do respiratora magini zdawała się wcale nie dostrzegać. -A to czego ty szukasz to nie władza? Nawet, jeżeli powiesz mi, że to tylko wiedza to wiedz, że wiedza to również władza. Zresztą domyślam się czego szukasz. Żniwiarz będzie tam również. Po wszystkim będziesz mogła go ze sobą zabrać, jako nagrodę w turnieju walk psów. A ona myśli teraz właśnie o tobie… potrzebuje cię. Jesteś jej ostatnią deską ratunku. Kontynuował zapatrzony w umierającą kobietę i zasłuchany w miarowe bipanie aparatury. - A masło jest maślane. Mruknęła złośliwie po raz kolejny, widocznie usatysfakcjonowana zapętleniem się niewidocznego wampira. - Wobec czego najchętniej posiadałabym ową władzę jak najdalej od waszej idiotycznej, krwawej wojny. Jednak jesteś głupi jeśli tak sądzisz. To po prostu ciekawość. Chęć poznania. Zrozumienia i pojęcia. Nie kotłowanie się dwójki psów nad martwym królikiem… Miała już przejść do konkretniejszej ofensywy, jednak powstrzymała się, patrząc na dziewczynę zamkniętą w szklanym więzieniu. Otoczoną białymi i błękitnymi kitlami. - Ona chce żyć. Pozwolę sobie podkreślić to trzyliterowe słowo i zwrócić twoją uwagę na fakt, że życie i egzystencja w postaci worka zwłok to nie to samo. Kiedy ją przemienię, jej awatar rozwieje się, jakby nigdy go nie było. I gdzie ją to pozostawi? Uwięzioną, tak jak każdego z nas? Nie. Lepiej żeby umarła. Godnie. -Zrobisz jak zechcesz. Widocznie mamy oddzielne punkty widzenia. Jej awatar poddał się już teraz, już się rozwiał. Niema co płakać nad rozlanym mlekiem. Ona chce żyć hmmm… istnieć dla zemsty. Jeżeli pozwolisz jej umrzeć to przeobrazi się w coś jeszcze gorszego od nas uda się w pewne straszne i samotne miejsce. A tu, z tobą znalazła by zrozumienie i towarzystwo. To najlepsza perspektywa w jej sytuacji. Pomyśl o tym. Ja mam jeszcze wiele pilnych spraw do załatwienia. Muszę cię opuścić ale mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Nie zostawię cię tu bezradnej, moja niewidoczność jaką na ciebie nałożyłem będzie trwała do świtu. Chyba, że wcześniej zdradzisz się w głupi sposób. Naprawdę miło mi się z tobą gawędziło, mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze kiedyś w spokojniejszych czasach.- I zamilkł, ślady na szybie zaczęły odparowywać. Odszedł. Alba chciał aby Emma tak myślała. - Mam szczerą nadzieję, że potrąci cię samochód. Wróć. Cały cholerny salon samochodowy. Idiota. Rzuciła za oddalającym się Nosferatu, kręcąc głową z politowaniem. Awatar już się rozwiał. Widać jak niewiele wiedział. Ten w końcu pozostawał z człowiekiem do momentu śmierci. Ostatecznej. Przez chwilę palce bezgłośnie bębniły w ścianę, jakby zastanawiając się co właściwie teraz powinna zrobić….szlag. Szlag. Szlag. Szlag… Ostatnio edytowane przez Empress : 25-04-2008 o 09:50.

27-04-2008, 17:29	#87
Phantomas Reputacja: 1	Hank był załamany.... zrozpaczony... Moja... moja kochana Betty.... Stał i patrzył z krwawymi łzami w oczach, jak jego największy skarb płonie w ogniu wywołanym przez tą sukę! Hank czuł również straszny gniew. Jeżeli Emma myślała, że strata tego maga to dla niej ból, to nie wiedziała, co w tym momencie czuł Varison. Gdyby nie lęk przed ogniem, wampir już by stał nad poćwiartowanym ciałem dziewczyny. Jeszcze cię dopadnę... Syczał przez zęby powstrzymując się od wybuchnięcia. Szedł cały czas szybkim krokiem przez las, z każdym krokiem zatapiając się w śniegu swymi cięzkimi butami. Wyszedł z lasu na drogę i wtem dostrzegł motor Księcia! Może jest w potrzebie... Przybrał wilczą postać , przystawił nos do ziemi i zaczął węszyć, po czym rozpoczął tropienie właściciela motoru po śladach stóp i zapachu. __________________ "Oh, she gives me kisses, My knife never misses."

23-04-2008, 19:49	#82
Empress Reputacja: 1	Przez chwilę jej umysł biegł zupełnie innymi ścieżkami niżeli powinien. Nie myślała o rzeczach ważnych, pierwszorzędnych. Po prawdzie nie myślała wcale. Cały dobytek jej jaźni odpłynął, zastąpiony rozszerzającymi się nieproporcjonalnie oczyma, utopionymi wręcz w niedowierzaniu i zaprzeczeniu. Usta otworzyły się w bezdźwięcznym akompaniamencie. Potem zaś nastąpiła erupcja niedorzecznych spostrzeżeń, które przebiły się przez jej umysł z siłą tarana pokonującego bramę wykonaną z kilkucentymetrowego, do cna spróchniałego drewna. Bliskość strzału. Jego kierunek. Nawet dziura jaką powołała w ciele kula. Jej wielkość, kąt nachylenia. Ślady na śniegu. Paniczne ich wypatrywanie. Jednak wszystkie te spostrzeżenia były niedorzeczną próbą zachowania kontroli przez racjonalną część jej umysłu. Część, która stanowiła witraż roztrzaskany na tysiąc kawałków, jakiego to, wciąż istniejące fragmenty zmierzały ku marmurowej podłodze by stać się pyłem. Ciemność. Wybuch czerwieni, ostrej jak zakrwawiony nóż. Migające, białe światło, dodające kontrastu. Drażniące. Potęgujące nienawiść. Niechęć. Wrogość. Pragnienie…zabijania. Nogi ugięły się jakby ktoś przeciął marionetce sznurki. Drewno jej kości uderzyło o miękki śnieg, opadając przed ciałem Barbary. Delikatne ręce stanowiły jedynie wspomnienie, zastąpione rozcapierzonymi szponami, zatapiającymi się w białym puchu. Kły wydłużyły się nienaturalnie, jednak nie rozcięły warg, zamiast tego wymuszając natychmiastowe otworzenie ust i gardłowy, potępieńczy warkot. Jednak to był jedynie spektakl dla zebranych wokół. Emma w żaden sposób nie była świadoma swoich czynów. Ona była…była gdzieś daleko. W bezgranicznej ciemności, oplatając rękoma kolana, dryfując w nicości i chowając głowę pośród burzy własnych włosów. Zniszcz. zuchwały, pompatyczny Assamita. Mistrz oręża? Myślał by kto! Tchórzliwy, pozbawiony resztek honoru zabójca, którego jedyną kochanką jest mrok! Zabij. Zabij to zwierze szybko, nim on zabije ciebie! Widziałaś jak na ciebie patrzył! Nienawidzi cię! Zaś w najlepszym wypadku wcale go nie obchodzisz! Głos zdawał się wprowadzać postać w drżenie. Samym spojrzeniem mogła uczynić z Kyle’a jedynie przelotnie żywą pochodnię. W jednej sekundzie obrócić go w proch. Jednak…jednak…jakie miała do tego prawo? Nie znała go. Nic o nim nie wiedziała. Nie uczynił jej nic złego, choć miał ku temu kilka okazji. Czy mogła bezpodstawnie unicestwić go, tylko przez jego przynależność klanową? Sama wiedziała doskonale jak niewiele znaczą takie błahostki jak klanowa etykietka. Po prawdzie nic. Bestia odwróciła więc swój wzrok. Zmieniła cel na inny. Hank. Głupi, gburowaty Gangrel, prostak, który sądzi, że może wszystko, z powodu swej urojonej, fizycznej siły! To przez niego to się stało. Przez niego! Gdyby chwilę temu nie podkulił ogona, jak ostatni tchórz! Teraz czas odkupienia. Niechaj zapłaci! Sylwetka osadzona w mroku poczęła się trząść jakby za chwilę miała rozpaść się na dwoje. Pęknięcie. Trzask i…nic się nie stało. Wciąż trzymała się silnie. Nie chciała jego śmierci. Wiedziała dlaczego wrócił. Doceniała jego umiejętności i fakt, że mimo gburowatości, której jej także nie brakowało…potrafił postawić się w miejscu innej osoby. Ognisty wzrok nie padł więc na niego. Gwen. Gwen, Gwen, Gwen. Demoniczny śmiech rozniósł się po czerni, jakby rezonował. Rezonował z prostego powodu. Bestia wiedziała, że zdrowa część jaźni nie znajdzie jakichkolwiek argumentów na obronę szalonej Toreadorki. Jednak mimo to, mimo to…w ostatniej chwili krwawe oczy odwróciły się od wielbicielki sztuki. Złapawszy się za głowę, wydając przeraźliwy syk, Emma zatraciła resztki swojej kontroli.

25-04-2008, 21:31	#86
Hellian Reputacja: 1	Uciekała przed ogniem. Kilka razy się potknęła w wielkich zaspach które wiatr usypywał w całym mieście. Przed oczyma miała palącą się ciężarówkę i budynek. Eksplodujący blok mieszkalny. Żeby tyle... jednym gestem? Powoli w umyśle Gwen miejsce paniki, atawistycznego strachu przed ogniem, zajmowało nowe jeszcze gorsze uczucie. Przerażenie. Kilka godzin bez nadzoru, kiedy wreszcie odpowiadała za wszystko w swym nieżyciu sama, zmieniło się w piekło. Kim my jesteśmy? Naprawdę złem wcielonym? Przed oczami stawała jej twarz upartego chłopca, który nie chciał posłuchać jej rozkazu. Twarze w oknach. Twarz właściciela kurtki. Ludzie, których już nie ma, bo spłonęli żywcem. I wiedziała, że był tylko jeden powód dla którego to się stało. Oni. A raczej my. Nieludzie. Potwory, których być nie powinno. Może naprawdę szaleństwo było jedyną metodą by to znieść? Znowu płakała. Wytrzymała te lata niewoli, ucieczek i ukrywania się. A teraz, jedna słodka noc wolności miała ją pokonać? Nadal biegła. Zatrzymała się, gdy zdała sobie z tego sprawę. Co ze mną będzie? Co robić? Wtedy nadjechała odpowiedź. Bmw Kristofera było w strasznym stanie. Jej ojciec też. Patrzyła na zwęgloną rękę i nie czuła już nienawiści. Tylko żal. Tym jestem, prochem, wampirem, docierało do Gwen. I nagle wcale nie wydawało się to śmieszne. Kiedy Kristofer wydał jej rozkaz, odpowiedziała bardzo spokojnie. - Nie. Muszę coś jeszcze zrobić. Zapadła cisza. - Przykro mi, że jesteś ranny, ale dobrze by było, gdybyś odpowiedział mi na kilka pytań. Teraz. - Dlaczego? – zapytała i zdała sobie sprawę, że nie musi nic dopowiadać, że to dlaczego zawiera wszystko; dlaczego ja, dlaczego się ukrywam, dlaczego uciekamy i kłamiemy cały czas? - Odpowiedz – wydała ojcu rozkaz.

28-04-2008, 22:26	#88
Cyrus Reputacja: 1	Hank pędził przez las w postaci wilka. Tropienie śladów niebyło trudne, były one bardzo widoczne. Wskazywały one, że Karl dokądkolwiek podążał musiał się bardzo spieszyć. Znał drogę na pamięć i gnał jak błyskawica, więc Hank również nabrał prędkości aby skrócić dystans. Po kilkunastominutowym, karkołomnym slalomie między drzewami doszły go podniesione głosy więc zwolnił i podkradł w stronę rozmawiających. Był to Karl w postaci ludzkiej, rozmawiający z trójką mężczyzn. Dwóch z nich było młodymi lecz dobrze zbudowanymi ludźmi. Trzeci, starszy i mniejszy, milczał cały czas przenikając księcia miasta swym spojrzeniem. - Zapomnij o tym Karl!- krzyknął jeden z młodszych, cechujący się imponującym wzrostem i podłużną budową czaszki. - Miasto to wasz rewir i to wy odpowiadacie za utrzymywanie tam porządku. Wasze wewnętrzne konflikty nic nas nie obchodzą. Powinieneś był to przewidzieć zezwalając na zatrzymywanie się tutaj każdej przypełzającej pijawce. Za każdym razem jak pojawiała się kolejna to smród od miasta był o ton większy. Nie dalej jak parę godzin temu kilka z nich ośmieliło się wjechać do lasu pieprzonym Tirem, ahhh… byłem tylko minutę za późno, nie więcej… - Tylko spokojnie Kroczący w Cieniu, nie poddawaj się emocjom.- odparł starszy wyglądający na Indianina. -Karl jest naszym sojusznikiem, okazał nam swoją pomoc niejednokrotnie i udowodnił swoją wartość. A jeżeli to co nam powiedział jest prawdą, to sprawa jest bardzo z nami powiązana i nie cierpiąca zwłoki. Przedstawił nam swoją sytuację i teraz wraz z Twierdzą udamy się aby zasięgnąć rady Iglastego Ducha. Ty w międzyczasie upewnij się, że naszemu gościu nie grozi ze strony naszych braci i sióstr jakieś niebezpieczeństwo.- powiedział, poczym wraz z milczącym młodszym człowiekiem zaczęli się oddalać. Gdy zniknęli z widoku ten nazwany Kroczącym w Cieniu zwrócił się do Karla. - Moim zdaniem to już dawno powinniśmy wykorzenić was z tego pożałowania godnego miasta. To była by tylko jedna wyprawa. Wiesz o tym, prawda? Jedna by wystarczyła. Wtedy Hank poczuł czyjąś obecność za sobą i usłyszał żeński głos. - Ooo!? Jaki fajny szczeniaczek! Kundelek! Szkoda, że nie z naszego podwórka. Hank odwrócił się i dostrzegł kobietę w wieku może trzydziestu lat. Proste blond włosy sięgały ramion. Na twarzy miała ostry makijaż a ubrana była bardziej na motor niż do lasu. Jednocześnie wyczuł, że wilkołak stojący koło Karla przybrał formę Glabro. - Czekajcie!- krzyknął Książe. - To może być ktoś ode mnie! Hank? Czy to ty? Kristofer zacisnął zęby i wytoczył się z samochodu. Upadł na kolana przed swoją córką. Wyglądał żałośnie. Chyba szlochał. Nie. To nie szloch, to… śmiech. Starszy podniósł się z ziemi i odwracając się kopnął swój samochód, efekt był taki jakby pojazd trafiony został przez kulę do rozbiórki domów. Zgiął się niemal wpół i przekoziołkował trzy razy. Kristofer śmiał się coraz głośniej. Trwało chwilę zanim się uspokoił. Wreszcie rzekł. - A wiesz, że nawet miałem ochotę ci odpowiedzieć? Nie z powodu twojej godnej pożałowania dominacji ale tak, za odwagę. Ale to co widzę przekracza wszelkie oczekiwania.- jego zdrowa ręka wyprostowała się i zwróciła w stronę Kyle’a. Gwen dopiero teraz go dostrzegła. Assamita poczuł jak jego całe ciało jest obezwładnione, mógł jedynie wykonywać najoszczędniejsze ruchy, czuł się jakby ściśnięty przez imadło. Jego ciało uniosło się dobre pięć metrów nad ziemię. - Wynajęłaś Assamitę aby mię zgładził? Czy może poluje na ciebie? Nieważne czy poluje na mnie, czy na ciebie. My opuścimy to miasteczko jeszcze tej nocy a on będzie tylko prochem, chociaż nie jest chyba aż tak stary. Gwen, zabójco, może dacie mi powód abym nie musiał kalać mego sumienia kolejną śmiercią dzisiaj, najpierw ta wariatka Milly a teraz to. Macie dziesięć sekund na wyjaśnienia. __________________ When the man meets force that he can not destroy, he destroys himself instead. What from of plague are you? Ostatnio edytowane przez Cyrus : 28-04-2008 o 23:16.

28-04-2008, 22:54	#89
Hellian Reputacja: 1	- Nigdzie z tobą nie pojadę. – mimo, że w Gwen znowu zawrzała nienawiść nadal była spokojna. - I masz rację to była żałosna próba dominacji. Zwłaszcza, że dotyczyła spraw, które właśnie przestały mnie obchodzić. Bo to jest twoja wojna i twoja ucieczka. Ja tu zostaję. - On – wskazała na Kyle'a – też jest Twoją sprawą. Nawet jeśli chce zabić mnie. - Tylko zabiorę moje skrzypce – poszła w stronę bagażnika. - Miłego uciekania dupku. – spojrzała Kristoferowi w oczy.

29-04-2008, 18:56	#90
Empress Reputacja: 1	- Same old steps to the same old dance. One more reason. One more chance? Bezgłośne zapytanie pozostało bez odpowiedzi, kiedy oczy przez krótką chwilę pozostawały zatopione w dogorywającej magini. Wszystko jedno. I tak nie zamierzała w żaden sposób ingerować w to co i tak musiało się wydarzyć prędzej czy później. Niewidoczny wampir był naprawdę kompletnym głupcem, jeśli myślał, że kiedykolwiek darzyła Barbarę jakimkolwiek uczuciem…jako jednostkę ludzką, czy też za wartości i emocje, które tamta przejawiała. Nie. Emma traktowała ją z uczuciem podobnym do tego, jakim jubiler może darzyć doskonały klejnot. Klejnot magicznej mocy. Teraz zaś, gdy ten był rozbity…stracił całe swoje piękno. To zaprawdę było tak proste. Tak banalne. Nie było większego obrazu. Głębszego znaczenia. Czysta fascynacja potęgą. I nic więcej. Dziewczyna przytaknęła. Być może starała się…przekonać samą siebie. Następnie odwróciła się o 180 stopni, nieznacznie zarzucając pasmami swoich włosów, w odruchu jakieś stłamszonej głęboko złości. Zapach szpitalnych pomieszczeń zawsze doprowadzał ją do szału. Ta sztuczna sterylność, imitacja perfekcji, bezosobowość. Tak, to musiało być właśnie to. Tym dziwniejszy fakt, że w tym momencie zdecydowała się pożywić. Choć z drugiej strony, w przeciwieństwie do innych pijawek z tej nędznej mieściny, które poznała całkiem niedawno, nie zamierzała skazywać się na głód…i związane z nim niebezpieczeństwa. Wiedziała kiedy wykorzystać okazję. Pusty składzik. Przechodzący lekarz. Krew która zapulsowała szybciej w żyłach nadając moc i siłę niepozornym, niemal nieistniejącym mięśniom. Krzyk zdziwienia nigdy nie opuścił gardła. Powstrzymały go żelazne palce zaciskające się na żuchwie, podczas gdy druga ręka rozpoczęła zmianę rdzenia kręgowego w proch, przyciągając cel do siebie. Drzwi zamknęły się bezgłośnie…by otworzyć się kilkanaście sekund później, mimo tego, że nikt ich nie opuścił. Nie licząc bezwładnie opadającego ciała mężczyzny, roztaczającego czerwoną łunę krwi na podłodze. Ktoś krzyknął. Być może na widok zwłok. Choć…kto wie czy nie było to spowodowane faktem, że spryskiwacze pożarowe oszalały, rozpoczynając zraszanie wszystkiego wokół. Korytarz opustoszał. Droga była wolna. - Nie wiem, czego nienawidzę bardziej…totalnej głupoty innych…czy robactwa litości, które się we mnie zalęgło…którego nie mogę wyplewić od tylu setek lat…mimo najszczerszej chęci. Dlaczego naprawdę nie mogę być bezwzględną i pozbawioną skrupułów, miast tego muszę zadowolić się…tą imitacją i pozorami…tsk. Syknęła dając upust agresji i otwierając drzwi do pokoju sali Barbary, którą to niczym tonące szczury opuścili wszyscy lekarze. Wciąż przepełniona siłą swojej krwi, ujęła ciało trzymające się na granicy życia, odrywając kable i nie dbając o to, czy owy próg zostanie zbyt pośpiesznie pokonany. Nicość pochłonęła także nieprzytomną… ******* Pokój. Zwykły pokój w jednym z dziesiątek przydrożnych moteli. Pojedyncze łóżko. Długie, brązowe kotary w oknach, przywodzące na myśl kiczowate filmy z późnych lat siedemdziesiątych. Żadnych ekscesów. Stolik nocny, czarnobiały, o dziwo, wciąż jeszcze działający telewizor. I drzwi zamknięte na kilka spustów, a także zastawione improwizowaną barykadą w postaci metalowego stołu. W celu uniknięcia tak banalnej rzeczy jak intruzja. Czy to sprzątaczki, której istnienie Emma poddawała w wątpliwość, czy…bardziej agresywnych i nietypowych przypadków. Nieważne. - I miałaś być w skromności piękna. Upiększać wszystkie miejsca sobą. Lecz teraz, gdy na ciebie spojrzę…jęknę. Tak brzydką stałaś się osobą… Ograniczając swoje przemyślenia i emocje jedynie do tych słów, Emma odgarnęła włosy Barbary. Zaczerpnęła sztuczny, głęboki wdech, następnie zaś zatopiła kły w jej szyi, pijąc karmazynową ciecz, która była nad wyraz słaba…zupełnie jakby straciła całe, zawarte w niej życie. Skończyła. Żyły były suche niczym koryto wyschniętej rzeki. Emma sięgnęła powoli, acz pewnie do swoich pakunków. Zacisnęła uchwyt na nożu. Nóż owy posiadał zdobienia sugerujące zamierzchłe czasy, jednak mimo swego wieku i grawerunków, był w pełni funkcjonalny i…skuteczny, co zostało udowodnione, kiedy przeciął w poprzek żyły dziewczyny, upuszczając spaczoną krew do ust świeżo zmarłej. Druga dłoń w tym czasie zacisnęła się na torebkach z plazmą, które jakimś cudem zniknęły ze szpitala tej dziwnej, absurdalnej nocy. Rudowłosa dobrze wiedziała, że będą one potrzebne…