Lilith

Hayato Hamaru wyraźnie odprężył się, kiedy Seiko wyraziła chęć spokojnego wysłuchania go. Głębokie westchnienie poruszyło w górę, a potem w dół jego ramionami. Czy była to oznaka ulgi, czy niepokoju? Nie wiedziała.

-Dziękuję. Proszę, napij się ze mną herbaty. Jest tyle rzeczy, o których powinnaś wiedzieć -powiedział łagodnie.

Ruszyła z wolna za dziadkiem, który drobnymi kroczkami zmierzał w głąb domu. Jakieś przeczucie nie dawało jej spokoju i ciążyło kamieniem w żołądku. Oto spełniało się coś, o czym marzyła od lat. Nie potrafiła sprecyzować czego tak naprawdę się obawiała. Może tego, iż w rzeczywistości prawie wcale nie znała tego człowieka. Dziwne, ale jeszcze kilka dni temu nie umiałaby mu zaufać. Zresztą nawet teraz zlekceważyła jego słowa o spodziewanej rychło śmierci. Po tym wszystkim jednak, co się wydarzyło...? ...Tak! Nie miała wątpliwości przynajmniej jeśli chodziło o jeden fakt. Powinna go wysłuchać. Za jaką jednak cenę? Czy miała uwierzyć także w to, że dziś skończy się jego życie? Może to tylko majaczenia starczego umysłu Hayato, podpowiadały mu takie ponure obrazy przyszłości?

Posiadłość rodziny Hamaru składała się z rozłożystego parterowego budynku i ogrodu. Miała kształt kwadratu, którego dwa prostopadłe boki stanowiły pomieszczenia mieszkalne. Pozostałe dwa boki zamykały się wysokim, gęstym żywopłotem otaczającym nieduży różany ogród, w centrum którego wznosiła się altanka z opuszczanymi bambusowymi roletami zamiast ścian. Do altanki prowadziły dwie ścieżki. Każda od jednego z podcieni domu. Kończyły się pod pergolami oplecionymi pędami pnących róż, tuż przy altanie. W kącie tworzonym przez wewnętrzne ściany domu szemrała cicho fontanna, w kamiennej, omszałej misie.

Zatrzymała się na chwilę w podcieniu, ogarniając wzrokiem uroczy widok. Ogród wydawał się Seiko oazą harmonii, spokoju i czystego, naturalnego piękna. Śpiew ptaków przyciąganych spokojem tego miejsca i szum wody, działał uspokajająco, a zapach kwiatów wprost odurzał.

Dziadek poprowadził ją do altanki. Niski podest stanowiący podłogę, przykrywały maty tatami, a pod jedną z opuszczonych teraz rolet stały już, przygotowane: chagama*, mizusashi*, chaire*, chashaku*, 2 czarki chawan i bambusowy pędzelek do ucierania naparu -chasen. Kociołek z wodą stanął szybko na rozpalonym sprawnie, przenośnym palenisku. W spokoju spożyli skromny, prosty posiłek z ryżu, a potem gdy leciutkim dzwonieniem miedzianych blaszek we wrzątku, kociołek dał sygnał, że woda jest gotowa, dziadek odsłonił rolety i usiadłszy naprzeciw swojej wnuczki, rozpoczął wykonywanie ceremonialnych czynności związanych z zaparzaniem herbaty.
Ruchy miał płynne, wyważone i precyzyjne, głos spokojny i przesycony melancholią. Snuł swoja opowieść, a Seiko obserwując jego działania słuchała cierpliwie, poddając się wyciszającemu nastrojowi chwili.

Przerwał tylko na chwilę, kiedy skończywszy ubijanie aromatycznego napoju, podał jej glinianą czarkę. Ujęła ja w obie dłonie, uniosła lekko w górę i złożywszy ukłon, podziękowała:
-Oteamae chodai itashimasu.
Trzy razy obróciła czarką i upiła trzy łyki gorącego jeszcze, zielonego napoju. Otarła miejsce na brzegu naczynia, którego dotykały jej usta i z ukłonem oddała je. Hayato Hamaru przyjął je z jej rąk i sam także powtórzył te same czynności.

Nie pytała o nic pomimo że ciekawość nie przestawała dawać jej się we znaki. Niecierpliwość byłaby w tym przypadku nietaktem i mogłaby zniechęcić dziadka do kontynuowania opowieści w tym samym spokojnym tonie. Nie chciała go denerwować. Starzy ludzie bywali drażliwi na punkcie lekceważenia dawnych rytuałów. Opowieść zaintrygowała ją i Seiko pragnęła jak najszybciej usłyszeć dalsze jej części. Wa, kei, sei, jaku. Harmonia, szacunek, prostota i spokój. Tego musiała się trzymać w narzuconym przez dziadka Hamaru planie.


PLAN POSIADŁOŚCI RODZINY HAMARU
~~

*chagama- kociołek do gotowania wody
*mizusashi- pojemnik na zimną wodę
*chaire- pojemnik na herbatę
*chashaku- czerpadełko do wody
*Oteamae chodai itashimasu. - „dziękuję za herbatę”

 

__________________
"Niebo wisi na włosku. Kto wie czy nie na ostatnim. Kto ma oczy, niech patrzy. Kto ma uszy, niech słucha. Kto ma rozum, niech ucieka" (..?)