Choć go hrabia Tadeusz znał naprawdę słabo
Jedną wielką zaletę miał, że nie był babą.
- Kobieto, ty co miałaś być urodą świata,
I byłaś przez czas jakiś, lecz minęły lata
Odeszły twoje cnoty, dobrodziejstwa szczere
I z cud pięknej królewny, przeszłaś na heterę –
Tak pomyślał Tadeusz, choć tu przybył przecie
Dla dziewczyny, co kochał ją najbardziej w świecie,
Lecz Zosia, niby czysta i pełna powabu
Zrobiła go zwyczajnie obiektem zakładu.