lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Neuroshima] "Wyścig"

Bulny · 29-04-2008, 14:16

Malcolm oglądając kabaret śmiał się do rozpuku. Machając przy tym niemal opętańczo rękami. Zwrócił tym nieco na siebie uwagę publiczności, lecz z początku nikomu to nie przeszkadzało. Później było gorzej. Głupawy śmiech rozbawionego perkusisty oraz wiercenie się w miejscu sprowadziło na niego gniew reszty widowni. Z tyłu dało się słyszeć krzyki oburzonych ludzi.
– Weź się ku**a uspokój człowieku! – wrzasnął jakiś mężczyzna z tyłu.
– Właśnie idioto! Usiądź na miejscu i oglądaj! – rozwścieczona kobieta rzuciła kawałkiem papieru.
Wtedy to nasz szaleniec się odwrócił. Gdy zgnieciona ulotka trafiła go w tył głowy, w jego oczach widać było szał. Żyły zaczęły wychodzić, ścięgna na szyi momentalnie się spięły, a ręce przybrały bojową postawę. Cały ten proceder na szczęście zauważył John który, gdyby nie uspokoił faceta, zapewne w całej sali latałyby krzesła.
- Dobrze, spokój Malcolm. Ludzie nie są na tyle zabawowi, żeby Cię zrozumieć. Sami sztywniacy. Zostaw ich w spokoju, nie są warci, byś ich zlał. – Powiedział spokojnym głosem, po czym usłyszał odpowiedź.
– Może i masz rację John. – całe szczęście, dla ludzi, że Romeo był w pobliżu. Inaczej mogłoby nie być tak miło.

Przedstawienie chyliło się ku końcowi. Rozbawiony niemal do łez Malcolm jeszcze rozsiadł się, opierając nogi na krzesłach stojących w rzędzie przed nimi. Siedział tak przez chwilę, wiedząc że nie ma sensu przebijać się przez tłok, który zbierze się przy wyjściu. Nagle jednak stało się coś zarazem dziwnego, jak i strasznego. Z tłumu nagle dobiegł głos:
- Gangerzy atakują! – po którym dało usłyszeć się serię z broni automatycznej, krzyki mężczyzn i wrzaski kobiet. Najgorszym jednak odgłosem był płacz małych dzieci, które również były w „teatrze”. Malcolm słysząc to instynktownie złapał się za pochwę na plechach. No tak, była pusta. Człowiek zostawił swą włócznię w aucie, które jak zwykle zostawili za teatrem. Widząc wybiegających na dwór towarzyszy, mających zamiar przedrzeć się do Plymouth. Oni tez nie mieli przy sobie broni, a trzeba było działać szybko.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=ZT-qBvc3IxE[/media]Gdy wybiegali z budynku, wszędzie słyszeli huki wystrzałów, eksplozji, oraz krzyki konających ludzi. Na szczęście na tyle dobrze wparowali w tłum, że żadna zbłąkana kula ich nie trafiła, choć mieszkańcy miasteczka, biegający na około ich padali jak muchy. Teraz dało się zobaczyć rzeczywistą skalę problemu. Bandyci wparowali do wioski robiąc sobie sieczkę, chyba nawet tak dla zabawy, a nie jakiejś wymiernej korzyści. Jeździli na motorach łupiąc do ruchomych celów z UZI, klamek i innego badziewia wyrzucającego z siebie ołów. Motocykliści jeździli wszystkimi uliczkami, taranując, oraz strzelając do bezbronnych. Niektórzy ludzie zdążyli już dobiec do domów i zaczaić się tam ze strzelbami i innym ekwipunkiem. Nasza trójka musiała jak najszybciej dostać się do swojego wehikułu.

Kmiot i Romeo biegli łeb w łeb, odstawiając ruskiego trochę z tyłu. Ten nieco zdyszany jednak dawał radę gonić ich po piaszczystej drodze. Nagle nastąpił nieoczekiwany zwrot akcji. Zza jednego z budynków wyjechał pickup napastników. Niby nic dziwnego, gdyby nie to, że na pace stał jakiś koleś ze „świniakiem” w rękach. Trzymając zębami cygaro, facet uśmiechnął się, po czym nacisnął spust, wypuszczając gradobicie kul. Dwaj, biegnący z przodu mężczyźni momentalnie odskoczyli, a Baker, dzięki doskonałemu refleksowi, złapał jeszcze Aliexieja za fraki, wciągając go w boczną uliczkę. Nie było czasu na podziękowania, musieli teraz szybko biec, aby móc się bronić.

Po krótkim sprincie, Malcolm poczekał na resztę ukrywając się za ścianą. Gdy Romeo i Aliexiej wybiegli zza zakrętu, szybko pobiegł za nimi. W czasie, gdy kolejni ludzie zdychali od kul, noży i czego tam jeszcze można, nasi „bohaterowie” szybko wsiedli do wozu. Drummer wyczekał jeszcze, by wejść na końcu. Czyżby chcieli uciec? A gdzie tam… Po prostu wiedzieli, że największe szanse mają w wozie. Taki taktyczny manewr tak zwany. Gdy wszyscy usadowili się w samochodzie, a perkusista wlazł przez szyber dach, przyszedł czas, aby uruchomić auto. Ale co to? John kręci stacyjką jak głupi, a auto nie wydaje z siebie nawet odgłosu. Ruski znając zachowania auta już niemal na pamięć krzyknął:
– Akumulator zszedł!
– Cholera, nie teraz… Błagam! - mówił John usilnie próbując odpalić. Byli w bocznej uliczce, gdzie gangerzy na razie nie zaglądali, więc mieli czas, by pobawić się trochę w mechanika. Nigdzie nie było jednak żadnego starego wozu, z którego można by wziąć akumulator.
– Co teraz? - Zapytał Fieldstone.
– Jak to co? Walczymy. - odpowiedział z góry gladiator. Potem oboje obejrzeli się w stronę ruskiego.

Tatko stał już poza samochodem, trzymając kałacha w ręku. Wyglądał niczym. Niczym Rambo trzydzieści lat później, albo jakiś inny Peacemaker. Dziarsko odbezpieczył broń i powiedział:
– Let’s Rock!
– Hehe… I to mi się podoba! - zakrzyknął punk wyłażąc z miejsca, w którym stał. On również wyciągnął swoje klamki, a włócznię przewiesił przez placy.
– Miło mi się z wami jeździło chłopaki. Dobra… Dawajcie mi ich. - powiedział kierowca otwierając drzwi.
– No dobra chłopcy. – Rusek zatrzymał gestem ręki bandę idącą właśnie na sieczkę. Przebijając się przez huki wystrzałów i wybuchów rzekł:
– Jak wyjdziemy razem we troje, to świniak zrobi z nas mielone. Malcolm, wyłaź drugą stroną. John, idź przez kulisy w budynku. Ja utoruję wam drogę. Pajeli? – widząc przytakujące kiwanie głową krzyknął jeszcze:
- No to jazda! – po czym wybiegł stroną, którą wszyscy dostali się do tego miejsca.

Gdy Pavlov począł osłaniać pozostałą dwójkę, tamci zaczęli działać. Romeo wbiegł do budynku, po czym zaczął ostrzał z dogodnej pozycji gdzieś w oknie, a Malcolm wybiegł drugą stroną. Mężczyzna wpierw wyłonił się zza winkla. Widząc trupy, nieco się przeraził. Niemal cała ulica zasłana była trupami, czy to gangerów, czy mieszkańców miasta. Choć ci drudzy znacznie przeważali. Drummer zobaczył też paru gangerów jeżdżących na motorach po tym całym pobojowisku. Paru było pieszo, gdyż ich motory zdążyły się już rozwalić, lub spłonąć. Dwa pickupy zasłaniające jedną drogę wjazdu stały jednak niewzruszenie, prując w całe zgromadzenie tysiącem kul.

Perkusista wpierw dwoma szybkimi strzałami zlikwidował jednego z motocyklistów, którego pojazd uderzył w wystawę starego sklepu. Tym zdarzeniem zwrócił na siebie uwagę paru gości, ale o to mu chodziło. Trzeba było dać Fieldstone’owi wolne pole, aby ten mógł wszystkich likwidować. Baker ukrywał się krótką chwilę za winklem, po czym wyłonił się znowu oddając parę strzałów. Jeden z nich trafił niegroźnie kolejnego z gangerów, który złapał się za ramię, kuląc się z bólu. Po chwili jednak wstał. Ta chwila nieuwagi wystarczyła jednak, aby wyłaniający się z okna Romeo mógł go dobić.

Obaj mężczyźni co chwilę słyszeli serie z kałacha. Widać, że staruszek się stara. Ciekawe ilu już ubił? Ale kogo to teraz obchodzi? Ważne, żeby ratować własną dupę, co Kmiotowi udawało się wybitnie. Oddał kolejnych parę strzałów, chowając się znowu przed ołowiem pędzącym w jego stronę. Zlikwidował już dwóch, jednego ranił. Całkiem dobrze. Mieszkańcy miasteczka również dawali sobie nieźle radę. Kolejnych parę strzałów, kolejny ganger padł martwy na ziemię. Po chwili punk usłyszał krzyk przedzierający się przez wszechogarniający harmider:
– Szybko! Za teatr! – to był Aliexiej. Należało się „przegrupować” i uderzyć jeszcze raz, gdyż napastnicy doskonale znali już pozycję drużyny. Malcolm oraz Romeo pobiegli tak jak nakazał przywódca. Gdy spotkali się znowu na tyłach budynku, John spytał, ciężko dysząc:
– Ile ubiliście? Ja trzech…
– Ja też trzech… – odpowiedział pałker.
– Ja siedmiu… - rzekł, z wyraźnym zadowoleniem Rosjanin, ku zaskoczeniu reszty drużyny. - W dodatku znalazłem kałacha jednego z tych zbirów. Hehe… Mam magazynek - dodał. On zawsze musiał mieć farta. Czy w Rosji mają Vegas?
– No, ale nie po to tu jesteśmy. Rozdzielamy się chłopaki. Trza ich do końca wytępić.
– OK! – Zakrzyknęli oboje młodzieńcy, po czym rozbiegli się w dwie strony. Rosjanin również gdzieś popędził.

Malcolm przedzierał się między paczkami, kryjąc się po ciemnych zaułkach. Nie szło mu to może zbyt dobrze, ale wystarczało czasem. W końcu wybiegł na plac, na którym również odbywała się rzeź. Ludzie stali strzelając zza samochodów do jeżdżących gangerów, który odpłacali ołowiem za ołów. Człowiek również skrył się za jednym z wozów. Nim do niego dobiegł oddał jeszcze trzy strzały, zaliczając pięknego headshota na motocykliście. Na jego miejscu zjawiali się jednak kolejni. Po chwili za tym samym wozem zjawił się też Fieldstone. Traf zawsze chciał, że chłopaki nie mogli walczyć osobno. Los zawsze kierował ich ku sobie, by nawzajem sobie pomagali. Strzelali tak przez chwilę ramię w ramie. Parę strzałów, schowanie się. Powtórzyli taką sekwencję kilka razy, po czym Malcolm zobaczył przerażającą rzecz. Zza pleców braci wyjechał gość na motorze, trzymał w ręce przyszykowany do rzutu, nóż. Trzeba było szybko coś zrobić. Facet celował w Johna. Baker szybko wyciągnął włócznię, momentalnie stając za plecami kumpla. Ten w tym czasie powiedział:
– Biegniemy za następny wóz.
– Biegnij pierwszy. – wystękał perkusista.
– Ok…. No to start. – Romeo popdził ile sił w nogach. Zobaczył jednak, że kumpel za nim nie podążył.

Malcolm popatrzył przez chwilę na gangera, przybitego włócznią do drewnianej ściany i ostatkiem sił starającego się ją wyjąć. Jego trudy szły jednak na marne, broń wbiła się na tyle głęboko, że nawet drummer będzie miał problemy z wyciągnięciem jej.. Zdziwiony Romeo krzyknął zza kolejnego auta:
– Czemu nie biegniesz?!
Ku przerażeniu kierowcy, perkusista obrócił się w jego stronę, po czym upadł głucho na ziemię z nożem wbitym w plecy. Na jego twarzy wciąż widniał uśmiech triumfu…

29-04-2008, 14:16	#46
Bulny Reputacja: 1	Malcolm oglądając kabaret śmiał się do rozpuku. Machając przy tym niemal opętańczo rękami. Zwrócił tym nieco na siebie uwagę publiczności, lecz z początku nikomu to nie przeszkadzało. Później było gorzej. Głupawy śmiech rozbawionego perkusisty oraz wiercenie się w miejscu sprowadziło na niego gniew reszty widowni. Z tyłu dało się słyszeć krzyki oburzonych ludzi. – Weź się kua uspokój człowieku! – wrzasnął jakiś mężczyzna z tyłu. – Właśnie idioto! Usiądź na miejscu i oglądaj! – rozwścieczona kobieta rzuciła kawałkiem papieru. Wtedy to nasz szaleniec się odwrócił. Gdy zgnieciona ulotka trafiła go w tył głowy, w jego oczach widać było szał. Żyły zaczęły wychodzić, ścięgna na szyi momentalnie się spięły, a ręce przybrały bojową postawę. Cały ten proceder na szczęście zauważył John który, gdyby nie uspokoił faceta, zapewne w całej sali latałyby krzesła. - Dobrze, spokój Malcolm. Ludzie nie są na tyle zabawowi, żeby Cię zrozumieć. Sami sztywniacy. Zostaw ich w spokoju, nie są warci, byś ich zlał. – Powiedział spokojnym głosem, po czym usłyszał odpowiedź. – Może i masz rację John. – całe szczęście, dla ludzi, że Romeo był w pobliżu. Inaczej mogłoby nie być tak miło. Przedstawienie chyliło się ku końcowi. Rozbawiony niemal do łez Malcolm jeszcze rozsiadł się, opierając nogi na krzesłach stojących w rzędzie przed nimi. Siedział tak przez chwilę, wiedząc że nie ma sensu przebijać się przez tłok, który zbierze się przy wyjściu. Nagle jednak stało się coś zarazem dziwnego, jak i strasznego. Z tłumu nagle dobiegł głos: - Gangerzy atakują! – po którym dało usłyszeć się serię z broni automatycznej, krzyki mężczyzn i wrzaski kobiet. Najgorszym jednak odgłosem był płacz małych dzieci, które również były w „teatrze”. Malcolm słysząc to instynktownie złapał się za pochwę na plechach. No tak, była pusta. Człowiek zostawił swą włócznię w aucie, które jak zwykle zostawili za teatrem. Widząc wybiegających na dwór towarzyszy, mających zamiar przedrzeć się do Plymouth. Oni tez nie mieli przy sobie broni, a trzeba było działać szybko. [media]http://www.youtube.com/watch?v=ZT-qBvc3IxE[/media]Gdy wybiegali z budynku, wszędzie słyszeli huki wystrzałów, eksplozji, oraz krzyki konających ludzi. Na szczęście na tyle dobrze wparowali w tłum, że żadna zbłąkana kula ich nie trafiła, choć mieszkańcy miasteczka, biegający na około ich padali jak muchy. Teraz dało się zobaczyć rzeczywistą skalę problemu. Bandyci wparowali do wioski robiąc sobie sieczkę, chyba nawet tak dla zabawy, a nie jakiejś wymiernej korzyści. Jeździli na motorach łupiąc do ruchomych celów z UZI, klamek i innego badziewia wyrzucającego z siebie ołów. Motocykliści jeździli wszystkimi uliczkami, taranując, oraz strzelając do bezbronnych. Niektórzy ludzie zdążyli już dobiec do domów i zaczaić się tam ze strzelbami i innym ekwipunkiem. Nasza trójka musiała jak najszybciej dostać się do swojego wehikułu. Kmiot i Romeo biegli łeb w łeb, odstawiając ruskiego trochę z tyłu. Ten nieco zdyszany jednak dawał radę gonić ich po piaszczystej drodze. Nagle nastąpił nieoczekiwany zwrot akcji. Zza jednego z budynków wyjechał pickup napastników. Niby nic dziwnego, gdyby nie to, że na pace stał jakiś koleś ze „świniakiem” w rękach. Trzymając zębami cygaro, facet uśmiechnął się, po czym nacisnął spust, wypuszczając gradobicie kul. Dwaj, biegnący z przodu mężczyźni momentalnie odskoczyli, a Baker, dzięki doskonałemu refleksowi, złapał jeszcze Aliexieja za fraki, wciągając go w boczną uliczkę. Nie było czasu na podziękowania, musieli teraz szybko biec, aby móc się bronić. Po krótkim sprincie, Malcolm poczekał na resztę ukrywając się za ścianą. Gdy Romeo i Aliexiej wybiegli zza zakrętu, szybko pobiegł za nimi. W czasie, gdy kolejni ludzie zdychali od kul, noży i czego tam jeszcze można, nasi „bohaterowie” szybko wsiedli do wozu. Drummer wyczekał jeszcze, by wejść na końcu. Czyżby chcieli uciec? A gdzie tam… Po prostu wiedzieli, że największe szanse mają w wozie. Taki taktyczny manewr tak zwany. Gdy wszyscy usadowili się w samochodzie, a perkusista wlazł przez szyber dach, przyszedł czas, aby uruchomić auto. Ale co to? John kręci stacyjką jak głupi, a auto nie wydaje z siebie nawet odgłosu. Ruski znając zachowania auta już niemal na pamięć krzyknął: – Akumulator zszedł! – Cholera, nie teraz… Błagam! - mówił John usilnie próbując odpalić. Byli w bocznej uliczce, gdzie gangerzy na razie nie zaglądali, więc mieli czas, by pobawić się trochę w mechanika. Nigdzie nie było jednak żadnego starego wozu, z którego można by wziąć akumulator. – Co teraz? - Zapytał Fieldstone. – Jak to co? Walczymy. - odpowiedział z góry gladiator. Potem oboje obejrzeli się w stronę ruskiego. Tatko stał już poza samochodem, trzymając kałacha w ręku. Wyglądał niczym. Niczym Rambo trzydzieści lat później, albo jakiś inny Peacemaker. Dziarsko odbezpieczył broń i powiedział: – Let’s Rock! – Hehe… I to mi się podoba! - zakrzyknął punk wyłażąc z miejsca, w którym stał. On również wyciągnął swoje klamki, a włócznię przewiesił przez placy. – Miło mi się z wami jeździło chłopaki. Dobra… Dawajcie mi ich. - powiedział kierowca otwierając drzwi. – No dobra chłopcy. – Rusek zatrzymał gestem ręki bandę idącą właśnie na sieczkę. Przebijając się przez huki wystrzałów i wybuchów rzekł: – Jak wyjdziemy razem we troje, to świniak zrobi z nas mielone. Malcolm, wyłaź drugą stroną. John, idź przez kulisy w budynku. Ja utoruję wam drogę. Pajeli? – widząc przytakujące kiwanie głową krzyknął jeszcze: - No to jazda! – po czym wybiegł stroną, którą wszyscy dostali się do tego miejsca. Gdy Pavlov począł osłaniać pozostałą dwójkę, tamci zaczęli działać. Romeo wbiegł do budynku, po czym zaczął ostrzał z dogodnej pozycji gdzieś w oknie, a Malcolm wybiegł drugą stroną. Mężczyzna wpierw wyłonił się zza winkla. Widząc trupy, nieco się przeraził. Niemal cała ulica zasłana była trupami, czy to gangerów, czy mieszkańców miasta. Choć ci drudzy znacznie przeważali. Drummer zobaczył też paru gangerów jeżdżących na motorach po tym całym pobojowisku. Paru było pieszo, gdyż ich motory zdążyły się już rozwalić, lub spłonąć. Dwa pickupy zasłaniające jedną drogę wjazdu stały jednak niewzruszenie, prując w całe zgromadzenie tysiącem kul. Perkusista wpierw dwoma szybkimi strzałami zlikwidował jednego z motocyklistów, którego pojazd uderzył w wystawę starego sklepu. Tym zdarzeniem zwrócił na siebie uwagę paru gości, ale o to mu chodziło. Trzeba było dać Fieldstone’owi wolne pole, aby ten mógł wszystkich likwidować. Baker ukrywał się krótką chwilę za winklem, po czym wyłonił się znowu oddając parę strzałów. Jeden z nich trafił niegroźnie kolejnego z gangerów, który złapał się za ramię, kuląc się z bólu. Po chwili jednak wstał. Ta chwila nieuwagi wystarczyła jednak, aby wyłaniający się z okna Romeo mógł go dobić. Obaj mężczyźni co chwilę słyszeli serie z kałacha. Widać, że staruszek się stara. Ciekawe ilu już ubił? Ale kogo to teraz obchodzi? Ważne, żeby ratować własną dupę, co Kmiotowi udawało się wybitnie. Oddał kolejnych parę strzałów, chowając się znowu przed ołowiem pędzącym w jego stronę. Zlikwidował już dwóch, jednego ranił. Całkiem dobrze. Mieszkańcy miasteczka również dawali sobie nieźle radę. Kolejnych parę strzałów, kolejny ganger padł martwy na ziemię. Po chwili punk usłyszał krzyk przedzierający się przez wszechogarniający harmider: – Szybko! Za teatr! – to był Aliexiej. Należało się „przegrupować” i uderzyć jeszcze raz, gdyż napastnicy doskonale znali już pozycję drużyny. Malcolm oraz Romeo pobiegli tak jak nakazał przywódca. Gdy spotkali się znowu na tyłach budynku, John spytał, ciężko dysząc: – Ile ubiliście? Ja trzech… – Ja też trzech… – odpowiedział pałker. – Ja siedmiu… - rzekł, z wyraźnym zadowoleniem Rosjanin, ku zaskoczeniu reszty drużyny. - W dodatku znalazłem kałacha jednego z tych zbirów. Hehe… Mam magazynek - dodał. On zawsze musiał mieć farta. Czy w Rosji mają Vegas? – No, ale nie po to tu jesteśmy. Rozdzielamy się chłopaki. Trza ich do końca wytępić. – OK! – Zakrzyknęli oboje młodzieńcy, po czym rozbiegli się w dwie strony. Rosjanin również gdzieś popędził. Malcolm przedzierał się między paczkami, kryjąc się po ciemnych zaułkach. Nie szło mu to może zbyt dobrze, ale wystarczało czasem. W końcu wybiegł na plac, na którym również odbywała się rzeź. Ludzie stali strzelając zza samochodów do jeżdżących gangerów, który odpłacali ołowiem za ołów. Człowiek również skrył się za jednym z wozów. Nim do niego dobiegł oddał jeszcze trzy strzały, zaliczając pięknego headshota na motocykliście. Na jego miejscu zjawiali się jednak kolejni. Po chwili za tym samym wozem zjawił się też Fieldstone. Traf zawsze chciał, że chłopaki nie mogli walczyć osobno. Los zawsze kierował ich ku sobie, by nawzajem sobie pomagali. Strzelali tak przez chwilę ramię w ramie. Parę strzałów, schowanie się. Powtórzyli taką sekwencję kilka razy, po czym Malcolm zobaczył przerażającą rzecz. Zza pleców braci wyjechał gość na motorze, trzymał w ręce przyszykowany do rzutu, nóż. Trzeba było szybko coś zrobić. Facet celował w Johna. Baker szybko wyciągnął włócznię, momentalnie stając za plecami kumpla. Ten w tym czasie powiedział: – Biegniemy za następny wóz. – Biegnij pierwszy. – wystękał perkusista. – Ok…. No to start. – Romeo popdził ile sił w nogach. Zobaczył jednak, że kumpel za nim nie podążył. Malcolm popatrzył przez chwilę na gangera, przybitego włócznią do drewnianej ściany i ostatkiem sił starającego się ją wyjąć. Jego trudy szły jednak na marne, broń wbiła się na tyle głęboko, że nawet drummer będzie miał problemy z wyciągnięciem jej.. Zdziwiony Romeo krzyknął zza kolejnego auta: – Czemu nie biegniesz?! Ku przerażeniu kierowcy, perkusista obrócił się w jego stronę, po czym upadł głucho na ziemię z nożem wbitym w plecy. Na jego twarzy wciąż widniał uśmiech triumfu… __________________ "Gdy Ci obcych ludzi trzech mówi że jesteś pijany to idź spać" - Stare żydowskie przysłowie ;) Ostatnio edytowane przez Bulny : 29-04-2008 o 15:04.