lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Wampir] I będziesz pasożytem wśród własnego ludu…

Empress · 02-05-2008, 19:14

Oczywiście. Zawsze było coś więcej do zrobienia, niezależnie od ilości włożonych w każdą noc chęci i wysiłku. Po prawdzie miała ochotę paść ze zmęczenia już w tamtym momencie, jednakże…wiedziała, że mogło to utorować skuteczną drogę dla wielu…nieprzyjemnych rzeczy i sprawić, że ona sama już nigdy nie powstanie. To z kolei wydało jej się nadzwyczaj kuszące, ale…zbyt wiele wysiłku włożyła już w stworzenie potomstwa i zdobycie tego diabelnego przedmiotu. Przysłowie „Jeżeli nie masz po co żyć, żyj na złość innym.” nabierało dla niej jakiegoś pokrzepiającego, nowego sensu, którego dotąd nie znała.
- Eh. Byłam już w cięższych sytuacjach. Zaczynałam w cięższej sytuacji niż ta.
Sztuczny, papierowy uśmiech. Szare i wymięte wspomnienia. Zastrzyk optymizmu nieznanego pochodzenia i jakości zasilił dziewczynę. Jutro zajmie się tym wszystkim. Zdobędzie ten artefakt. Zadecyduje co zrobić z dopiero co przemienioną Barbarą. I odejdzie. Do domu, gdzie nigdy nikt jej nie niepokoi i ma zapewniony spokój całkowitej samotności.
- „A kiedy moja praca będzie skończona, odstawię zmiotkę, ustawię krzesełka na ławie, zgaszę światło i…zamknę za sobą drzwi.”
Nie miała pojęcia dlaczego tamten cytat z mało ważnej, ilustrowanej nowelki, na stałe utkwił jej w głowie. Nie zdawała sobie także sprawy, że nieznacznie go wypaczyła. Podniosła się i sięgnęła do plecaka, wyjmując zeń niewielką, krągłą fiolkę ze starą, korkową zakrętką. Wzięła sztylet ze złotą rękojeścią, a także pochwę, która pasowała do zestawu grawerunków nań zawartych. Zasiadając po turecku, ulokowała sztylet przed swoją osobą. Następnie chwyciła go prawą dłonią i wykreśliła pośpiesznie w powietrzu nieznany symbol. Ostrze zastygło nad jej głową, gotowe do uderzenia w niewidzialnego wroga…który okazał się być własną, lewą dłonią. Broń opadła nań wprost, przecinając martwą skórę, mocowania kośćca, oraz żył. Powodując powstanie niczego więcej jak prostego kikuta. Przywłaszczona, karmazynowa ciecz z wolna poczęła wypływać z powołanej rany.
-Khh…niecierpię…tego rytuału…
Syknęła wampirzyca, jej oczy wciąż zamknięte, warga przygryziona, zaś ręka bez dłoni sącząca posokę na ostrze, które to…poczęło świecić szmaragdowym blaskiem. Z początku nieznacznie, potem, z każdą kroplą przybierając na sile, osiągając moc małej, zielonej pochodni. Nakrycie otuliło ostrze, tłumiąc blask w swoim wnętrzu. Emma ujęła odseparowaną dłoń. Następnie przyłożyła ją do oryginalnego miejsca. Czekała, starając się myśleć o czymś innym niż igły cierpienia, które to objawiły się mrowiem. Nie minęło więcej niż kilka minut, kiedy pozornie utracony fragment ciała był na swoim miejscu. Jednak każdy ruch, czy nawet gest, powodował irytujący i piekący ból.
- Jeden.
Ranna lewica chwyciła klamkę i otworzyła drzwi, podczas gdy reszta sylwetki udała się na dół. Do recepcji. Starszy mężczyzna siedział za biurkiem, oglądając na swoim małym, śnieżącym telewizorze relację lokalnych wiadomości na temat dziwnych rzeczy jakie miały miejsce dzisiejszej nocy w mieście. Oczywiście transmisja została już odpowiednio okrojona, jednak przez czyje stronnictwo, można było jedynie zgadywać. Smutne, przepite, zielone oczy wbiły się w dziewczynę, jednak usta nic nie powiedziały. Emma położyła na stole zwitek banknotów, który wystarczyłby na tydzień pobytu.
- Proszę nie budzić mnie rano. I nie przeszkadzać. Będę nieco niedysponowana. To zapłata za jutrzejszy dzień, plus mała premia za zastosowanie się do mojej prośby.
Mężczyzna przytaknął, może nieco bardziej energicznie, jednak jasno wyraził swoje zrozumienie. Rudowłosa natomiast wróciła do pokoju, zamknęła go na cztery spusty, następnie ponownie podstawiła pod drzwi metalowy stolik.
- Dwa.
Skrzywiła się i znowu okaleczyła, tym razem kując szpilką w palec i powodując powstanie dużej, dobrze widocznej kropli. Nakreśliła na drzwiach i w rogu szyb niewielkie symbole, które wzajemnie się uzupełniały, a gdy skończyła, atmosfera w pomieszczeniu stała się jakby cięższa i mroczniejsza, jakby całe światło zostało nagle skradzione przez nie istniejącego złodzieja. Po raz kolejny przytaknęła sama sobie i musiała przyznać, że przez ostatnie kilkaset lat, sama stanowiła swojego najwierniejszego przyjaciela i najuważniejszego słuchacza.
- Trzy…
Następnie palce ujęły jedną z torebek z plazmą i powoli acz pewnie rozlały jej zawartość na podłodze, tworząc swoisty okrąg. Kiedy ten zapełnił się, dziewczyna złączyła palce wskazujące obu dłoni, jak i kciuki i wyszeptała kilka niezrozumiałych segmentów. Ciecz na chwilę zalśniła blaskiem skumulowanej energii, zaś utworzona, niewidzialna bariera skutecznie uniemożliwiała wtargnięcie jakimkolwiek wampirzym sługusom.
- Cztery. Koniec.
Jednak skłamała. To nie był koniec. Ująwszy kolejny pakunek skradzionej ze szpitala posoki, czarodziejka krwi poczęła łapczywie pić. Następnie rozsiadła się wygodnie na swoim łóżku i sięgnęła po starą, pożółkłą księgę, która była znacznie starsza od niej. Musiała nauczyć się tej nocy jeszcze kilku rzeczy. I miała zamiar kontynuować poznawanie zaniedbanej przez siebie dyscypliny za wszelką cenę, dopóki objęcia Morfeusza nie pochłoną jej całkowicie. Wiedziała z czym jutro może mieć do czynienia. Musiała być gotowa.

02-05-2008, 19:14	#92
Empress Reputacja: 1	Oczywiście. Zawsze było coś więcej do zrobienia, niezależnie od ilości włożonych w każdą noc chęci i wysiłku. Po prawdzie miała ochotę paść ze zmęczenia już w tamtym momencie, jednakże…wiedziała, że mogło to utorować skuteczną drogę dla wielu…nieprzyjemnych rzeczy i sprawić, że ona sama już nigdy nie powstanie. To z kolei wydało jej się nadzwyczaj kuszące, ale…zbyt wiele wysiłku włożyła już w stworzenie potomstwa i zdobycie tego diabelnego przedmiotu. Przysłowie „Jeżeli nie masz po co żyć, żyj na złość innym.” nabierało dla niej jakiegoś pokrzepiającego, nowego sensu, którego dotąd nie znała. - Eh. Byłam już w cięższych sytuacjach. Zaczynałam w cięższej sytuacji niż ta. Sztuczny, papierowy uśmiech. Szare i wymięte wspomnienia. Zastrzyk optymizmu nieznanego pochodzenia i jakości zasilił dziewczynę. Jutro zajmie się tym wszystkim. Zdobędzie ten artefakt. Zadecyduje co zrobić z dopiero co przemienioną Barbarą. I odejdzie. Do domu, gdzie nigdy nikt jej nie niepokoi i ma zapewniony spokój całkowitej samotności. - „A kiedy moja praca będzie skończona, odstawię zmiotkę, ustawię krzesełka na ławie, zgaszę światło i…zamknę za sobą drzwi.” Nie miała pojęcia dlaczego tamten cytat z mało ważnej, ilustrowanej nowelki, na stałe utkwił jej w głowie. Nie zdawała sobie także sprawy, że nieznacznie go wypaczyła. Podniosła się i sięgnęła do plecaka, wyjmując zeń niewielką, krągłą fiolkę ze starą, korkową zakrętką. Wzięła sztylet ze złotą rękojeścią, a także pochwę, która pasowała do zestawu grawerunków nań zawartych. Zasiadając po turecku, ulokowała sztylet przed swoją osobą. Następnie chwyciła go prawą dłonią i wykreśliła pośpiesznie w powietrzu nieznany symbol. Ostrze zastygło nad jej głową, gotowe do uderzenia w niewidzialnego wroga…który okazał się być własną, lewą dłonią. Broń opadła nań wprost, przecinając martwą skórę, mocowania kośćca, oraz żył. Powodując powstanie niczego więcej jak prostego kikuta. Przywłaszczona, karmazynowa ciecz z wolna poczęła wypływać z powołanej rany. -Khh…niecierpię…tego rytuału… Syknęła wampirzyca, jej oczy wciąż zamknięte, warga przygryziona, zaś ręka bez dłoni sącząca posokę na ostrze, które to…poczęło świecić szmaragdowym blaskiem. Z początku nieznacznie, potem, z każdą kroplą przybierając na sile, osiągając moc małej, zielonej pochodni. Nakrycie otuliło ostrze, tłumiąc blask w swoim wnętrzu. Emma ujęła odseparowaną dłoń. Następnie przyłożyła ją do oryginalnego miejsca. Czekała, starając się myśleć o czymś innym niż igły cierpienia, które to objawiły się mrowiem. Nie minęło więcej niż kilka minut, kiedy pozornie utracony fragment ciała był na swoim miejscu. Jednak każdy ruch, czy nawet gest, powodował irytujący i piekący ból. - Jeden. Ranna lewica chwyciła klamkę i otworzyła drzwi, podczas gdy reszta sylwetki udała się na dół. Do recepcji. Starszy mężczyzna siedział za biurkiem, oglądając na swoim małym, śnieżącym telewizorze relację lokalnych wiadomości na temat dziwnych rzeczy jakie miały miejsce dzisiejszej nocy w mieście. Oczywiście transmisja została już odpowiednio okrojona, jednak przez czyje stronnictwo, można było jedynie zgadywać. Smutne, przepite, zielone oczy wbiły się w dziewczynę, jednak usta nic nie powiedziały. Emma położyła na stole zwitek banknotów, który wystarczyłby na tydzień pobytu. - Proszę nie budzić mnie rano. I nie przeszkadzać. Będę nieco niedysponowana. To zapłata za jutrzejszy dzień, plus mała premia za zastosowanie się do mojej prośby. Mężczyzna przytaknął, może nieco bardziej energicznie, jednak jasno wyraził swoje zrozumienie. Rudowłosa natomiast wróciła do pokoju, zamknęła go na cztery spusty, następnie ponownie podstawiła pod drzwi metalowy stolik. - Dwa. Skrzywiła się i znowu okaleczyła, tym razem kując szpilką w palec i powodując powstanie dużej, dobrze widocznej kropli. Nakreśliła na drzwiach i w rogu szyb niewielkie symbole, które wzajemnie się uzupełniały, a gdy skończyła, atmosfera w pomieszczeniu stała się jakby cięższa i mroczniejsza, jakby całe światło zostało nagle skradzione przez nie istniejącego złodzieja. Po raz kolejny przytaknęła sama sobie i musiała przyznać, że przez ostatnie kilkaset lat, sama stanowiła swojego najwierniejszego przyjaciela i najuważniejszego słuchacza. - Trzy… Następnie palce ujęły jedną z torebek z plazmą i powoli acz pewnie rozlały jej zawartość na podłodze, tworząc swoisty okrąg. Kiedy ten zapełnił się, dziewczyna złączyła palce wskazujące obu dłoni, jak i kciuki i wyszeptała kilka niezrozumiałych segmentów. Ciecz na chwilę zalśniła blaskiem skumulowanej energii, zaś utworzona, niewidzialna bariera skutecznie uniemożliwiała wtargnięcie jakimkolwiek wampirzym sługusom. - Cztery. Koniec. Jednak skłamała. To nie był koniec. Ująwszy kolejny pakunek skradzionej ze szpitala posoki, czarodziejka krwi poczęła łapczywie pić. Następnie rozsiadła się wygodnie na swoim łóżku i sięgnęła po starą, pożółkłą księgę, która była znacznie starsza od niej. Musiała nauczyć się tej nocy jeszcze kilku rzeczy. I miała zamiar kontynuować poznawanie zaniedbanej przez siebie dyscypliny za wszelką cenę, dopóki objęcia Morfeusza nie pochłoną jej całkowicie. Wiedziała z czym jutro może mieć do czynienia. Musiała być gotowa.