| Błażej z dużym spokojem, siedząc na wozie wysłuchał Możnego. Samon mnie okłamał. Nie mają tu rudy żadnego metalu. Ale może to i lepiej. Mam mu pomóc w jakiejś wyprawie. Wreszcie odbije się od tego nudnego życia w kuźni. Kochał swój warsztat, ale chciał również zobaczyć na własnej skórze jak wygląda prawdziwa walka o przeżycie. Nienawidził przemocy samej w sobie, ale przecież bronić się trzeba kiedy wrogowie chcą Ci odebrać życie. Jego przodkowie zamieszkiwali tereny przy morzu czarnym. Był to waleczny lud zwany Sarmatami. Walka i przemoc płynęły w jego krwi.
Bez zastanowienia wjechał wozem na dwór i postawił go przed wejściem do stodoły. Wszedł z wozu, wziął z niego dwie skóry i wszedł jako jeden z pierwszych do stodoły. Skóry wyłożył na jednym z większych snopków, po czym sam się na nich położył. Wysłuchał kolejnych słów Samona. Wyruszamy już jutro. Dobrze.
- O wielki Samonie, zostawię sobie tu swój wóz, w tej stodole. Na czas podróży wezmę ze sobą tylko te dwa konie. Wóz może bardzo opóźnić podróż. I oczywiście żadna zbroja mi nie będzie potrzebna. Ona też może spowolnić ruchy. Nie zamierzam tam za dużo walczyć. Oczywiście jeśli kto będzie atakować, powstrzymam do mym młotem.
Kiedy Samon już odszedł, wstał i swym donośnym i pełnym basu głosem przedstawił się.
- Witam wszystkich. Jestem Błażej. Syn Borzymira i wnuk Dolibora. W mej wiosce mówią na mnie Młotoręki, Blady młot lub nawet Biały młot. Przydomki te wynikają z mej pieczęci. Jest nią biały młot. - schylił się i wziął w rękę gliniany, wypełniony po brzegi miodem dzban. - No cóż jak jutro zaczynamy naszą wspólną wędrówkę to może się lepiej poznamy? Napijmy się towarzysze.
Młotoręki wypił cały dzban miodu i po paru minutach jak kłoda legł na snopku.
__________________
What do you see in the dark, when the Demons come for you? |