lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Lilith · 08-05-2008, 13:09

Seiko uważnie wsłuchując się w słowa Hayato, utkwiła wzrok w jego dłoni trzymającej czarkę z herbatą. Działo się z nia coś niesamowitego. Dziewczyna przekrzywiwszy lekko głowę i marszcząc brwi, przyglądała się zjawisku. Kontury dłoni dziadka zamazywały się z wolna, by następnie strzelić blaskiem w zimnym odcieniu błękitu. Zmrużyła powieki, kiedy strumień światła spłynął łagodnie do wypełnionego zielonym napojem naczynia w jego ręce. Płyn stał się na chwilę żywym płynnym światłem mieniącym się tęczowymi barwami.

Cisza, która zapadła, znów skierowała uwagę Seiko na dziadka Hamaru. Milczał dłuższą chwilę, siedząc bez ruchu ze zwieszoną głową i opuszczonymi smętnie ramionami. Czarka zamknięta w jego dłoniach błyskała świetlistymi smugami, rzucając lśniące refleksy na jego zamyśloną , smutną twarz.

-Zanim dokończę, proszę cię o jedno -powiedział nie podnosząc wzroku. -Nigdy nie uciekaj przed swoim darem, nie odrzucaj go, gdyż jest on częścią ciebie -kontynuował, kładąc przed nią naczynie z błyszczącą nienaturalnie choć pięknie zawartością. -Będzie nią zawsze, już do samej śmierci.

Seria niespodzianek nie miała jednak zamiaru zakończyć się tym efektownym akcentem. Zdezorientowanej Seiko doszedł nagle dźwięk innych słów. Dźwięk? W zasadzie trudno jej było określić czy to istotnie można było nazwać dźwiękiem. Jednakowoż, czymkolwiek to było, wprowadziło ją na kolejny, wyższy stopień zaskoczenia i dezorientacji. Tym bardziej, iż dotychczas nie dane jej było doświadczać podobnych doznań, jakby to choć w przybliżeniu określić -pozazmysłowych. Słyszenie głosów nie należało wszakże do czegoś, co przydarza się osobom zdrowym psychicznie.

Seiko postanowiła jednak twardo, że mimo wszystko nie rzuci się do panicznej ucieczki. Wędrując rozbieganym, niepokojąco pustym wzrokiem od twarzy dziadka, spokojnie snującego swoją opowieść, do „przemawiającej” do niej świecącej tęczowo zawartości czarki, okopała się wewnętrznie, starając się zachować resztki opanowania i zdrowego rozsądku.

Starzec nie powie ci prawdy, przemilczy to, co najważniejsze -dywagowały głosy -przemilczy nas. Myśli, że cię chroni. Znowu się myli, przyjął nas, odtąd jesteśmy z nim zawsze -dywagowały coraz zapalczywiej i jak się wydawało Seiko, tonem nieco zbyt napastliwym, biorąc pod uwagę osobę, pod której adres kierowały swoje zarzuty. -Wypij nas teraz i ty! A pokażemy ci prawdę, lub posłuchaj dalszych kłamstw zrodzonych w złudnej nadziei, iż ochronią cię przed twoim przeznaczeniem.

-Jak można?! -Zupełnie nie na miejscu pojawiła się w jej pustawym w tej chwili umyśle, naiwna myśl. -To było nad wyraz niegrzeczne! W czasie ceremonii oczerniać gospodarza, a w dodatku głowę rodu?

W pustym miejscu po zdrowym rozsądku, który zrezygnował z udziału w dyskusji i ni z tego, ni z owego porzucił swoje obowiązki, pojawił się zdrowy gniew popychany z lekka dumą rodową. Seiko nerwowo przełknęła ślinę, zastanawiając się poważnie czy nie warto poprosić dziadka o wykonanie telefonu do stosownej jednostki służby zdrowia.

-Dziadku -wydusiła schrypniętym szeptem i zauważywszy, że chyba niedosłyszał, odchrząknęła i powtórzyła głośniej -dziadku? Nie wiem czy to ważne, ale... ale tooo -sugestywnie wskazała na migoczącą tęczę w czarce -zarzuca ci kłamstwo i próbę wprowadzenia mnie w błąd. Dziadku, proszę, czy ja oszalałam? -Skończyła opanowanym dziwnie tonem, wpatrując się bezmyślnie w jego twarz, z palcem wskazującym obcesowo wycelowanym wprost w stojącą między nimi, jak barykada, czarkę herbaty.

Zupełnie niespodziewanie przypomniała jej się lektura z dzieciństwa. Zdaje się, że to była „Alicja w krainie czarów”. Logicznie rzecz ujmując, napój dopominający się wypicia nie wzbudzał w niej w tym kontekście szczególnego zaufania.

08-05-2008, 13:09	#32
Lilith Reputacja: 1	Seiko uważnie wsłuchując się w słowa Hayato, utkwiła wzrok w jego dłoni trzymającej czarkę z herbatą. Działo się z nia coś niesamowitego. Dziewczyna przekrzywiwszy lekko głowę i marszcząc brwi, przyglądała się zjawisku. Kontury dłoni dziadka zamazywały się z wolna, by następnie strzelić blaskiem w zimnym odcieniu błękitu. Zmrużyła powieki, kiedy strumień światła spłynął łagodnie do wypełnionego zielonym napojem naczynia w jego ręce. Płyn stał się na chwilę żywym płynnym światłem mieniącym się tęczowymi barwami. Cisza, która zapadła, znów skierowała uwagę Seiko na dziadka Hamaru. Milczał dłuższą chwilę, siedząc bez ruchu ze zwieszoną głową i opuszczonymi smętnie ramionami. Czarka zamknięta w jego dłoniach błyskała świetlistymi smugami, rzucając lśniące refleksy na jego zamyśloną , smutną twarz. -Zanim dokończę, proszę cię o jedno -powiedział nie podnosząc wzroku. -Nigdy nie uciekaj przed swoim darem, nie odrzucaj go, gdyż jest on częścią ciebie -kontynuował, kładąc przed nią naczynie z błyszczącą nienaturalnie choć pięknie zawartością. -Będzie nią zawsze, już do samej śmierci. Seria niespodzianek nie miała jednak zamiaru zakończyć się tym efektownym akcentem. Zdezorientowanej Seiko doszedł nagle dźwięk innych słów. Dźwięk? W zasadzie trudno jej było określić czy to istotnie można było nazwać dźwiękiem. Jednakowoż, czymkolwiek to było, wprowadziło ją na kolejny, wyższy stopień zaskoczenia i dezorientacji. Tym bardziej, iż dotychczas nie dane jej było doświadczać podobnych doznań, jakby to choć w przybliżeniu określić -pozazmysłowych. Słyszenie głosów nie należało wszakże do czegoś, co przydarza się osobom zdrowym psychicznie. Seiko postanowiła jednak twardo, że mimo wszystko nie rzuci się do panicznej ucieczki. Wędrując rozbieganym, niepokojąco pustym wzrokiem od twarzy dziadka, spokojnie snującego swoją opowieść, do „przemawiającej” do niej świecącej tęczowo zawartości czarki, okopała się wewnętrznie, starając się zachować resztki opanowania i zdrowego rozsądku. Starzec nie powie ci prawdy, przemilczy to, co najważniejsze -dywagowały głosy -przemilczy nas. Myśli, że cię chroni. Znowu się myli, przyjął nas, odtąd jesteśmy z nim zawsze -dywagowały coraz zapalczywiej i jak się wydawało Seiko, tonem nieco zbyt napastliwym, biorąc pod uwagę osobę, pod której adres kierowały swoje zarzuty. -Wypij nas teraz i ty! A pokażemy ci prawdę, lub posłuchaj dalszych kłamstw zrodzonych w złudnej nadziei, iż ochronią cię przed twoim przeznaczeniem. -Jak można?! -Zupełnie nie na miejscu pojawiła się w jej pustawym w tej chwili umyśle, naiwna myśl. -To było nad wyraz niegrzeczne! W czasie ceremonii oczerniać gospodarza, a w dodatku głowę rodu? W pustym miejscu po zdrowym rozsądku, który zrezygnował z udziału w dyskusji i ni z tego, ni z owego porzucił swoje obowiązki, pojawił się zdrowy gniew popychany z lekka dumą rodową. Seiko nerwowo przełknęła ślinę, zastanawiając się poważnie czy nie warto poprosić dziadka o wykonanie telefonu do stosownej jednostki służby zdrowia. -Dziadku -wydusiła schrypniętym szeptem i zauważywszy, że chyba niedosłyszał, odchrząknęła i powtórzyła głośniej -dziadku? Nie wiem czy to ważne, ale... ale tooo -sugestywnie wskazała na migoczącą tęczę w czarce -zarzuca ci kłamstwo i próbę wprowadzenia mnie w błąd. Dziadku, proszę, czy ja oszalałam? -Skończyła opanowanym dziwnie tonem, wpatrując się bezmyślnie w jego twarz, z palcem wskazującym obcesowo wycelowanym wprost w stojącą między nimi, jak barykada, czarkę herbaty. Zupełnie niespodziewanie przypomniała jej się lektura z dzieciństwa. Zdaje się, że to była „Alicja w krainie czarów”. Logicznie rzecz ujmując, napój dopominający się wypicia nie wzbudzał w niej w tym kontekście szczególnego zaufania. __________________ "Niebo wisi na włosku. Kto wie czy nie na ostatnim. Kto ma oczy, niech patrzy. Kto ma uszy, niech słucha. Kto ma rozum, niech ucieka" (..?) Ostatnio edytowane przez Lilith : 10-05-2008 o 10:14.