lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Cold · 10-05-2008, 16:02

Szklanka przezroczystej cieczy kusiła swoim wyglądem, nęciła niczym diabelska istota, wręcz krzyczała „sięgnij po mnie, wypij moją zawartość, no już!” Stała na wyciągnięcie ręki, na nocnej szafce, tuż obok dużego, dwuosobowego łóżka.
Kolejny grzmot, hałas... Wspomnienia znowu atakowały niczym rój szarańczy – uniemożliwiając sen, sprawiając ból, cierpienie i smutek.
Jedno kliknięcie pstryczka spowodowało zapalenie lampki z bordowym kloszem, która momentalnie rozświetliła całe pomieszczenie – no, przynajmniej jego część.
Lekko drżącą ręką sięgnęłam szybko po szklankę i duszkiem wypiłam całą jej zawartość. Och, ile ja w tamtym momencie bym dała, aby ta przeklęta woda mineralna zamieniła się w wódkę...
Wiedziałam, że nie zasnę... Nie zasnę po raz kolejny z rzędu, myśląc o przeszłości, o tragicznej przeszłości o której tak bardzo chciałabym zapomnieć.
Skulona siedziałam na miękkim i wygodnym łóżku, wpatrując się przed siebie, w jakiś nieistniejący punkt.
Szum wiatru, ciężkie krople deszczu uderzające o parapet, a nawet przerażająca cisza panująca w moim domu – na żadną z tych rzeczy nie zwracałam uwagi, nie istniało wtedy nic oprócz mnie i tych pieprzonych wspomnień sprzed kilku lat. To żenujące... straciłam rachubę czasu, nawet nie wiedziałam, jak dawno temu moje dziecko zostało zmiażdżone przez samochód.
Starałam się być twarda – na myśl o Loganie wbiegającym w takie noce do sypialni, aby przytulić się do rodziców, nie powodowała u mnie już nagłych wybuchów płaczu, histerii i depresji – po prostu siedziałam i wpatrywałam się w ten nieistniejący punkt.
Starałam się aż do tej nocy – do tej sztormowej nocy, kiedy to uczucia i emocje od dawna tłumione gdzieś w środku, w końcu wyszły na zewnątrz.
Z korytarza dobiegł mnie jakiś odgłos – zupełnie jak tupot stup Logana, biegnącego do drzwi mojej sypialni. Był to jedyny odgłos, jaki dało się słyszeć poza wyciem wiatru... Odgłos, który wyrwał mnie z zamyślenia, który ucichł, kiedy tylko się w niego wsłuchałam.
„Shannon, przez te nieprzespane noce, wspomnienia i chęć zalania się w trupa zaczynasz wariować” pomyślałam, po czym położyłam głowę na miękkiej poduszce, przykrywając się kołdrą.
I znów, gdy tylko odpłynęłam myślami zupełnie w innym kierunku, usłyszałam tupot stóp. Po raz drugi nie mogło mi się przesłyszeć, a wyobraźni aż tak wybujałej nie miałam.
Czułam, jakby serce miało mi zaraz wyskoczyć z piersi. Czy ktoś mógł się włamać do mojego domu?
Ponownie usiadłam na łóżku, tym razem wpatrując się w klamkę, jakby wyczekując momentu, aż się zacznie poruszać.
Znowu rozległ się ten cholerny dźwięk, jakby ktoś bardzo malutki chciał doskoczyć do klamki, aby otworzyć drzwi.
- Dlaczego mi to robisz...? – wyszeptałam, wciąż wpatrując się w ten sam obiekt.
Samotna łza spłynęła po moim policzku, zostawiając po sobie wilgotny ślad. Tuż po niej pojawiła się kolejna...
Nie chciałam tego robić, ale... Nie wiem, co wtedy mną kierowało, co mnie podkusiło, aby wstać z łóżka i ostrożnie podejść w końcu do drzwi i drżącą dłonią nacisnąć klamkę, by otworzyć drzwi... Byłam aż tak odważna, czy może głupia? A może sądziłam, że wyobraźnia płata mi figle w towarzystwie mrocznej atmosfery panującej dzięki burzliwej nocy?

10-05-2008, 16:02	#4
Cold Reputacja: 1	Szklanka przezroczystej cieczy kusiła swoim wyglądem, nęciła niczym diabelska istota, wręcz krzyczała „sięgnij po mnie, wypij moją zawartość, no już!” Stała na wyciągnięcie ręki, na nocnej szafce, tuż obok dużego, dwuosobowego łóżka. Kolejny grzmot, hałas... Wspomnienia znowu atakowały niczym rój szarańczy – uniemożliwiając sen, sprawiając ból, cierpienie i smutek. Jedno kliknięcie pstryczka spowodowało zapalenie lampki z bordowym kloszem, która momentalnie rozświetliła całe pomieszczenie – no, przynajmniej jego część. Lekko drżącą ręką sięgnęłam szybko po szklankę i duszkiem wypiłam całą jej zawartość. Och, ile ja w tamtym momencie bym dała, aby ta przeklęta woda mineralna zamieniła się w wódkę... Wiedziałam, że nie zasnę... Nie zasnę po raz kolejny z rzędu, myśląc o przeszłości, o tragicznej przeszłości o której tak bardzo chciałabym zapomnieć. Skulona siedziałam na miękkim i wygodnym łóżku, wpatrując się przed siebie, w jakiś nieistniejący punkt. Szum wiatru, ciężkie krople deszczu uderzające o parapet, a nawet przerażająca cisza panująca w moim domu – na żadną z tych rzeczy nie zwracałam uwagi, nie istniało wtedy nic oprócz mnie i tych pieprzonych wspomnień sprzed kilku lat. To żenujące... straciłam rachubę czasu, nawet nie wiedziałam, jak dawno temu moje dziecko zostało zmiażdżone przez samochód. Starałam się być twarda – na myśl o Loganie wbiegającym w takie noce do sypialni, aby przytulić się do rodziców, nie powodowała u mnie już nagłych wybuchów płaczu, histerii i depresji – po prostu siedziałam i wpatrywałam się w ten nieistniejący punkt. Starałam się aż do tej nocy – do tej sztormowej nocy, kiedy to uczucia i emocje od dawna tłumione gdzieś w środku, w końcu wyszły na zewnątrz. Z korytarza dobiegł mnie jakiś odgłos – zupełnie jak tupot stup Logana, biegnącego do drzwi mojej sypialni. Był to jedyny odgłos, jaki dało się słyszeć poza wyciem wiatru... Odgłos, który wyrwał mnie z zamyślenia, który ucichł, kiedy tylko się w niego wsłuchałam. „Shannon, przez te nieprzespane noce, wspomnienia i chęć zalania się w trupa zaczynasz wariować” pomyślałam, po czym położyłam głowę na miękkiej poduszce, przykrywając się kołdrą. I znów, gdy tylko odpłynęłam myślami zupełnie w innym kierunku, usłyszałam tupot stóp. Po raz drugi nie mogło mi się przesłyszeć, a wyobraźni aż tak wybujałej nie miałam. Czułam, jakby serce miało mi zaraz wyskoczyć z piersi. Czy ktoś mógł się włamać do mojego domu? Ponownie usiadłam na łóżku, tym razem wpatrując się w klamkę, jakby wyczekując momentu, aż się zacznie poruszać. Znowu rozległ się ten cholerny dźwięk, jakby ktoś bardzo malutki chciał doskoczyć do klamki, aby otworzyć drzwi. - Dlaczego mi to robisz...? – wyszeptałam, wciąż wpatrując się w ten sam obiekt. Samotna łza spłynęła po moim policzku, zostawiając po sobie wilgotny ślad. Tuż po niej pojawiła się kolejna... Nie chciałam tego robić, ale... Nie wiem, co wtedy mną kierowało, co mnie podkusiło, aby wstać z łóżka i ostrożnie podejść w końcu do drzwi i drżącą dłonią nacisnąć klamkę, by otworzyć drzwi... Byłam aż tak odważna, czy może głupia? A może sądziłam, że wyobraźnia płata mi figle w towarzystwie mrocznej atmosfery panującej dzięki burzliwej nocy? __________________ Jaka, sądzisz, jest biblia cygańska? Niepisana, wędrowna, wróżebna. Naszeptała ją babom noc srebrna, Naświetliła luna świętojańska.