Najpierw żwawo pędzili Zosia z Tadeuszem,
Który po mokrej ziemi zamiatał kontuszem,
Potem ów cudzoziemiec z pokrzyw wyciągnięty
Gnał, jak gdyby mu ogień poprzypalał pięty.
Wreszcie biegł wojewodzic zmoknięty okrutnie,
Przytrzymywał przydługą Telimeny suknię,
Bo biedaczka nie mogła sama pobiec prędko,
Prawie piętnaście halek miała pod sukienką,
Próbując biec złamała obcasik, upadła,
Widząc to twarz acana nagle strasznie zbladła
I ażeby zapobiec jej dalszej udręce,
Nie pytając się o nic wziął ciotkę na ręce.