lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

RavenOmira · 15-05-2008, 17:00

Guidonela okrutnie nosiło na wszystkie strony. Chciał jednocześnie wyruszyć, szukać pierścienia i pić piwo. Z nosem tuż przy ziemi starał się „wywąchać” pierścień, bacznie też przeszukiwał wszystkie zarośla obserwując co się tylko dało, swoim jednym wesołym oczkiem. Ból głowy przestawał mu już powoli dokuczać, ogólnie wyszedł z tego upadku bez większych obrażeń a nawet można zaryzykować stwierdzenie, że bez żadnych. W końcu usłyszał tryumfalny okrzyk Abrahima. Podekscytowany podbiegł do mapy, nie mogąc wyjść z podziwu najpierw dla spostrzegawczości Araba a potem dla magicznych właściwości pierścienia i mapy.

- Fiu, fiu – zagwizdał, wyrażając tym samym swoje zdumienie i szacunek. Popatrzył po raz koleiny na wszystkich. Zdawali się teraz dużo bardziej przyjacielscy i, przede wszystkim, zaczynał wracać im humor. Szczególnie ucieszyły go słowa Josepha i zaproszenie Abrahima.

- Hehehe, ależ oczywiście Abrahimie, święte są twoje słowa – i niczym rącza sarenka, wskoczył jednym porządnym susem na wóz. Siedząc już wygodnie tuz za plecami Araba, poczęstował się oferowaną przez niego gruszką – Wielkie dzięki przyjacielu. Nie ma nic lepsiejszego, niż gruszka ofiarowana ci przez czarnoskórego przyjaciela – po czym zaczął ją pałaszować z iście wilczym apetytem. Przeżuwając kolejny kęs, zwrócił się do Josepha:

- No pewnie, że poprowadzę was. W sumie ten zapach jest rzeczywiście mało przyjemny hehe…- znów ugryzł owoc, po czym zaczął tłumaczyć drogę, z nie do końca jednak opróżnioną jamą ustną – W szumie bardżo proszto do wody iszcz…mlask…jedżmy czały czasz tą szczeżką a gdy…mlask…żobaczycze takie sztrasznie sztare i szpruchniałe dżewo…mlask…to żarasz ża nim jeszt mała rzeczka. Żresztą wam pokażę…mlask mlask mlask…

Gdy gruszka została już skonsumowana, zwrócił się do Garnira.

- Więc twój lud i twoi bliscy są w potrzebie… - przy słowie „bliscy” przez sekundę,przez twarz elfa przebiegł jakby cień smutku, ale było to niemal niedostrzegalne – Wierz mi przyjacielu, że pomogę, ile tylko będę mógł, pomogę – tu Guidonel na chwilę zamyślił się i całkiem poważnym tonem dodał – A co się właściwie stało w twojej ojczyźnie? – po czym już całkiem beztrosko dorzucił:
- No to może ktoś inny się ze mną napije?

15-05-2008, 17:00	#206
RavenOmira Reputacja: 1	Guidonela okrutnie nosiło na wszystkie strony. Chciał jednocześnie wyruszyć, szukać pierścienia i pić piwo. Z nosem tuż przy ziemi starał się „wywąchać” pierścień, bacznie też przeszukiwał wszystkie zarośla obserwując co się tylko dało, swoim jednym wesołym oczkiem. Ból głowy przestawał mu już powoli dokuczać, ogólnie wyszedł z tego upadku bez większych obrażeń a nawet można zaryzykować stwierdzenie, że bez żadnych. W końcu usłyszał tryumfalny okrzyk Abrahima. Podekscytowany podbiegł do mapy, nie mogąc wyjść z podziwu najpierw dla spostrzegawczości Araba a potem dla magicznych właściwości pierścienia i mapy. - Fiu, fiu – zagwizdał, wyrażając tym samym swoje zdumienie i szacunek. Popatrzył po raz koleiny na wszystkich. Zdawali się teraz dużo bardziej przyjacielscy i, przede wszystkim, zaczynał wracać im humor. Szczególnie ucieszyły go słowa Josepha i zaproszenie Abrahima. - Hehehe, ależ oczywiście Abrahimie, święte są twoje słowa – i niczym rącza sarenka, wskoczył jednym porządnym susem na wóz. Siedząc już wygodnie tuz za plecami Araba, poczęstował się oferowaną przez niego gruszką – Wielkie dzięki przyjacielu. Nie ma nic lepsiejszego, niż gruszka ofiarowana ci przez czarnoskórego przyjaciela – po czym zaczął ją pałaszować z iście wilczym apetytem. Przeżuwając kolejny kęs, zwrócił się do Josepha: - No pewnie, że poprowadzę was. W sumie ten zapach jest rzeczywiście mało przyjemny hehe…- znów ugryzł owoc, po czym zaczął tłumaczyć drogę, z nie do końca jednak opróżnioną jamą ustną – W szumie bardżo proszto do wody iszcz…mlask…jedżmy czały czasz tą szczeżką a gdy…mlask…żobaczycze takie sztrasznie sztare i szpruchniałe dżewo…mlask…to żarasz ża nim jeszt mała rzeczka. Żresztą wam pokażę…mlask mlask mlask… Gdy gruszka została już skonsumowana, zwrócił się do Garnira. - Więc twój lud i twoi bliscy są w potrzebie… - przy słowie „bliscy” przez sekundę,przez twarz elfa przebiegł jakby cień smutku, ale było to niemal niedostrzegalne – Wierz mi przyjacielu, że pomogę, ile tylko będę mógł, pomogę – tu Guidonel na chwilę zamyślił się i całkiem poważnym tonem dodał – A co się właściwie stało w twojej ojczyźnie? – po czym już całkiem beztrosko dorzucił: - No to może ktoś inny się ze mną napije? __________________ "Rzeczy trudne wymagają czasu. Rzeczy niemożliwe wymagają trochę więcej czasu" Ostatnio edytowane przez RavenOmira : 15-05-2008 o 17:23.