| Nie odpowiedziałem... Choć przez chwile chciałem zawołać za mężczyzną, stwierdziłem, że było by to głupie. Zadawanie pytań, proszenie o wytłumaczenia wadawało mi się pujściem na łatwizne. Musiałem sam dojść do odpowiedzi... Stałem chwile jak wmurowany. Uścisk na metalowej rurce poluźniał się aż w końcu wypadła mi z ręki. To wszystko było głupie. W tym całym zamęcie ostatnich paru miesięcy zaczynałem powoli zatracać siebie. Chęć ustatkowania się, wejścia w jakiś związek, zaakceptowanie wcześniej odżucanych używek, jeszcze pod tak głupim pretekstem, ale przede wszystkim ten durny strach...
Być może rzeczywiście mężczyzna był podobny do mnie. Może też bym tak wyglądał za wspomniane przez niego trzy lata.?. Musiłem skończyć z tym oddalaniem się od mojej osoby. Gdy ocknąłem się z natłoku myśli mężczyzny nie było już widać. Wydawało mi się, że niemożliwym było by tak szybko oddalił się poza zasięg mojego wzroku, ale może przewrócił się, bądź więcej czasu, niż mi się wydawało, zabrało mi rozmyślanie o moim Ja. Nie wiem...
Po chwili stania i wpatrywania się w las nie widzącym wzrokiem, stwierdziłem, że jeleń, polana i staruch mogą poczekać. Musiałem odnaleźć swoja osobowość. Odwróciłem się na pięcie i wróciłem do domu. Szedłem powoli.
Przed klatką grupa dzieciaków, które zdąrzyły już wrócić ze szkoły szykowały sie na mecz. Pełne radości...
- Też bym... Chociaż nie... Nie chciał bym tak. To zbyt proste... Zbyt schematyczne.
Wszedłem do mieszkania. Niezapaliłem światła. Zasunąłem rolety i siedziałem. Siedziałem w ciemności i myślałem o sobie. Ciemność strasznie mnie przytłaczała postanowiłem wyjść z domu. Błądziłem jakiś czas po okolicy. W końcu udałem się na plaże. Położyłem się na piachu tam gdzie było najmniej ludzi... Czekałem na jakieś natchnienie...
__________________
...I'm still alive...Once upon the time...Footsteps in the hall...
Ostatnio edytowane przez Kroni.PJ : 17-05-2008 o 22:01.
|