Kejsi przysiadła na trawie, owinęła się kocim ogonem i zestrzygła lewym uchem, ze zdumieniem spoglądając na Astarotha.
Nie spodziewała, że zada to trudne pytanie wprost, wprost, wprost!!! Tak po prostu!?
- Astaroth...! – odezwała się nieśmiało. – Przecież... zawsze działaliśmy wspólnie, zawsze, zawsze! – uśmiechnęła się.
Ugryzła się w język. Co ona mówi, co, co!? Powiedziała, że działa wspólnie z demonem!!! Ale przecież tak było!
Verion...?
Astaroth...?
Almanakh....?
Tacy Jak Oni…?
Razem?
- Razem – szepnęła, zamyślona.
Miała wrażenie, że gdzieś w górze, ktoś się uśmiechnął z satysfakcją. Almanakh, czy Almena?
„Dlaczego podróżowaliśmy z Astarothem? Jego szable, jego siła, jego szybkość, spryt... Czy... tylko dlatego!? Dlatego, że wizje przedstawiły go jako zabójcę Ritha!? Dlatego, ze wiedzieliśmy, iż sami nie damy mu rady!? Ktoś powiedział „drużyna Astarotha!” Czy on jest... naszym przywódcą!? Naszym wrogiem!? Jest Taki Jak My!? Przecież popełniamy błędy... Zielarka, ten balkon, ja...j-ja nie chciałam, ja...!? Kissi, Ilundil, ja...!? Ja nie...!? A może... to my jesteśmy Tacy Jak On!?”
- Nieważne... – szepnęła. – To już... nie ma... znaczenia...
Zamilkła, znieruchomiała. To były przecież słowa Almanakh!!! Kejsi ze zgrozą zasłoniła usta łapkami.
- Nie... nie zniosę wielu rzeczy, które chaos na pewno pochwala – wyjąkała. – Ale nie mogę... nie powinnam nienawidzić Takich Jak ty, Astaroth – wyznała nagle. – Nie będę, nie będę, obiecuję.