lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Umbriel · 20-05-2008, 19:13

Kości losu
Oby bogowie byli dla nas łaskawi.

- Mam wartości moralnie, ale moi stwórcy nie stworzyli mnie do filozoficznych debat, tylko do walki.- odparła Ilmaxi.- I nie chodzi o to, że nie chcę pomagać tej kobiecie, ale nadal nie wiemy w czym jej pomóc...ani jak.

Psionik kiwnął głową ze zrozumieniem. W tym wypadku podzielał zdanie lamii w pełni.

Dalszą rozmowę przerwało pojawienie się jaszczuroldzi, których wódz rzekł:

- Wy to kto? I co wy robicie na moim bagnie? Mówcie szybko, albo strzały moich wojów was zabiją.

Gaalhil odezwał się spokojnym, nie mogącym w żaden sposób prowokować głosem:

- Jesteśmy wędrowcami, zdążającymi w stronę Phalenopsis! Nie czyńcie krzywdy, pragniemy tylko spokojnie przejść przez wasze ziemie i ruszyć w dalszą drogę!

Tymczasem Kyulii zsunęła się z grzbietu Ilmaxi, chwyciła za topór, stanęła w bojowej postawie i wyrzuciła z siebie okrzyki, które zapewne były obelgami wyzwiskami i wezwaniem do walki... Sądząc po tonie głosu kobiety. Zaś Ilmaxi sięgnęła po kamień, który wraz mieczem stanowił jej uzbrojenie. linie na kamieniu zaczęły jarzyć się czerwonym blaskiem.

Gaalhil patrzył z przerażeniem jak barbarzyńska kobieta z sekundy na sekundę zmniejsza ich szanse na przeżycie. Blask zniknął z błękitnych oczu psionika, a zastąpiła go ponura determinacja. Przygiął się lekko na nogach, jakby był gotowy do skoku, a na wysokim czole szlachcica pojawiły się zmarszczki. Ręka zsunęła się do rękojeści szabli. Jeśli kobieta wykona jeszcze jeden akt agresji w stronę jaszczuroludzi…

Czas zwolnił, psionik czuł się trochę jak w wodzie. Z dali słyszał okrzyki Kyulii i sykliwą rozmowę jego wrogów. Osiągnął najwyższy stopień koncentracji…

Kłamiesz... – Gaalhil drgnął słysząc to słowo.- A tych, których szukacie, zostawiliśmy w świątyni wężowego boga, związanych i żywych. Jak się pospieszycie, to może uratujecie im życie. I lepiej dla ciebie człowieczku, by nasze drogi nigdy się nie skrzyżowały.

Wydawszy w rozkazy w swym barbarzyńskim języku jaszczuroludzie ruszyli w kierunku z którego przybyli Gaalhil, Kyulii i Ilmaxi.

-No to przekaż dziewczynie dobrą wiadomość i ruszamy.- rzekła niebiańska lamia, wskazując na dziewczynę która wskazywała palcem na odchodzących jaszczuroludzi wyrzucając z siebie potoki słów ociekających nienawiścią.

„Jaszczuroludzie odeszli. Żyjemy.” – Najpierw napłynęła do niego ogromna fala ulgi, a potem wyprostował się dumnie i zaczął się śmiać. To nie prawda że doświadczony wędrowiec, który setki razy mógł stracić życie nie okazuje strachu czy nerwów. Za każdym razem jest tak samo…

Chwilkę zajęło mu opanowanie się, po czym podbiegł do Kyulii. Wskazał palcem na siebie i na nią, a także kierunek w którego stronę się udają. Następnie bez słowa wyruszył, idąc szybkim marszem, niemal truchtając. Kiedy zatrzymał się na chwilkę by złapać oddech, zapytał trochę Ilmaxi, trochę siebie:

- Jeśli uda nam się odbić zakładników, Kyulii dokona zemsty, i jakimś cudem wszyscy wyjdziemy z tego cało, co wtedy? Nie możemy ich wziąć ze sobą prawda? Zostawić też ich nie możemy… Nie mogą jednak opóźniać naszej misji. Puścimy ich najbliższym bezpiecznym szlakiem, lub chociaż takim, którym idąc mają szanse na przeżycie. Tak będzie najrozsądniej prawda? – Brzmiało to trochę jak próba usprawiedliwienia czegoś co uważa za niemoralne.

Psionik odgarnął brązowe włosy, które opadły mu na czoło i otarł pot rękawem, po czym posłał kobietom promienny uśmiech, jakby w jednej chwili usunął z głowy wszystkie troski. Następnie odwrócił głowę i ruszył szybkim, sprężystym krokiem dalej.

20-05-2008, 19:13	#649
Umbriel Reputacja: 1	Kości losu Oby bogowie byli dla nas łaskawi. - Mam wartości moralnie, ale moi stwórcy nie stworzyli mnie do filozoficznych debat, tylko do walki.- odparła Ilmaxi.- I nie chodzi o to, że nie chcę pomagać tej kobiecie, ale nadal nie wiemy w czym jej pomóc...ani jak. Psionik kiwnął głową ze zrozumieniem. W tym wypadku podzielał zdanie lamii w pełni. Dalszą rozmowę przerwało pojawienie się jaszczuroldzi, których wódz rzekł: - Wy to kto? I co wy robicie na moim bagnie? Mówcie szybko, albo strzały moich wojów was zabiją. Gaalhil odezwał się spokojnym, nie mogącym w żaden sposób prowokować głosem: - Jesteśmy wędrowcami, zdążającymi w stronę Phalenopsis! Nie czyńcie krzywdy, pragniemy tylko spokojnie przejść przez wasze ziemie i ruszyć w dalszą drogę! Tymczasem Kyulii zsunęła się z grzbietu Ilmaxi, chwyciła za topór, stanęła w bojowej postawie i wyrzuciła z siebie okrzyki, które zapewne były obelgami wyzwiskami i wezwaniem do walki... Sądząc po tonie głosu kobiety. Zaś Ilmaxi sięgnęła po kamień, który wraz mieczem stanowił jej uzbrojenie. linie na kamieniu zaczęły jarzyć się czerwonym blaskiem. Gaalhil patrzył z przerażeniem jak barbarzyńska kobieta z sekundy na sekundę zmniejsza ich szanse na przeżycie. Blask zniknął z błękitnych oczu psionika, a zastąpiła go ponura determinacja. Przygiął się lekko na nogach, jakby był gotowy do skoku, a na wysokim czole szlachcica pojawiły się zmarszczki. Ręka zsunęła się do rękojeści szabli. Jeśli kobieta wykona jeszcze jeden akt agresji w stronę jaszczuroludzi… Czas zwolnił, psionik czuł się trochę jak w wodzie. Z dali słyszał okrzyki Kyulii i sykliwą rozmowę jego wrogów. Osiągnął najwyższy stopień koncentracji… Kłamiesz... – Gaalhil drgnął słysząc to słowo.- A tych, których szukacie, zostawiliśmy w świątyni wężowego boga, związanych i żywych. Jak się pospieszycie, to może uratujecie im życie. I lepiej dla ciebie człowieczku, by nasze drogi nigdy się nie skrzyżowały. Wydawszy w rozkazy w swym barbarzyńskim języku jaszczuroludzie ruszyli w kierunku z którego przybyli Gaalhil, Kyulii i Ilmaxi. -No to przekaż dziewczynie dobrą wiadomość i ruszamy.- rzekła niebiańska lamia, wskazując na dziewczynę która wskazywała palcem na odchodzących jaszczuroludzi wyrzucając z siebie potoki słów ociekających nienawiścią. „Jaszczuroludzie odeszli. Żyjemy.” – Najpierw napłynęła do niego ogromna fala ulgi, a potem wyprostował się dumnie i zaczął się śmiać. To nie prawda że doświadczony wędrowiec, który setki razy mógł stracić życie nie okazuje strachu czy nerwów. Za każdym razem jest tak samo… Chwilkę zajęło mu opanowanie się, po czym podbiegł do Kyulii. Wskazał palcem na siebie i na nią, a także kierunek w którego stronę się udają. Następnie bez słowa wyruszył, idąc szybkim marszem, niemal truchtając. Kiedy zatrzymał się na chwilkę by złapać oddech, zapytał trochę Ilmaxi, trochę siebie: - Jeśli uda nam się odbić zakładników, Kyulii dokona zemsty, i jakimś cudem wszyscy wyjdziemy z tego cało, co wtedy? Nie możemy ich wziąć ze sobą prawda? Zostawić też ich nie możemy… Nie mogą jednak opóźniać naszej misji. Puścimy ich najbliższym bezpiecznym szlakiem, lub chociaż takim, którym idąc mają szanse na przeżycie. Tak będzie najrozsądniej prawda? – Brzmiało to trochę jak próba usprawiedliwienia czegoś co uważa za niemoralne. Psionik odgarnął brązowe włosy, które opadły mu na czoło i otarł pot rękawem, po czym posłał kobietom promienny uśmiech, jakby w jednej chwili usunął z głowy wszystkie troski. Następnie odwrócił głowę i ruszył szybkim, sprężystym krokiem dalej. __________________ 13 wydział NYPD Pijaczek Barry "Omnia mea mecum porto"