Hrabia po obudzeniu i sutej wieczerzy
Poszedł do narzeczonej, jak to się należy.
Jego problemy z wczoraj potonęły w morzu
Wyobrażał już sobie swą Zosieńkę w łożu
I to, jak się kochają przed Gwiazdą Zaranną,
Gdy piękna panna Zosia przestanie być panną,
Twarz swą przyozdobiwszy w słodkie różu pąsy,
Nagle w tym przeszkodziły mu stroszone wąsy.
Właściciel owych wąsów w majora mundurze
Rzekł: Mości hrabio jeśliś nie jest tchórz nad tchórze,
Ja, major jegrów carskich żądam pojedynku.
Stań, jak mąż z szablą w ręku na wioskowym rynku.
Zabije cię albo li w pojedynku zginę,
A zwycięzca poślubi tą piękną dziewczynę.