ksywa: Vinci
profesja: tatuator
pozycja w grupie: wyalienowana raczej, na zasadzie - ochrona za zarobek
dołączenie do Trupy: przypadkowe spotkanie, po którym wspólnie się doszło do wniosku, że baby muszą się trzymać razem
historia: Jest kilka różnych, chyba zmyśla. Raz mówi, że ojciec był pasjonatem sztuki i w ślady za nim szuka ocalałych jej przejawów, co może być prawdą połowiczną, bo wrażliwość estetyczna Vinci jest opaczna: katharsis może wywołać widok ścierwa albo wyjątkowo paskudnej rany, nie zważa wtedy na żadne zagrożenie i kontempluje. W swoich rupieciach ma jednak kilka nędznych grafik, twierdzi, że bezcenne oryginały, podwalina przyszłej kultury, bla bla... Innym razem twierdzi, że żeby nie mieć nikogo bliskiego, trzeba się tylko o to skutecznie postarać, a później całe życie ma się święty spokój. Zarabia na życie sporo, o ile trafi się wariat z ułańską fantazją: "o tu, tu na całym barku serce mi zrób z napisem >mamę kocham tylko< i z taką postacią z kółkiem nad głową, gdzieś ją widziałem na starym obrazku" [poza grą: długopisem żelowym zwykłym robić to będę; maszynka działa, ale to grozi w warunkach OT epidemią prawdziwą]. Niełatwo teraz o ładny drut, o strunach nie wspominając, więc po paru godzinach dłubania rozmowny robi się każdy, toteż Vinci dużo wie.
...że skąd mam te śliczne naboje do tej ślicznej broni? A bo widzisz, trzeba się porządnie rozejrzeć najpierw, czy delikwent podróżuje sam. Minęły dobre czasy, bo teraz się wszyscy bandami szwendają, tchórze. Tusz trzeba rozrobić z tym diabelstwem... NIE DOTYKAJ!!... i po jakimś czasie sam padnie. I wszystko moje. Anatomią się już nie zajmuję, choć miła dziedzina; biorę to, co z wierzchu. Nom, raz się nie rozejrzałam porządnie i przyszli kumple akurat wtedy, gdy się zaczął robić sztywny, stąd ta moja morda. że co? Ach, nie słuchaj mnie, pijana jestem... To gdzie chcesz, skarbie, dziarkę? 
