| Ból przeszedł ciało Rashida. Spodziewał się kary, ale zdawał sobie sprawę też, że jest IM potrzebny. Zresztą nawet gdyby chciał miał małe szanse na obranienie się. ON nie był ble kim.
Gdy leżał na ziemi, a ciało odmawiało mu kontroli pracodawca zaczął mówić. Zaskoczenie jakie wywarły na nim słowa które usłyszał, trudne było do opisania. Zadziwiło go nie tyle cel misji. Patrucjusze byli mściwi, kwestią czasu był upadek Ragnabego. Czuł się zaszczycony że tak nędzny pionek jak on, został wybrany do tej misji. Zresztą, czysto samobójczej. Ostatnie słowa JEGO zbiegły sie z momentem gdy odzyskał panowanie nad ciałem. Zdążył tylko klęknąć na oba kolana i z opuszczaną głową powiedzieć:
-Niech się spełni rola Najwyższegp.
Gdy podniósł głowę JEGO już nie było. ON zawsze umiał pokazać tylko tyle ile chciał żeby Rashid zobaczył.
Oczywiście nikt nie zwrócił uwagę na to co się stało, ludzie nie umieją patrzeć. Nie wiedzą że tu rozegrał się jeden z ruchów gry, o całe cesarstwo. Trzeba było obmyśleć dobry plan, nie bez powodu wybrano jego. Plan pałacu znał jak włanego domu. Wiedział gdzie musi się udać by "znaleźć" cesarza. Problem polegał na tym, że straże pałacowe, były jednym z najtrudniejszych przeciwników. Więc w najlepszym przypadku zdąży zadać trzy ciosy.
Nie ma rady, trzeba się zabezpieczyć w coś ekstra. Bardzo nie lubił odwiedzać alchemików. Ale ta sytuacja wymagała poświęceń. Bo ON dawał tylko jeden wybór "wykonać misje, albo zginąc w trakcjie jej". Problem w tym że nie zawsze właściwym celem było to co on mówił.
Rashid jednak jeszcze nie musiał się tym przejmować. W myślach zastanawiał się jaką trucizną "poczęstować" uzupatora. I ile będzie go to kosztowało.
__________________
"Co zbawienie nam, czy piekło!
Byle życie nie uciekło!" |