Kiedy Kiti usłyszała słowa Lunara, zrobiło się strasznie głupio, głupio, głupio!
- Masz rację! – krzyknęła. – Przecież nie wiemy co stało się z tamtym wilkiem! Może on zginął i szczenięta zostały całkiem same!? Właściwie to byłaby nasza wina i powinniśmy się nimi zająć jeśli są teraz osierocone! Ale wstyd! – spuściła ogon. – Koniecznie, koniecznie musimy tam iść!
Kiti poczuła się bardzo głupio, że w całym tym zamieszaniu myślała tylko o sobie o swojej przemianie w wilka. A tamte wilki!? Te szczeniacki!? Są teraz Takie Jak My! Czy przedtem też nie były!? Czy też nie były żywymi istotami godnymi poszanowania!?
- Właściwie, cieszę się, że to się stało – wyznała smętnie Kiti. – Że jestem teraz wilkiem. Mam to, czego chciałam.
Kiedy elfy z jej rodzinnych stron odmówiły jej, kiedy powiedziały, że zgłębianie tajemnic magicznych wilków jest zakazane, że te istoty powinny żyć wolne, nie poznane, piękne dzięki temu, Kiti obraziła się za ich „tchórzostwo i lenistwo”. Dołączyła do grupy ludzkich łowców, którzy nie bali się polować na magiczne stworzenia.
- Ale byłam głupia.
Mam to, czego chciałam... – wlokła się smętnie za Lunarem. – Nie powinnam być taka zachłanna, nie powinnam brać więcej, niż to konieczne. Moja ciekawość mogła rozbić szczęśliwą wilczą rodzinę!
Winiła się za to, że nie widziała tego wcześniej, i że nie przemówiła do rozsądku innym zanim wyruszyli na polowanie. Lunar jako pierwszy dostrzegł, że uczyniliśmy źle i powinniśmy naprawić swoje błędy.
- Jeśli te szczeniaki tam są, nie wiem... nie wiem naprawdę, co im powiemy... – zająknęła się. – Ale byłam głupia!!!
