- Masz rację, to nie jest... w porządku...
– zapiszczała smętnie Kiti, zwieszając głowę ze wstydem. – Należała się mi klątwa za tę bezmyślność! Teraz odpokutuję, oj odpokutuję! Chyba... chyba wszyscy jesteśmy „bardziej równi” niż nam się wydaje. Bo przecież ludzie, elfy, dwarfy... myślą, że są kimś innym, że pochodzą skądinąd, że ich przodkowie... ale przecież ich przodkowie na pewno żyli wśród zwierząt, albo żyli... jak zwierzęta! Słyszałam opowieści starych plemion, oni twierdzą, że ludzie, i elfy, i gnomy, i dwarfy, wszyscy pochodzimy od wilków! Trochę to śmieszne, ale... przecież jesteśmy prawie tacy sami! My jemy, one jedzą, my pijemy, one piją, my mamy rodziny, one także, one też! Gdyby drapieżniki mogły kupować sobie jedzenie w sklepach, a nie wykradać trzodę z naszych farm... ale to przecież my wybudowaliśmy farmy tam, gdzie wykarczowaliśmy ich lasy! Może... może zwierzęta nie mówią, bo wiedza, że milczenie jest złotem? Może nie mówią, bo i tak nie posłuchalibyśmy ich dobrych rad? – pisnęła smutna Kiti. – Może nie noszą ubrań, biżuterii, nie budują miast, nie wyrabiają broni, i nie toczą wojen, bo wiedza, że nie tędy droga!? Może uznajemy za gorsze, może niszczymy je i oswajamy, narzucamy im swoją wolę, bo wiemy, że tak naprawdę... nie jesteśmy idealni? Lepsi od nich...? Może nam po prostu wstyd czasami...? Przykro mi z powodu twojego rodzeństwa, Sachet – polizała kotka na pocieszenie. – Nigdy nie skrzywdziłabym kota, ale przecież polowałam i... masz rację.
Jedyne, co mogę teraz zrobić, to odpokutować jakoś te krzywdy, bo przecież... nie ożywię już zwierząt, które upolowałam... Przysięgam, nigdy już nie zabiję zwierzęcia dla czystej żądzy pochwalenia się trofeum! – zawyła smętnie.