| Zaśmiał się Pan Mateusz radośnie.
– Piękny plan Waszmości! Piękny. Gotowym sam się przebrać za Waćpannę ową co to niechybnie zostanie napadnięta. – znów zaśmiał się Mateusz wstając i biorąc się pod boki. A po prawdzie w długiej koszuli niemal jak w halce jakowej wyglądał…
– A po prawdzie myślę że nie na kobiece wdzięki grasantów pofatygować trzeba. I nie li tylko po temu że owych wdzięków u mnie nie dość. Złoto. Bogactwo. Ot co im do głowy przemawia. Dlatego myślę że pomysł znamienity tu się objawił. Ja nie znam zamczyska co to mamy go zdobywać. Jeśli powiadacie że to tak groźna fortyfikacja to szkoda sobie na niej zębów szczerbić. Fortelem jako waszmość mówisz. Wystawmy im kąsek łakomy lecz i taki do którego bestyja pyska będzie musiała roztworzyć.
To mówiąc powiódł po zebranych. A widać było w tym jak mówił entuzjazm i chęć do realizacji owego zamysłu. Pan Ankwicz przemawiał z pasją i zacięciem i pewnikiem niewiele trzeba było by po prawdzie przeodział się w Pannicę co to jak w bajce szablicę trzymała pod spódnicą.
I zastał tak Pana Mateusza posłaniec. Co oznajmił iż przybyli goście. Helena Dębska wraz ze zbrojnymi. Mateusz skrzywił się niechętnie i spojrzał gniewnie przez ramię gdzie owi przybysze. A widać było że niemiło zaskoczył go taki obrót sprawy.
__________________
To nie lada sztuka pobudzać ludzkie emocje pocierając końskim włosiem po baraniej kiszce. |