| Karla Bijoux
Pchły, naprawdę niewielkie stworzenia o niewyobrażalnym potencjale obrzydliwości. Karla wydawała gigantyczne sumy na eliksir Hertona z Korn, który zakroplony psu raz na kilka miesięcy całkowicie uwalniał go od tej plagi. Niestety eliksir absolutnie nie nadawał się dla ludzi, bo ciekawska Karla oczywiście wypróbowała go na sobie. I owszem, pchły człowieka omijały łukiem, co z tego, kiedy z wysypki leczyła się miesiąc, a wszystkie potrawy przez dwa tygodnie miały jednorodny gorzki i paskudny smak.
Teraz patrzyła na Edwina z prawdziwym współczuciem, a na fałdy swej sukni z olbrzymim niepokojem. Nie przyłączyła się do chóralnego śmiechu. Zastanawiała się intensywnie nad ilością płynu w pewnym flakoniku w jej przepastnym kufrze i nad prawdziwością tez opartych na pojedynczym doświadczeniu. Dochodziła do przekonania, że niektóre wnioski wyciągnęła zbyt pochopnie.
Pchły, naprawdę niewielkie stworzenia, które potrafią rozebrać dorosłego mężczyznę. Edwin ciemną nocą, schowany za wspomnieniem płotu, dobrze oświetlony pochodnią, sprawnie i zwinnie wyskakiwał z kolejnych części garderoby. No i kiedy na płot (niech mu będzie, ale dodajmy zaraz, że przeszczerbiony) wylądowały spodnie, Karla porzuciła zainteresowanie swoją suknią. Światło z kawałka kija nie było może zbyt dokładne, kładło cienie zależne od podmuchów wiatru, ale malarka miała za sobą trudny dzień, w którym za często śmierć przechodziła obok i tęskniąc do atrybutów życia nie grzeszyła tak bardzo ani płochością ani frywolnością. Bieg jej myśli zmienił się diametralnie i nawet, jeśli gdzieś w tle przewijały się pchły tym razem został doceniony ich użyteczny charakter.
Pchły, naprawdę niewielkie stworzenia, które potrafią poprawić humor kobiecie. |