Postanowiliście z ciężkim sercem pojechać dalej. Ślady wokół wioski nie dawały żadnej wskazówki na to, gdzie byli Ci co to zrobili. Postanowiliście więc jechać gościńcem, mimo wszystko to była chyba najbezpieczniejsza droga jaką mogliście wybrać, w lasach łatwo się zgubić. Przez resztę dnia podróżowaliście raczej w miarę spokojnie, spotykane co jakiś czas ciała przy drodze, powieszeni lub zatknięci na pall ludzie wcale nie poprawiał waszych ciężkich nastrojów, więc podróżowaliście raczej w ciszy. Nawet wiecznie gadatliwy Ludo siedział cicho.
Co jakiś czas natrafialiście na przygasające zgliszcza prawdopodobnie karczm lub innych zajazdów. Wszystko było zniszczone i splądrowane. Jechaliście drogą w stronę pałacu Cardanii, to była najszybsza trasa wiodąca Was do celu chociaż teraz zaczynaliście się obawiać w jakim stanie może być stolica, chociaż mieliście do niej jeszcze niemal tydzień drogi.
Przez całą drogę, jedyni których spotkaliście, byli martwi, lecz pod wieczór zobaczyliście z daleko grupkę ludzi, nie więcej jak pięcioro. Przyszykowaliście broń. Mimo, że tamci byli pieszo. Dopiero z bliska zobaczyliście, że to grupa prawdopodobnie uciekających wieśniaków, mieli ze sobą chyba cały dobytek niesiony na plecach.
Oni patrzyli za to na Was z dużo większym lękiem, jednak nawet nie mieli jak uciekać. Zatrzymali się przed wami stawiając wszystko na ziemi. Wśród nich były dwie kobiety, jedna starsza, około 60-70 lat, druga młoda, zapewne córka mająca nie więcej niż 25. Był też mężczyzna, który przewodził całej grupie, również w nieco podeszłym wieku oraz dwoje dzieci mających nie więcej niż 6 lat.
Wieśniacy położyli wszystko na ziemi przed Wami.
-
Proszę, nie róbta nom krzywdy, my ni momy nic cennego...