Kerm

Kit zgarnął klucz ze stołu.

- Za parę minut będę z powrotem.

Wyszedł z baru zostawiając O'Connora nad szklanicą pełną piwa.


W pokoju nie zabawił zbyt długo. Szybki prysznic i był gotowy.

Irlandczyka zastał pogrążonego w rozmowie z barmanem.

- Jakieś pozytywne wieści? - spytał.

Patrick skinął głową.

- Aż za dobre, można powiedzieć. Wokoło są sami znawcy przedmiotu.

Kit spojrzał na barmana. Ten potwierdził.

- Tu każdy - powiedział - nawet jeśli nosa nie wychylił z miasta, to uważa się za wielkiego znawcę Konga. I aż pała chęcią podzielenia się ze swymi rozmówcami ową wiedzą zdobytą w pocie czoła nad kuflem piwa.

Przerwał na moment, serwując kolejnej spragnionej osobie wysoką szklankę pełną złocistego napoju. Potem znów obrócił się w stronę swoich rozmówców.

- Jeśli szukacie kogoś, kto faktycznie coś wie, to powinniście się zwrócić na lotnisku do szefa mechaników, Petera Solvaya. To biały urodzony w Kongu, a że facet ma koło sześćdziesiątki, to wie dość dużo o okolicy. Możecie się też zwrócić do Kapitana portu, Pabla Enduras. To Portugalczyk z Angoli. Dużo się kręcił po dżungli jako szef wypraw. Powiadają, ze znał wtedy po imieniu każdego kacyka i szamana.

Kit pokręcił głową.

- Tacy ludzie są zwykle zbyt zajęci, żeby poświęcić człowiekowi więcej czasu. A chcielibyśmy to załatwić przed wieczorem.

- Słyszałem - kontynuował barman, nie zrażony negatywnym podejściem swych rozmówców - że na plantacji SURCAFU kierownikiem jednej z grup czarnych pracowników jest Jean Tabulele. Czarny, koło czterdziestki. Chodząca encyklopedia. Ale jeśli chcecie wiedzieć coś wcześniej, to możecie wypytać misjonarzy. I księży pracujących w dżungli. - Wielu z nich ściągnęło do miasta, więc nie będziecie musieli za nimi biegać po dżungli - dodał tytułem wyjaśnienia. - Możecie też wejść do biblioteki miejskiej. Horta, bibliotekarz, z pewnością wam pomoże.

"Szkoda, że nie bibliotekarka" - uśmiechnął się w duchu Kit. - "Ale wtedy pewnie by miała siedemdziesiątkę..."

- Wolę żywe słowo od literek - powiedział Patrick. - Łatwiej wydobyć wiedzę siedząc z facetem przy piwie, niż wertować grube księgi.

- Nie mówiąc już o tym, że z piwem nie wpuszczą nas do biblioteki - dodał Kit.

- Jeśli myślicie o piwie i macie trochę czasu, to niedługo zjawi się tu nasz stały bywalec, dawny przewodnik wypraw. Może z nim sobie pogadacie.


Francois de la Court nie imponował może budową ciała, ale w Kongu spędził czterdzieści lat, z rzadka tylko zaglądając do miast. W dodatku bardzo chętnie dzielił się informacjami na tematy interesujące obu najemników. I wiedzą dysponował naprawdę imponującą.

- Jak rozumiem, nie znacie Lingala, ani Suahili... - zaczął. - Na początek wystarczy wam kilka zwrotów... Ndiyo, hapana, asante, habari za asubuhi. Czyli tak, nie, dziękuję i dzień dobry. I najważniejsze... Sifahamu. Czyli "nie rozumiem" - uśmiechnął się.
- Co was jeszcze interesuje? Szamani? Wodzowie? Tabu? Zachowanie? Dużo tego... Ale spróbuję się streszczać....


Rozmowa, a raczej monolog Froncois, przerywany tylko czasami na wymianę pustej szklanki na pełną, oraz przy okazji podania uproszczonej wersji kolacji trwała dość długo.
W końcu Patrick i Kit podnieśli się z krzeseł. Nafaszerowani wiedzą oraz piwem (Patrick) i Perrier'em (Kit) podziękowali za przysługę.
Odebrali broń i dość szybko ruszyli w stronę pokoju. Było parę minut po dwudziestej i chociaż tak jeden, jak i drugi niezbyt przejmowali się rozkazami Elvisa, to woleli znaleźć się na łajbie kapitana Katangi odpowiednio wcześnie, by nie musieć wysłuchiwać marudzenia podporucznika.

- Proszę taksówkę za pięć minut - rzucił Kit do portiera. Ten tylko skinął głową.

Pakowanie nie zajęło im zbyt wiele czasu. Kit wcale się nie rozpakowywał, a Patrickowi, doświadczonemu wojakowi, zwinięcie wszystkich maneli zajęło parę chwil. Sprawdzili jeszcze wspólnie, czy jakiś drobiazg złośliwie gdzieś się nie zawieruszył i wyszli.

Patrick po drodze oddał klucz i uregulował rachunek. A że taksówka już czekała, po kilku minutach znaleźli się w porcie. Kit spojrzał na zegarek. Była 20:40.

- Jesteśmy jakby przed czasem - powiedział.

Patrick dość obojętnie skinął głową. Rozejrzał się dokoła i chwycił za rękaw przechodzącego człowieka.

- Gdzie znajdziemy łódź kapitana Katangi - spytał.

Zagadnięty z oburzeniem w oczach usiłował coś powiedzieć, ale gdy przeniósł wzrok z przytrzymującej go dłoni na mundur, a potem na broń Irlandczyka zamknął usta. Przełknął ślinę, a potem powiedział:

- Cumuje przy tamtym nabrzeżu - machnął wolną ręką wskazując przy okazji kierunek. - Nawet stąd ją widać.

O'Connor puścił rękaw rozmówcy i nie tracąc czasu na zbędne słowa skinął tylko głową w podziękowania. Kit był bardziej rozmowny. Rzuciwszy krótkie "Merci" ruszył za Patrickiem.

Łódź zwała się bardzo oryginalnie. Ciemne litery "KATANGA" wyraźnie odcinały się od, teoretycznie białej, rufy.
O samego kapitana nie trzeba było wypytywać. Stał przy trapie, ponurym wzrokiem spoglądając na krzątających się ludzi. Spojrzenie, jakim obrzucił obu najemników nie było bardziej pogodne...

- Padawsky i O'Connor - powiedział Kit. - Mamy się ponoć z panem zabrać, kapitanie.

Jakoś nie zauważył, by w oczach Katangi pojawił się nadmiar entuzjazmu.

- Panowie zechcą sobie wybrać jakąś pustą kabinę. Jest ich tam parę - kapitan machnął ręką za siebie, wskazując bliżej nieokreślony kierunek. A potem przestał się interesować swymi najwyraźniej niechcianymi, pasażerami.

Wyglądało na to, że w "Katandze", na której nadbudówka ciągnęła się od rufy przez dwie trzecie pokładu znajdzie się kilka kajut.

- Wyglądał, jakby najchętniej wyrzucił nas za burtę - powiedział Patrick, gdy już znaleźli się w korytarzu prowadzącym przez środek nadbudówki "Katangi".

Kit skinął głową. Będąc na miejscu Katangi też wolałby nie mieć nikogo na karku.

- Bierzemy pierwszą wolną kabinę - powiedział, próbując otworzyć pierwsze z brzegu drzwi. - Z dala od silników będzie ciszej.

Zamknięte. Kolejne też. W końcu Patrickowi udało się otworzyć drzwi oznaczone czymś, co przy bardzo dużej fantazji przypominało numer 4.
Pomieszczenie nie wyglądało na zajęte. Zostawili bagaże w malutkiej klitce z trudem mieszczącej dwa hamaki i wyszli na pokład odetchnąć świeższym nieco powietrzem.
Stanęli tak, by nie rzucać się kapitanowi w oczy i równocześnie móc obserwować wszystko, co dzieje się na pokładzie i nabrzeżu.