Seorse

Padwen jeszcze raz przeszedł się po pokoju. Wciąż nie mógł uwierzyć, że ma stały grunt pod stopami. Popatrzyła na świątynię. Majestatycznie odznaczała na tle barwnego krajobrazu. Od ostatnich kilku lat wszystko zmierzało do przyjazdu tutaj. Poprawił ubranie z jasnobrązowej skóry. Było przewiewne i zapewniało swobodę ruchów tak potrzebną na polowaniach zajmujących większą część jego życia. Przełożył przez plecy długi miecz. Świątynia czy nie, ostrożności nigdy za wiele. Rzucił jeszcze jedno przelotne na dom Aeodonisa i wyszedł z pokoju. Świerze powietrze uderzyło go jak biczem. Stanowiło tak miłą odmianę po miesiącach spędzonych na wdychaniu słonego, morskiego wiatru. Szedł bocznymi uliczkami, by ominąć zgiełk miasta. Nie chcąc budzić przyjaciół z podróży, wyruszył samotnie.

 

__________________
Skoro jest dobrze, to później musi być źle. A jak jest wspaniale, to będą wieszać.
(Z dzieła Sarturusa z Szopinberga „O rozkoszy bycia obywatelem Imperium”)