| Wsparty na ramieniu przyglądał się Mateusz co to kto powie. Pociągał z gąsiora od niechcenia. I nijak było znajdować w nim przejęcie czy podniecenie. A może rycerz ten chciał się jeno mianować takim co w doświadczeniu i licznych przygodach był tak biegły że zwada jaka to się szykowała nie robiła już na nim wrażenia?
Odzywali się tedy różni, dyskutując, przekrzykując, wymieniając uwagi. Plany różnakie objawione zostały. Kto zabrał głos i … nic.
– Tak sobie myślę… – ozwał się Pan Ankwicz wstając – że jak można wyciągnąć grasantów z fortecy to tym sposobem ich trza. Wszak psie syny żyją z rabunku to też im łakomy kąsek podsunąć należy. Myślę nawet co by dać poznać o tej nowinie naszym nie zacnym oponentom. Wszak ma on swych ludzi po karczmach. Trza jakich ludzi w kubraczkach posłać tam co by się piwa napili i przy nim poopowiadali że towary a złoto wieźć będą. Długo nie czekać jak grasanty wywiedzą się o tym i ruszą po łup. Ale co by waćpana Dębska… z szacunkiem dla Pani… brała w tym udział to ja oponuje.
Zwrócił się tu do niewiasty:
- Rozumiem że waćpana żal w sercu nosi. Przykro mi. Ale jedna śmierć i dwie śmierci to nie jedno. Nie powinnaś Pani na takie ryzyko się wystawiać. Robić szablą i ronić krew to męska rzecz. Tak jak i plany i zamysły układać. Tedy odstąp od swych zamiarów.
Poczem znów do ciżby się zwrócił:
- Kosztowne tabory lepiej zwabią grasantów. I o tym winniśmy rozpowiedzieć. Pytaniem kto w obstawie będzie, a kto zdoła w obwodach pozostać. Nie widzę tu wielu znamienitych żołnierzy. Ale o tym decydować Panu Staroście. – Skłonił się nazbyt paradnie przed Panem Wolskim – Ja sugeruje aby podstępem ich wywabić z fortecy.
Kończąc to przysiadł na swym miejscu na powrót i po wtóre zwilżył usta winem z gąsiora.
__________________
To nie lada sztuka pobudzać ludzkie emocje pocierając końskim włosiem po baraniej kiszce. |