| Padwen spróbował uniknąć ciosów i uderzyć napastnika w splot słoneczny tak, by zabić. Po ataku rzucił się na następnego i zamachnął się nogą w krocze.
Nie lubił otwartej walki i krwi. Choć mogło to się wydawać dziwne nie lubił krwi. Zabijanie było sztuką, sztuką którą walka niszczyła. Swoje cele zabijał z zaskoczenia, zazwyczaj we śnie. By nie czuli bólu. Znał ciało człowieka jak własną kieszeń, wiedział gdzie uderzyć by zabić. Wiedza przekazana mu przez Białych Mędrców pomogła mu bardzo. Warzył eliksiry dzięki którym ludzie umierali bezboleśnie, lub wydawali się martwi. Budzili się w drewnianym pudle głęboko pod ziemią.
Zanim nauczył się panować nad rządzą zemsty, poddawał się jej. Był wtedy postrachem wszystkiego co żywe. Teraz gdy wiedział jak ją przytłumić był jeszcze straszniejszy. Zdając wszystkie testy Mędrców wzorowo, zaskoczył wszystkich. Bo niby jak ten gniewny i impulsywny chłopak ze wsi miał nauczyć się sztuki zabijania. Ale nauczył się i był najlepszy.
__________________
Skoro jest dobrze, to później musi być źle. A jak jest wspaniale, to będą wieszać.
(Z dzieła Sarturusa z Szopinberga „O rozkoszy bycia obywatelem Imperium”) |