| Ludo był przygaszony. Głowa zwisała mu na dół. Tak naprawdę niziołek nie chciał jej podnosić do góry. Za każdym razem, gdy to zrobił, jego wzrok trafiał na kolejne zwłoki, jeszcze bardziej zmasakrowane. Nie dość, że brało go na odruch wymiotny, to przed oczami stawał mu on sam, jego ciało, całe zmasakrowane. Przełknął nerwowo ślinę.
Teraz żałował, że nie pojechali lasem. Tam przynajmniej było by bardziej kolorowo, a nie tylko szarość i szarość.
Nagle Ludo zauważył kilka sylwetek zbliżających się w ich stronę.
-Uciekajmy! - krzyknął.
Spokojnie. To tylko chłopi. - uspokoił go Dolwen.
Jednak niziołek nie był do końca uspokojony. Wolał trzymać dłoń na rękojeści swego mieczyka. Ta, choć zimna, dawała uczucie bezpieczeństwa.
Ludo uspokoił się dopiero, gdy wśród chłopów zobaczył dzieci. Nie odzywał się. Nie miał nastroju, a poza tym uprzedziła go Ann. |