| Gdy wszedł do sali zobaczył cztery osoby leżące na posadzce, swój wzrok zawiesił na nich tylko przez sekundę. Chwilę dłużej zatrzymał się na znajomym z oddziału, w myślach uśmiechną się do siebie szczęśliwy że jego człowiek żyje, na jego twarzy jednak nie drgną nawet jeden mięsień. Równym krokiem podszedł do środka sali zatrzymał się na wprost do kobiety i regulaminowo strzelił obcasami okutych butów. Nie martwił się o to czy dobrze wygląda, jego mundur zawsze był idealny, każdy element na swoim miejscu, po prostu nie mógł sobie pozwolić na błąd, tego też wymagał od swoich ludzi.
Na pytanie kobiety krótko, jak przystało na żołnierza, zaprzeczył po czym dalej stał wyprostowany jak struna czekając na wyjaśnianie, tego był pewien każdy dowódcą zadaje to pytanie po czym rzuca masę informacji, ważnych informacji. |