| Ambu czuł się, jakby na jego ramieniu siedział mały cherubinek z encyklopedią. Kiedy padało jakieś nowe słowo, kartkował księgę i do ucha odczytywał mu szeptem objaśnienie. Suche i rzeczowe. Jak to teraz dopasować do tej ludzkiej rzeczywistości? Pamięć, świat, chrzęstozrost, nizina. Głowa pękała. Im dłużej nie spał tym czuł się coraz gorzej. Mercedes, metro, mozaika, Mozart. I teraz jeszcze ten... człowiek wziął na ręce Morfa. Ambu podniósł się do pozycji siedzącej i nie mógł się ruszyć z łóżka. Stop-klatka. Kot na rękach. "Nie moich". Plecy ubrane w białą szmatę. Kość promieniowa, łydka, ząb trzonowy. Ambu coś ścisnęło gardło. Jeszcze chwila i mężczyzna zniknie a z nim jedyne namacalne wspomnienie. No chodź..? Jak do nieposłusznego psa. "Ja..."
Szwadron, szuwary, topielec, klin, legat.
Ambu poprawił włosy i na chwilę schował twarz w dłoni. "Co ja robię? Co ja do kurwy nędzy robię?"
I w tym momencie wewnątrz jego duszy zapadła decyzja. Energicznie wstał z łóżka i zapalił ponownie szluga.
- Pan doktor poczeka, gdzie się tak spieszyć?
I ruszył za nim tym pustym korytarzem. Powinien pewnie zostać z tymi, co są tacy jak on. Tyle że oni bawią się w warzywka i chętnie by z siebie dali zrobić zupę jarzynową. Szok z powodu przegranej i zastania nowych warunków zabił ich chęć przeżycia. Starają się zrozumieć, co się dzieje, zamiast dać się ponieść wydarzeniom. "Nie zostawię swojego kota na pastwę losu." Ambu uśmiechnął się krzywo pod nosem zrównując się w końcu z plecami lekarza. "Od kiedy to on jest mój? Zresztą nieważne. I tak miałem zamiar wyjść z tego pokoju, to mogę jeszcze na chwilę zahaczyć o pokój tego "zerknięcie na tabliczkę "Signuma. Należy mu wepchnąć jakąkolwiek odpowiedź byleby wystarczająco logiczną i odzyskać Morfa. A potem to już czekanie na rozwój wypadków zostaje..."
__________________
"Women and cats will do as they please, and men and dogs should relax and get used to the idea."
Robert A. Heinlein |